Η πραγματική ιστορία της χορεύτριας Loie Fuller (Soko, The Stopover) χορεύτριας της Όπερας του Παρισιού, αυτοδημιούργητης και ανυπότακτης ως το τέλος της ζωής της.
Σύμβολο της Μπελ Επόκ αλλά και μια μοναδική προσωπικότητα της οποίας η αινιγματική συνάντηση της με την διάσημη χορεύτρια Ισιδώρα Ντάνκαν (Lilly-Rose Depp), μια νεαρή γεμάτη ταλέντο και φιλοδοξία, θα σημάνει την αρχή της πτώσης της.
Μια πραγματική ιστορία που τολμάει να μας εισάγει στον κόσμο της γυναικείας προσωπικότητας, του γυναικείου ψυχισμού σε μια εποχή όπου η θέση της γυναίκας συνιστά και απαιτεί έναν άλλο τρόπο διαχείρισης της δημόσιας εικόνας και των συναισθημάτων της.
Η Fuller, ως κορίτσι πρότυπο, ορόσημο εκείνης της εποχής, καταπιεσμένη αλλά φλογερή και δημιουργική σπάει τα ταμπού και ξεκινάει το ταξίδι προς τη δημιουργία και το χορό.
Η ταινία όμως σε αυτό το κομμάτι δυστυχώς περιορίζεται στην απλή εξιστόρηση στιγμών της ζωής της Fuller (την οποία ερμηνεύει λιτά και ειλικρινά η Soko, τραγουδίστρια και ηθοποιός γνωστή στο γαλλικό κοινό), θέτοντας την ταινία ως ένα ντοκιμαντέρ της δημόσιας γαλλικής τηλεόρασης, πάρα ως μια ταινία ορόσημο -ανθρωπολογική οπτική στην εποχή της θραύσης του συντηρητικού και της εισαγωγής του μοντέρνου χορού (των βάσεων που απαρτίζουν σήμερα το σύγχρονο χορό).
Δυστυχώς, η ταινία παρότι βρίθει ομορφιάς, εικόνων αισθητικής, πολύ δυνατής μουσικής αν και μονότονης ενίοτε, αλλά και σοβαρών ερμηνειών, πάσχει στη διήγηση και στην εκβάθυνση του ψυχισμού τόσο της ηρωίδας όσο και άλλων βασικών συνισταμένων της εποχής (συνάντηση της Fuller με άλλα διάσημα πρόσωπα της εποχής και προσωπικότητες που την επηρέασαν).
Περισσότερο μοιάζει με μια ταινία που αφορά τη γυναικεία αθωότητα, το χορό και εν τέλει «προκύπτει» και το γεγονός πως στην ταινία εμφανίζεται και η Fuller ως ρόλος.
Η Depp, στα πρώτα της βήματα, μας καθιστά αιχμάλωτους της ομορφιάς της.
Και μόνο.
Στους κινηματογράφους από 29 Δεκεμβρίου.
Ερασμία Τσίπρα.
1.jpg)
