Είναι σαρκοβόρο, έχει σουβλερά δόντια, υπάρχει από την εποχή των δεινοσαύρων και δεν είναι καρχαρίας.
Τι είναι;
Μα φυσικά μία από τις φονικότερες μηχανές της φύσης, ο κροκόδειλος (με συγγενή τον αλιγάτορα).
Ένα τέτοιο πλάσμα ήταν αδύνατο να μην το εκμεταλλευτεί το Χόλιγουντ.
Παραδόξως όμως οι περισσότερες ταινίες που έχουν γυριστεί είναι κάτω του μετρίου με κολλημένη την ταμπέλα του “b-movie”.
Ο καρχαρίας αντίθετα, στην μετα-Jaws εποχή, παραμένει στην κορυφή σαν ο βασιλιάς του είδους.
Λογικό είναι, αν αναλογιστεί κανείς πως εκμεταλλεύεται το φόβο του ανθρώπου για τη θάλασσα και το πόσο εκτεθειμένος είσαι όταν κάνεις μπάνιο.
Ο κροκόδειλος από την άλλη, ανήκει σε μακρινά μέρη.
Ζει σε ποτάμια και λίμνες και θα πρέπει να πας στην Ινδία ή την Κεντρική Αμερική για να τον συναντήσεις.
Είναι περιορισμένος δηλαδή, σε αντίθεση με τον καρχαρία που έχει το ελεύθερο να κυκλοφορεί οπουδήποτε, αρκεί να υπάρχει νερό.
Κατά την Χόλιγουντ εκδοχή τουλάχιστον..
Παρόλα αυτά, σαν φαν των monster movies, με συναρπάζει να βλέπω σε ταινίες υπαρκτά ζώα, με μεγάλο μέγεθος (έχουν καταγραφεί τεράστιοι κροκόδειλοι στο παρελθόν) να κάνουν αυτό που τους προστάζει η φύση: να κυνηγούν θηράματα - και ειδικά ανθρώπους.
Αυτό που καταφέρνουν ποιο επιτυχημένα από οτιδήποτε οι συγκεκριμένες ταινίες, είναι να βγάζουν στους θεατές τους αρχετυπικούς φόβους μας για αυτά τα πλάσματα.
Επίσης, είναι και μια καλή ευκαιρία για να δούμε γνήσιο gore, καθώς και CGI με animatronics εφέ.
Μάλιστα ο κροκόδειλος, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ζώα, μπορεί να γίνει στον κινηματογράφο με τη χρήση puppeteers χωρίς να φανεί ιδιαίτερα ψεύτικος.
Ας ελπίσουμε πως στο μέλλον θα δούμε μια τέτοια ταινία από big κινηματογραφική εταιρεία, που θα καταφέρει να ρίξει τη «ρετσινιά» του b-movie, και γιατί όχι – να δούμε ένα αριστούργημα βεληνεκούς Jaws.
Έψαξα τη σχετική φιλμογραφία, είδα αμέτρητους ανθρώπους να κατασπαράζονται, είδα γελοιώδη μέχρι και καλά ειδικά εφέ, τα ξεχώρισα και σας παρουσιάζω τις πέντε πιο ενδιαφέρον και ποιο καλογυρισμένες για εμένα ταινίες με τεράστιους κροκόδειλους (και αλιγάτορες μια που ανήκουν στην ίδια τάξη ζώων).
Αν πρόκειται λοιπόν να κάνετε μία monster movie βραδιά, και το μενού έχει μεγάλους κροκόδειλους, επιλέξτε μία από τις ακόλουθες και δε θα απογοητευτείτε.
Επίσης, αν έχετε κάποια υπόψιν σας κάποια ταινία που δεν υπάρχει στη λίστα, να την αναφέρετε στα σχόλια.
Να αλληλοβοηθηθούμε εμείς οι monster-movies junkies.
5. Dark Age (1987)
Είναι Αυστραλέζικη και για κάποιο λόγο δεν προβλήθηκε ποτέ στην Αυστραλία.
Ίσως λόγο της θεματολογίας της.
Ένα χωριό της Αυστραλίας δέχεται επιθέσεις από ένα μεγάλο κροκόδειλο.
Οι αρχές της πόλης θέλουν να εξοντωθεί το συντομότερο, καθώς αυτό είναι επιζήμιο για τον τουρισμό.
Έτσι αναθέτουν σε ένα park ranger (ο John Jarrett του Wolf Creek) και δύο ντόπιους να τον κυνηγήσουν και να τον σκοτώσουν, ενώ παράλληλα οι Αβοριγίνες (ιθαγενείς πληθυσμός της Αυστραλίας) απεύχονται κάτι τέτοιο, καθώς θεωρούν ιερό το πνεύμα του ζώου.
Ορίστε λοιπόν, μία monster movie με οικολογικό περιεχόμενο.
Ο κροκόδειλος δεν παρουσιάζεται σαν κακός, απλά σαν ένα μεγάλο ζώο που ψάχνει τροφή και το να τον σκοτώσουν θα ήταν ενάντια στη φύση.
Πώς σας φαίνεται αυτή η οπτική για ταινία του είδους;
Το Dark Age έχει χαρακτηριστεί ως η «απάντηση» της Αυστραλίας στο Jaws.
Είναι μεταφορά από την νουβέλα του Graeme Webb με τον τίτλο “Numunwari” και βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν αρχές του 1980 στην Αυστραλία, όταν ένας μεγάλος κροκόδειλος σκότωσε δύο ανθρώπους.
Ο ίδιος ο κροκόδειλος της ταινίας φαίνεται ικανοποιητικός (ειδικά για την εποχή), υπάρχουν φόνοι εδώ κι εκεί κατα τη διάρκεια της ταινίας - με τον ποιο σοκαριστικό από αυτούς να έχει τον κροκόδειλο να καταβροχθίζει ένα μικρό παιδί!
Η φυσική ομορφιά της Αυστραλίας δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα ενώ οι ερμηνείες ποικίλλουν από καλές έως κακές.
Το ξεχωριστό της συγκεκριμένης ταινίας όμως είναι η θεματολογία της, που την κάνει κάτι παραπάνω από monster movie.
Οι Αβοριγίνες έχουν έναν αέρα μυστικισμού (τους είχαμε «ξανασυναντήσει» στο The Last Wave) και θεωρούν τo πνεύμα του ζώου ιερό.
Δεν ζητούν τη θανάτωση του ακόμα και όταν σκοτώνει δικούς τους, σε αντίθεση με τους ντόπιους beer-holders Αυστραλούς που θέλουν σχεδόν σαδιστικά να σκοτώσουν το ζώο.
Ο πρωταγωνιστής (αλλά και ο θεατής) μπαίνει στη μέση αυτής της αντιδικίας, προσπαθώντας να βρει τη σωστή λύση και η ταινία καταλήγει με τρόπο που σπάνια έχουμε δει σε άλλες παρόμοιες -spoiler alert- αποφασίζει πως το ζώο δεν αξίζει να θανατωθεί και πως το σωστότερο είναι να μετακινηθεί σε ασφαλή περιοχή..!
Εκεί που άλλες ταινίες θα είχαν καταδικάσει τον κροκόδειλο και θα τον εξόντωναν στο τέλος της ταινίας (ίσως με μια μεγάλη έκρηξη), στο Dark Age σέβονται τη ζωή του και τον μετακινούν.
Μάλιστα όχι μόνο αυτό, αλλά οι πρωταγωνιστές βρίσκονται να μάχονται με τους ντόπιους Αυστραλούς που προσπαθούν να σκοτώσουν το ζώο.
Πραγματικά ασυνήθιστη και πολύ ενδιαφέρον εξέλιξη, για το είδος.
Spoiler end.
Το Dark Age ανήκει στην εποχή της βιντεοκασέτας και δεν θα το βρείτε σε dvd.
Μπορείτε όμως να το δείτε ολόκληρο στο youtube.
Κάτι τελευταίο, να αναφέρω πως ο τίτλος της ταινίας δεν παραπέμπει κάπου, δεν αναφέρεται πουθενά και μοιάζει ξέμπαρκος.
Κάπου γίνεται λόγος για “stone age”, αλλά μόνο αυτό.
Μήπως με το “Dark Age” εννοεί την εποχή του ανθρώπου που έπαψε να φέρεται με σεβασμό στα ζώα και τα σκοτώνει για την πλάκα του;
Είναι άραγε τόσο deep το νόημα της ταινίας..;
4. Primeval (2007)
Συγκεκριμένα ένας δολοφόνος κροκόδειλος έξι μέτρων με την ονομασία Gustave λυμαίνεται εδώ και χρόνια στην Αφρική.
Έχει σκοτώσει κάπου 300 ανθρώπους, ενώ κάθε προσπάθεια αιχμαλώτισης ή θανάτωσης του ζώου απέβη άκαρπη.
Ο Gustave ξεχωρίζει επίσης από τα σημάδια σφαιρών που έχει στο κορμί του.
Ω, ναι ο Gustave είναι badass!
Τελευταία φορά παρατηρήθηκε το 2015 σύμφωνα από ένα ντόπιο.
Πάμε τώρα και στην ταινία.
Δύο ρεπόρτερ και ένας κάμεραμαν στέλνονται στην Αφρική για να εντοπίσουν κα να γράψουν θέμα για τον κροκόδειλο-δολοφόνο.
Ο κροκόδειλος φυσικά εντοπίζει αυτούς και ξεκινά το κυνήγι.
Σαν να μην έφτανε όμως το τέρας, οι ήρωες μας μπλέκουν και με τον τοπικό πολέμαρχο, ο οποίος τους θέλει νεκρούς.
Πρωταγωνιστεί ο Dominic Purcell της σειράς Prison Break και σκηνοθετεί ο Michael Katleman, ο οποίος έχει ασχοληθεί κυρίως με τηλεοπτικές σειρές.
Το Primeval, είναι καλοσκηνοθετημένο, έχει σωστό editing, επαρκή υποκριτική από τους ηθοποιούς και γρήγορο ρυθμό.
Παρόλο που η κυρίως δράση του τέρατος βρίσκεται στο τρίτο μέρος, ωστόσο θα βρείτε την υπόθεση της ταινίας να σας κρατάει.
Ο Katleman δεν φοβάται να ανακατευτεί με την πολιτική κατάσταση της Αφρικής.
Με το χάος που επικρατεί από τους τοπικούς πολέμαρχους και το στρατό τους, οι οποίοι δεν σέβονται την ανθρώπινη ζωή.
Υπάρχει κάτι πιο επικίνδυνο στην Αφρική από ένα τεράστιο κροκόδειλο, και αυτό είναι ο άνθρωπος.
Αυτή η σοβαρή και σκοτεινή προσέγγιση σε πράγματα που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στη συγκεκριμένη ήπειρο, είναι που ανεβάζουν το Primeval ένα τόνο παραπάνω από τις υπόλοιπες monster movies.
Kαι όσο αφορά το ίδιο το τέρας η ταινία δεν πάει πίσω.
Ένας τεράστιος θυμωμένος κροκόδειλος που φαίνεται να έχει βάλει σκοπό της ζωής του να εξοντώσει την ανθρωπότητα, είναι ο υπαίτιος για μερικές ιδιαίτερα αγωνιώδεις σκηνές, ενώ το gore δίνει και εδώ το παρόν (όπως και σε όλες τις ταινίες τις λίστας).
Το τέρας είναι CGI και παρόλο που είναι εντυπωσιακό και τρομαχτικό, δεν είναι ρεαλιστικό, όχι στον τρόπο που συμπεριφέρεται ένας κροκόδειλος.
Καταρχήν κινείται υπερβολικά γρήγορα λες και έχει πάρει σπιντάκι, βρυχάται ποιο δυνατά και από λιοντάρι, ενώ δείχνει να είναι τρομερά τσαντισμένος με τους ανθρώπους.
Αν μπορείτε να αφήσετε στην άκρη τα μη ρεαλιστικά στοιχεία, θα απολαύσετε μερικές καλές σκηνές δράσης με το τέρας να τρέχει μανιασμένο κομματιάζοντας οτιδήποτε βρεθεί στο δρόμο του.
Στην τελική, ότι περιμένουμε από μια monster movie.
3. Lake Placid (1999)
Σκηνοθετημένη από τον Steve Miner του Forever Young, είναι αναμφίβολα μία από τις τοπ ταινίες του.
Η μεγάλη της επιτυχία καταρχήν είναι ότι γνωρίζει πως πρόκειται για μια χαζούλα b-movie ταινία και κάνει πλάκα με αυτό.
Δεύτερον, οι χαρακτήρες της, που θα αναλύσουμε παρακάτω.
Η υπόθεση της ταινίας είναι τραβηγμένη, όπως γνωρίζει ότι πρέπει να είναι.
Ένας κροκόδειλος εννέα μέτρων φτάνει με κάποιο τρόπο σε μια λίμνη του Μέιν και αρχίζει να αποδεκατίζει τον πληθυσμό.
Όταν ένας δύτης ανασύρεται μισός από το νερό, ο σερίφης της πόλης, φωνάζει μια παλαιοντολόγο να ερευνήσει την κατάσταση.
Η ταινία ισορροπεί τον τρόμο με το γέλιο, και αν είστε φαν ταινιών όπως το Tremors είναι σίγουρο ότι θα το διασκεδάσετε.
Η δημιουργία του τέρατος είναι κυρίως CGI όμως ταιριάζει άψογα με το κλίμα της ταινίας, όπως επίσης και το μετρημένο gore.
Είχα πρωτοδεί το Lake Placid όταν είχε πρωτοβγεί και ακόμα μου έχει μείνει η σκηνή με την γριούλα που ταΐζει μια αγελάδα στο τέρας!
Επίσης, ακόμα θυμάμαι τους χαρακτήρες και αυτό δείχνει πόσο καλοί ήταν όλοι τους.
Απ’την παλαιοντολόγο Bridget Fonda, τον σερίφη Bill Pullman που αποτελεί και το ερωτικό ενδιαφέρον της πρωταγωνίστριας, έως φυσικά τον Oliver Platt, ο οποίος κλέβει τη σκηνή όποτε εμφανίζεται.
Όλοι έχουν καλογραμμένους διαλόγους και αστείες ατάκες, κρατώντας το κωμικό επίπεδο της ταινίας.
Το Lake Placid δεν παριστάνει στιγμή ότι είναι κάτι το ιδιοφυές.
Μάλιστα τι στιγμή που θα αρχίσετε να ψάχνετε για λογική ή ρεαλισμό θα χάσετε και το νόημα της ταινίας.
Το μόνο που σας ζητάει είναι να αράξετε και να διασκεδάσετε με τους χαρακτήρες, την πλοκή και τέλος με τον ίδιο το κροκόδειλο και την (αποτυχημένη όπως φανταστήκατε) προσπάθεια αιχμαλώτισης του από τους ήρωες.
Σε αυτό παίρνει άριστα.
Φυσικά κυκλοφόρησαν και δύο συνέχειες, οι οποίες όμως δεν μοιάζουν σε τίποτα με την αυθεντική.
2. Alligator (1980)
Μας έρχεται από τα 80's την εποχή που μεσουρανούσαν οι ταινίες τρόμου, και έχει ένα badass αρτίστικ πόστερ από αυτά που μόνο τότε βλέπαμε και που μας έχουν λείψει τόσο πλέον.
Η υπόθεση της ταινίας είναι παρμένη από ένα πασίγνωστο αστικό μύθο, που λέει πως άνθρωποι που είχαν για κατοικίδια κροκόδειλους-μωρά τα πέταξαν στην αποχέτευση του σπιτιού τους, μα αυτά επιβίωσαν, και πλέον μεγάλοι κροκόδειλοι λυμαίνονται στους υπονόμους της Νέας Υόρκης.
Έτσι γίνεται και στην ταινία μόνο που ο συγκεκριμένος κροκόδειλος, τρώει πτώματα ζώων που πετιούνται από μια φαρμακευτική εταιρεία, η οποία κάνει παράνομα πειράματα με ορμόνες πάνω σε ζώα.
Απ’τις πολλές ορμόνες ο κροκόδειλος γιγαντώνεται και πλέον αναζητά και ανθρώπινο κρέας.
Όταν ο ντετέκτιβ David Madison (Robert Forster) μαζί με την ερπετολόγο Marisa Kendall (Robin Riker) αρχίζουν να βρίσκουν ανθρώπινα κομμάτια στους υπονόμους, δεν θα αργήσουν να έρθουν σε επαφή με το τέρας.
Φυσικά η αστυνομία δεν τους παίρνει στα σοβαρά μέχρι που είναι πολύ αργά.
Αυτό που ανεβάζει τον πήχη της ταινίας, είναι οι καλές ερμηνείες και η σκηνοθεσία της ταινίας.
Ο σκηνοθέτης Lewis Teague (μας έχει δώσει το εξίσου καλό Cujo) κρατάει τον ρυθμό της ταινίας σε σταθερό επίπεδο, με τα «μπου» να πετάγονται εδώ κι εκεί, και την ατμόσφαιρα να χτίζεται σιγά-σιγά μέχρι την κλιμάκωση στο τέλος.
Όπως και στο Jaws, ο Teague γνωρίζει πως όσα λιγότερα δείξει τόσο περισσότερο θα ανέβει το σασπένς της ταινίας, έως το τέλος, που φυσικά αποκαλύπτεται πανηγυρικά.
Παράλληλα, οι καλές ερμηνείες των ηθοποιών, ειδικά του Robert Foster, κρατούν το ενδιαφέρον ψηλά και μας κάνουν να ενδιαφερθούμε για αυτούς.
Τα εφέ της ταινίας, για την εποχή που γυρίστηκε και με το budget που διέθετε, είναι ιδιοφυή.
Εκτός από τον κλασσικό puppet κροκόδειλο που θα δούμε περισσότερο προς το τέλος, γίνεται και χρήση μινιατούρων περιοχών της πόλης, με αληθινούς κροκόδειλους μέσα!
Παρότι δεν ξεγελιέται η οπτική μας, ωστόσο το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό ακόμα και σήμερα.
Το λουτρό αίματος φυσικά δεν απουσιάζει (μιλάμε για τα 80's) ειδικά προς το τέλος όταν ο κροκόδειλος επιτίθεται σε μια γαμήλια τελετή για να δοκιμάσει ανθρώπινο μπουφέ.
Μου άρεσε επίσης και μια αίσθηση φυσικής δικαιοσύνης που βγάζει η ταινία, μια που το τέρας φροντίζει να καταβροχθίσει και τους υπαίτιους για τον γιγαντισμό του.
Το Alligator κάνει για τους κροκόδειλους ότι έκανε το Jaws για τους καρχαρίες, το The Howling για τους λυκάνθρωπους, και το Piranhas για τα.. πιράνχα.
Όλες τους σπουδαίες ταινίες με τέρατα της εποχής.
Είναι σοβαρό, φιλόδοξο, έχει σταθερή εξέλιξη, καλές ερμηνείες, σεβαστά εφέ και ικανοποιητική κλιμάκωση.
Από πολλούς θεωρείται η καλύτερη ταινία με κροκόδειλο που έχει βγει ποτέ και η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσε να βρίσκεται στο Νο1 αυτής της λίστας. Πάμε παρακάτω όμως να δούμε ποια τις έκλεψε τα πρωτεία και γιατί.
1. Rogue (2007)
Σκηνοθετημένη από τον Greg Mclean του σοκαριστικού Wolf Creek - μιας ταινία πρόκληση για να την παρακολουθήσεις.
Είχα ενδιαφέρον να δω ποιο θα ήταν το επόμενο βήμα του σκηνοθέτη και όταν έμαθα ότι θα είναι με γιγαντιαίο κροκόδειλο, ήξερα ότι αν μη τι άλλο, ότι θα δούμε κάτι καλό.
Το Rogue είναι γυρισμένο στην Αυστραλία.
Η υπόθεση ακολουθεί ένα Αμερικάνο ταξιδιωτικό συγγραφέα, ο οποίος στέλνεται εκεί για ένα ρεπορτάζ.
Μαζί με μια ομάδα τουριστών, παίρνει την τοπική κρουαζιέρα με βάρκα σε ποτάμι για να δει τις ομορφιές τις Αυστραλίας, όταν τους επιτίθεται ένας μεγάλος κροκόδειλος.
Η βάρκα καταστρέφεται και αυτοί ξεμένουν πάνω σε ένα νησάκι, το οποίο, όσο περνάει η ώρα βυθίζεται λόγω της παλίρροιας.
Μου άρεσε ιδιαίτερα πως, ενώ οι περισσότερες ταινίες του είδους έχουν μια εισαγωγική σκηνή για αυτό που πρόκειται να δεις, εδώ δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
Ξεκινάει χωρίς τίποτα ιδιαίτερο να συμβαίνει, γνωρίζεις τους χαρακτήρες και μετά έρχεται η τραγωδία.
Επίσης μου άρεσε πως οι πρωταγωνιστές δεν είναι "έφηβοι σε κίνδυνο", ούτε σέξι νεαροί και νεαρές με εκνευριστικούς διαλόγους.
Αντίθετα έχουμε νορμάλ καθημερινούς ανθρώπους που έχουν πάει διακοπές.
Συνηθισμένοι άνθρωποι σε ασυνήθιστες καταστάσεις.
Παρόλο που δεν προλαβαίνουμε να γνωρίσουμε καλά όλους τους χαρακτήρες, ωστόσο υπάρχουν μικρά "κομμάτια" από την προσωπικότητα του καθενός που μας κάνουν να τους αγαπήσουμε ή να τους μισήσουμε.
Ένας από αυτούς για παράδειγμα, κάποια στιγμή βγάζει κρυφά ένα δοχείο και αδειάζει την τέφρα που έχει μέσα, στο ποτάμι.
Δεν μιλάει καθόλου, ούτε αναφέρεται κάτι άλλο στη διάρκεια της ταινίας, αλλά είναι τέτοιες μικρές στιγμές που δίνουν το στίγμα των χαρακτήρων.
Οι βασικοί ήρωες μας είναι ο συγγραφέας που τον υποδύεται με κυνισμό ο Michael Vartan και η δυναμική αστυνόμος Radha Mitchell του Silent Hill που αποτελεί και το ερωτικό ενδιαφέρον του ήρωα.
Κάπου τριγύρω θα βρείτε και τον Sam Worthington του Avatar.
Ο σκηνοθέτης Mclean δεν σπαταλάει χρόνο με μια μεγάλη ιστορία, ούτε με υπο-πλοκές.
Η ιστορία είναι απλή και την διεκπεραιώνει από την αρχή ως το τέλος.
Παρότι έχει αργό ρυθμό στην αρχή (και εκπληκτικά πλάνα απ’την φυσική ομορφιά της Αυστραλίας), με το που πάρει μπρος η πλοκή θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον σας ως το τέλος.
Οι πρωταγωνιστές προσπαθούν να πάρουν λογικές αποφάσεις υπό τις συνθήκες που βρίσκονται, ενώ ο κροκόδειλος λιγοστεύει την ομάδα τους όλο και περισσότερο.
Μερικοί από τους φόνους στην ταινία γίνονται τόσο απλά και αθόρυβα, δίχως φανφάρες και εύκολους εντυπωσιασμούς, που βγάζουν ένα αέρα ρεαλισμού.
Όσον αφορά τον βασικό πρωταγωνιστή, τον κροκόδειλο, η ταινία παίρνει άριστα.
Έχουμε κυρίως CGI εφέ, αλλά είναι τόσο καλοφτιαγμένα που λειτουργούν άψογα στη ταινία.
Μάλιστα το τέρας δεν εμφανίζεται ποτέ ολόκληρο στη διάρκεια της ημέρας, αποφεύγοντας έτσι να φανεί ψεύτικο.
Ομολογουμένως, είναι ο καλύτερος ψηφιακός κροκόδειλος που έχουμε δει σε ταινία, τουλάχιστον σε σχέση με τους ανταγωνιστές του.
Επιτίθεται συνήθως αθόρυβα, έχει ακόρεστη όρεξη και μπορεί να σκοτώσει τον οποιοδήποτε χαρακτήρα.
Το σασπένς της ταινίας ανεβαίνει σταδιακά όσο περνάει η ώρα ενώ άνθρωποι καταβροχθίζονται σε ανύποπτο χρόνο.
Οι καλύτερες σκηνές της ταινίας είναι στο τελευταίο μέρος, όταν ο ήρωας μας μπαίνει στη φωλιά του θηρίου μέχρι την τελική αναμέτρηση, όπου η ταινία θα σας κρατάει στην άκρη του καθίσματος σας από την αγωνία.
Το Rogue είναι καλογυρισμένο, έχει ικανοποιητικούς χαρακτήρες, σκηνές έντασης που χτίζουν την ατμόσφαιρα μέχρι την αριστουργηματική τελευταία σκηνή στο λαγούμι του κτήνους, και τον καλύτερο κινηματογραφικό κροκόδειλο που έχουμε δει.
Αν είσαστε φαν των ταινιών με τέρατα, τη συγκεκριμένη δεν πρέπει να τη χάσετε!
Εκτός συναγωνισμού:
To ανεκδιήγητο Supercroc της ανεκδιήγητης The Asylum, όπου ένας κροκόδειλος μεγέθους πολυκατοικίας απειλεί μία πόλη, όπως επίσης και Ο Κροκοδελάκιας, για ευνόητους λόγους..
Μιχάλης Δαγκλής.
1.jpg)
