Το Kong: Skull Island είναι μια ταινία που γενικά άρεσε, αλλά εισέπραξε και πολύ γκρίνια.
Πάντως από ότι τσέκαρα τελευταία, η πλειοψηφία, ευτυχώς, την έχει για άνω του μετρίου.
Προσωπικά θεωρώ ότι είναι μια από τις πιο διασκεδαστικές ταινίες της χρονιάς.
Την κατα-ευχαριστήθηκα από την αρχή μέχρι και το τελευταίο λεπτό, απόλαυσα κάθε πλάνο της και ανυπομονώ να την ξαναδώ σε blu-ray.
Δεν ήταν τέλεια, είχε κάποια ελαττώματα, μα πιστεύω πως μερικές από τις αρνητικές κριτικές που πήρε της δόθηκαν αδίκως.
Δεν διαφωνώ στα όσα λέγονται για τους χαρακτήρες.
Οι κεντρικοί ήρωες δεν ‘φάνηκαν’ πολύ, την στιγμή που δεύτεροι χαρακτήρες (Samuel L. Jackson, John C. Reilly) τους έκλεψαν την παράσταση – κάτι που και πάλι δεν το θεωρώ κακό.
Υπήρχε χιούμορ και ήταν κατανοητές οι πράξεις τους, άσχετα αν οι ‘βασικοί’ Tom Hiddleston και Brie Larson δεν είχαν και πολλά να κάνουν.
Συμφωνώ ότι στο υπόλοιπο κάστινγκ δεν υπήρχε ανάπτυξη μια και δεν προλάβαιναν να.. αναπτυχθούν, λόγω ότι γίνονταν γεύμα από τα τέρατα της ταινίας!
Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε όμως είναι το εξής: ο πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο Kong και ο δευτεραγωνιστής της η δράση.
Για αυτό και δεν μας πειράζει που δεν δίνεται τόσο βάρος στους ηθοποιούς.
Αυτός είναι και ο λόγος που μια παρόμοια, εξίσου απολαυστική ταινία – το Pacific Rim – κατάφερε να γίνει επιτυχία.
Ο σκοπός είναι το θέαμα, η διασκέδαση.
Κάτι που ο σκηνοθέτης Jordan Vogt-Roberts γνωρίζει και το καταφέρνει περίφημα.
Ξέρει που να στήσει την κάμερα, πως να μεταδώσει δέος στο θεατή αλλά και πως να κινηματογραφήσει κολοσσιαίες μάχες.
Δεν είναι τυχαίο ότι το Χόλιγουντ έδωσε 190 εκατομμύρια σε ένα indie σκηνοθέτη (η προηγούμενη του το The Kings of Summer) για να γυρίσει μια τέτοιου μεγέθους ταινία.
Τα πλάνα, ο ρυθμός, η μουσική, τα εφέ και η δράση του Skull Island συνθέτουν μια εντυπωσιακή εξωτική περιπέτεια, που ίσως τελικά να μην είχε ανάγκη και τίποτα παραπάνω.
Το καλογυρισμένο, χορταστικό θέαμα αρκεί.
Ούτε είναι τυχαίο ότι κουτές υπερ-θεαματικές ταινίες όπως τα τελευταία Fast and Furious έχουν τόση μεγάλη επιτυχία.
Ναι μπορεί να μην πατάνε στη πραγματικότητα, ναι είναι over the top, αλλά οι θεατές το ξέρουν αυτό.
Κανείς δε θα πάει να δει ένα υπερφυσικό πίθηκο περιμένοντας ρεαλισμό.
Θα πάει όμως για να τον δει να πλακώνεται με άλλα τέρατα και να διασκεδάσει.
Το να την συγκρίνουμε με τα προηγούμενα King Kong είναι άδικο.
Δεν αποτελεί ριμέικ, ούτε σίκουελ.
Άκουσα γκρίνιες επειδή λέει δεν υπήρχε ‘σύνδεση’ μεταξύ της πρωταγωνίστριας και του πίθηκου.
Μα γιατί να υπάρχει;
Αυτά τα είδαμε στο King Kong του 1933, στο ριμέικ του 1976 και στο υπερ-θέαμα του Πίτερ Τζάκσον το 2005.
Μπορούμε να ανατρέξουμε σε αυτά αν θέλουμε μια κλασική Κινγκ Κονγκ ταινία.
Έπρεπε πάλι να δούμε το ίδιο πράγμα δηλαδή;
Να μη γίνει προσπάθεια για κάτι διαφορετικό ή έστω κάτι που να παρεκκλίνει από την τυπική φόρμα;
Το backstory της οικογένειας του Kong πχ. και το πως παρουσιάζει τον ίδιο με οικολογικό περιτύλιγμα, ότι δηλαδή προστατεύει την ισορροπία της φύσης από χειρότερα, το βρήκα πολύ ενδιαφέρον.
Και δε χρειάστηκε να ‘πατήσει’ πολύ πάνω σε αυτό και να κουράσει.
Η τελευταία σκηνή μετά τους τίτλους τέλους από την άλλη, κάνει τέτοια επέκταση στο σύμπαν του Kong που ακόμα και σαν κίνηση είναι τολμηρή.
Μπαίνει λίγο στη μυθολογία των kaiju και αυτό μόνο καλό είναι.
Δείχνει πως υπάρχει μεράκι, πως μπορούμε να δούμε σπουδαία πράγματα στο μέλλον.
Αυτό που λέω τελοσπάντων είναι να μην είμαστε τόσο επικριτικοί σε νέα πράγματα, σε νέες προσπάθειες και ‘οπτικές’.
Ας δοκιμάσουμε νέες ιδέες και νέους σκηνοθέτες.
Μπορεί να βγουν καλές, μπορεί όχι, αλλά τουλάχιστον υπάρχει ενδιαφέρον για το είδος, υπάρχει κίνηση, και αυτό δεν μπορεί με τίποτα να είναι αρνητικό.
Μιχάλης Δαγκλής.
1.jpg)
