Στα τέλη του 19ου αιώνα η Μ. Βρετανία είχε κυριαρχήσει στην Ινδία, και η βασίλισσα Βικτώρια (Judi Dench, Tulip Fever) δέχεται το δώρο δύο Ινδών ως ένδειξη υποτέλειας.
Προς έκπληξη όλων όμως, αρχίζει να δημιουργεί μια στενή σχέση συνεργασίας με έναν από αυτούς (Ali Fazal).
Ο Stephen Frears επιστρέφει σε αυστηρά βρετανική θεματολογία όπως έχει κάνει στο παρελθόν με το The Queen, όταν είχε ασχοληθεί και πάλι με βασιλικά παρασκήνια.
Με τη γνωστή καλογυρισμένη αλλά και ακαδημαϊκή τεχνική του, μας παρουσιάζει άμεσα τους δύο πρωταγωνιστές, και πολύ γρήγορα μας αφηγείται την ιστορία τους και τη σχέση που άρχισε να αναπτύσσεται ανάμεσα στη Βικτώρια και τον Αμπντούλ, ο οποίος από υπηρέτης έφτασε στο σημείο να γίνει πνευματικός δάσκαλος και να παραμείνει ως μέλος του παλατιού μέχρι το θάνατο της μακροβιότερης βασίλισσας.
Εδώ όμως παρατηρούμε μια αφέλεια από τον σκηνοθέτη, ο οποίος παρουσιάζει μια ιδιαίτερα βιαστική και εύκολη γνωριμία, ιδίως αν αναλογιστούμε τη βασιλική αύρα του Βρετανικού θρόνου απέναντι στους πολίτες της χώρας, πόσο μάλλον στους υποτελείς της Αυτοκρατορίας, όπως (αυτό)αποκαλείται η Βρετανία, και την υστερική σχεδόν αγάπη προς τη βασίλισσα που φτάνει σε σημείο θρησκευτικής λατρείας (το τελευταίο μας το δίνει άμεσα από την αρχή της ταινίας με μια ειρωνικά χιουμοριστική ματιά).
Σε αυτό το σημείο δεν βοηθάει και το μέτριο σενάριο, και σε επίπεδο διαλόγων, αλλά και με τη μέτρια σκιαγράφηση του χαρακτήρα του Αμπντούλ, σε συνδυασμό με την όχι τόσο πειστική παρουσία του Ali Fazal στο ρόλο.
Πέρα από τη μεταξύ τους σχέση όμως, σενάριο και σκηνοθέτης δεν καταφέρνουν να μας μεταφέρουν στο πολιτικό κλίμα την εποχής, καθώς δεν μας δίνει κάτι ουσιαστικό για την επεκτατική στρατηγική της Βρετανίας εκείνης της εποχής.
Η ταινία αναλώνεται στη σχέση των δύο πρωταγωνιστών και στις αντιρρήσεις του προσωπικού για αυτή, χωρίς να κάνει κάποιο ουσιαστικό αντιρατσιστικό σχόλιο όπως υπαινίσσεται, αλλά και χωρίς να μας παρουσιάζει τους λόγους ξαφνικής συμπάθεια της βασίλισσας προς την Ινδία, και τη διάθεσή της για μάθηση κοινωνικών και πολιτιστικών θεμάτων της Ασιατικής χώρας.
Το τελικό αποτέλεσμα δυστυχώς μας απογοητεύει και δείχνει να απευθύνεται, πέρα από το βρετανικό κοινό, μόνο σε όσους θέλουν να δουν άλλη μια καλή ερμηνεία της Judi Dench (αλλά όχι από τις καλύτερες, παρόλο που παραμένει σίγουρα μια σταθερή αξία), ή σε όσους έχουν μια ιδιαίτερη αγάπη προς τη Βικτωριανή εποχή.
Στους κινηματογράφους από 14 Σεπτεμβρίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
