Ένας θεατρικός συγγραφέας επιστρέφει ύστερα από δωδεκάχρονη απουσία στο πατρικό του με σκοπό να ανακοινώσει στην οικογένεια τον επικείμενο θάνατο του και βρίσκεται απρόσμενα αντιμέτωπος με τις συνέπειες της μακράς απουσίας του, σε ένα οικογενειακό δράμα χαρακτήρων και εντάσεων.
Το νέο φιλμ του αμφιλεγόμενου Xavier Dolan μπορεί να απογοήτευσε στις Κάννες προκαλώντας γιουχάισμα και αποχωρήσεις από την αίθουσα, ωστόσο κατάφερε να αποσπάσει το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής.
Ο πολυτάλαντος 27χρονος Καναδός που εκτός από σκηνοθέτης είναι και ηθοποιός, σεναριογράφος, ακόμα και ενδυματολόγος, έκανε μεγάλη αίσθηση με το ντεμπούτο του το 2009 («Σκότωσα τη Μητέρα μου») και έκτοτε διαγράφει μια εντυπωσιακή πορεία με έξι πλέον ταινίες και ουκ ολίγα βραβεία.
Πάντα τολμηρός, πολλές φόρες θρασύς, αλλά και έντονα συναισθηματικός με αρκετή δόση υπερβολής στο στιλιζάρισμα, έχει αποκτήσει φανατικούς φίλους και εχθρούς παρουσιάζοντας τουλάχιστον ενδιαφέρουσες, κοινωνικού περιεχομένου, ταινίες που δεν διστάζουν να θίξουν θέματα ταμπού, ενώ χαρακτηρίζονται από υπέρμετρο νεανικό δημιουργικό ενθουσιασμό.
Έτσι και εδώ,σε ένα σενάριο βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό του Jean-Luc Lagarce, κύριος πρωταγωνιστής είναι ο Λουί (Gaspar Ulliel, La Danseuse) ένας κλειστός, ευαίσθητος, λιγομίλητος χαρακτήρας που αποφασίζει η προτελευταία πράξη του δράματος της ζωής του να παιχτεί σε μια αποχαιρετιστήρια οικογενειακή συγκέντρωση στο σπίτι όπου μεγάλωσε.
Εκεί συναντά μία αποξενωμένη οικογένεια, χαμένη σε έναν ψυχολογικό λαβύρινθο, ανήμπορη να βρει γέφυρες επικοινωνίας.
Μία μητέρα (Nathalie Baye, Υπόθεση Άγνωστο DNA) προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες και αμύνεται εθελοτυφλώντας, η μικρή αδελφή που σχεδόν πότε δεν πρόλαβε να γνωρίσει, ο τραχύς, επιθετικός μα κατά βάθος πληγωμένος από την απουσία του αδελφός και η συναισθηματικά εύθραυστη γυναίκα του που καταλαβαίνει πολλά περισσότερα από όσα λέει.
Κάθε φορά που ο Λουί προσπαθεί να ανακοινώσει το σημαντικό γεγονός το αναβάλει αφού πάντα βρίσκει μπροστά του ένα μέλος της οικογένειας να του φράζει τον δρόμο,φέρνοντας τον αντιμέτωπο με ενοχές, συναισθηματικά διλήμματα και αναπάντητα ερωτήματα.
Μπορεί άραγε να ξανακερδίσει τον χαμένο χρόνο...;
Ο Dolan όπως και στις πέντε προηγούμενες ταινίες του, σκηνοθετεί και εδώ με απεριόριστο πάθος και το volume της έντασης στο τέρμα.
Δυναμικές, έντεχνες λήψεις με κοντινά εκφραστικά γκρο πλαν σε μια μόνιμα φορτισμένη εκρηκτική ατμοσφαίρα που ξεχειλίζει από οργή, πάθος και συγκίνηση, ακροβατώντας σε ένα τεντωμένο σκοινί που ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμο να σπάσει.
Το τεταμένο κλίμα διακόπτουν ενίοτε ποπ μουσικά στιλιζαρισμένα διαλείμματα που εκτός από ανάσες αποφόρτισης δεν προσφέρουν κάτι ουσιαστικό στο φιλμ, αλλά ο Καναδός πάντα αρέσκεται να βάζει στις ταινίες του, ίσως και για για να δώσει ένα πιο ιδιαίτερο ύφος προκειμένου να κερδίσει τον τίτλο του auteur.
Το λαμπερό καστ περιλαμβάνει μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του γαλλικού κινηματογράφου σε δυνατές ερμηνείες από τις Marion Cotillard (Assassin's Creed) και Lea Seydoux (Spectre), ενώ την παράσταση κλέβει ο εξαιρετικός Vincent Cassel (Jason Bourne).
Όσο και αν έχει κατηγορηθεί για ναρκισσισμό και πολλά άλλα, ο Xavier Dolan για άλλη μια φορά έχει την απάντηση με ένα ακόμα δυνατό φιλμ, δείγμα της αγάπης και του αμείωτου πάθους του να κάνει σινεμά, που έστω και αν περισσότερο κραυγάζει και λιγότερο μιλάει, συγκινεί, προβληματίζει, ταυτίζει το θεατή με τους ήρωες και πηγαίνει ακόμα ένα βήμα προς την κορυφή τον ανερχόμενο Καναδό σκηνοθέτη.
Στους κινηματογράφους από 23 Μαρτίου.
Γιάννης Αποστολίδης.
1.jpg)
