Είμαστε μάρτυρες και θεατές της καθημερινότητας των κατοίκων στο Χαλέπι της Συρίας μέσα από τα μάτια και τη ζωή ενός μέλους των “White Helmets”.
Ο Khaled, ο κεντρικός ήρωας του ντοκιμαντέρ, είναι ένας από την ομάδα “White Helmets” η οποία έχει δημιουργηθεί για τον απεγκλωβισμό των αμάχων από εκρήξεις, πυρά και βομβαρδισμούς των αντιμαχόμενων πλευρών.
Σε διάρκεια 83 λεπτών, ο σκηνοθέτης Feras Fayyad ακολουθεί τον Khaled καταγράφοντας τη ζωή του και τη ζωή της οικογένειάς του-κυρίως των παιδιών του, των υπόλοιπων μελών της ομάδας “White Helmets” και μερικών από τους διασωθέντες αμάχους από τους βομβαρδισμούς.
Τη μια στιγμή τον βλέπουμε να τραγουδά και να πίνει τσάι με φίλους και την επομένη να σκάβει σε ερείπια μαζί με άλλους προσπαθώντας να απεγκλωβίσει μικρά παιδιά.
Τον βλέπουμε να γελά, ενώ βρίσκονται οικογενειακώς σε παιδική χαρά και στο επόμενο πλάνο να κλαίει καθώς βρίσκεται μπροστά σε ένα κατεστραμμένο συγκρότημα πολυκατοικιών.
Τη μια στιγμή τραγουδά για να πει όσα δεν μπορεί με λόγια και την άλλη συμμετέχει σε διαδηλώσεις κατά του Bashar al-Assad.
Συνεχώς αναπαράγονται τα ίδια ερωτήματα και οι ίδιες σκέψεις: «Θα πεθάνουμε σαν όλους τους άλλους...Να μείνει κάποιος στο Χαλέπι ή να φύγει για Τουρκία;...Πού είναι οι γείτονες Άραβες;...Να στείλω τους δικούς μου στην Τουρκία;...Βλέπω τον θάνατο στα μάτια των ανθρώπων.»
Αυτή η εναλλαγή εικόνων, στιγμών, σκέψεων και συναισθημάτων (στο ίδιο πάντα φόντο: τα ερείπια των πολυκατοικιών και τη σκόνη που καλύπτει τα πάντα) – δυο κόσμων παράλληλων που τελικά όμως τέμνονται, συνεχώς – που έχει επιλεγεί ως βασική και κυρίαρχη επιλογή στο μοντάζ δίνει την ρεαλιστική ματιά της πραγματικότητας στο Χαλέπι.
Μία μόνο στιγμή αποφασίζει ο σκηνοθέτης να δώσει ποιητική χροιά – μια έντονα συμβολική στιγμή – στην κινηματογραφική ροή στο ντοκιμαντέρ: είναι η στιγμή με τη γυάλα με τα ψάρια.
Κι αυτή όμως, η στιγμή διαρκεί λίγο, τόσο όσο απαιτείται για να επιστρέψει ο ανθρώπινος νους στη δύσκολη πραγματικότητα που ζουν οι κάτοικοι στο Χαλέπι, δίχως όμως να ζητείται ο οίκτος των θεατών.
Μακριά λοιπόν, από πολιτικές αγκυλώσεις και παρωπίδες, ο σκηνοθέτης αποτυπώνει στο ντοκιμαντέρ του τη ζωή και τον θάνατο αυτών των ανθρώπων, των 13,5 εκατομμυρίων Σύριων που έχουν άμεση ανάγκη βοήθειας – εξ αυτών τα 5,8 εκατομμύρια είναι παιδιά, ενώ 1 εκατομμύριο βρίσκεται υπό πολιορκία σε άλλα μέρη της Συρίας.
Γιώργος Λιάπης.
1.jpg)
