Ο νεαρός δημοσιογράφος Sebastian Zollner (Daniel Bruhl, Captain America: Civil War) προσπαθεί να γράψει την βιογραφία του ζωγράφου Manuel Kamiski (Jesper Christensen, Spectre).
Ο Zollner ελπίζει ο Kamiski να πεθάνει γρήγορα, ώστε να εκδοθεί η ιστορία του και να βγάλει λεφτά.
Η ταινία δεν βασίζεται σε αληθινή ιστορία.
Είναι βασισμένη στο βιβλίο του Daniel Kehlmann και σκηνοθετημένη από τον άνθρωπο που μας έδωσε το Good Bye Lenin!, Wolfgang Becker.
Στα πρώτα λεπτά παρακολουθούμε ένα πολύ ενδιαφέρον βίντεο, στο οποίο παρουσιάζεται η ζωή του Kaminski, και αργότερα, με έναν όμορφο κινηματογραφικά τρόπο, η ταινία μπαίνει στην βασική ιστορία.
Ένας νεαρός άντρας που γράφει την βιογραφία του καλλιτέχνη και νομίζει ότι μπορεί να ξεσκεπάσει το μεγάλο του μυστικό.
Μόνο που για να εκδοθεί, πρέπει πρώτα να πεθάνει ο Kaminski.
Ο νεαρός δημοσιογράφος πηγαίνει στο χωριό στο οποίο μένει ο Kaminski με την κόρη του (Amira Casar, Μήπως Είσαι ο Τύπος μου;), για να μαζέψει περισσότερες πληροφορίες για την ζωή του.
Κατά την διάρκεια της επίσκεψης, ανακαλύπτει διάφορα μυστικά του ζωγράφου.
Η ταινία στην αρχή έχει γρήγορο ρυθμό.
Στην συνέχεια, όμως, και κυρίως λόγου του σεναρίου, αρχίζει να χάνει το ενδιαφέρον της.
Αν και η ιστορία σαν βασική ιδέα είναι καλή, η εκτέλεση όχι και τόσο.
Εκεί που σίγουρα κερδίζει είναι στα τεχνικά.
Έχει ρυθμικό μοντάζ και εξαιρετικά ενδιαφέρουσσα σκηνοθεσία, από τα πλάνα και το στήσιμο των κάδρων, μέχρι την επιλογή φακών κτλ.
Ίσως οι πιο ωραίες αισθητικά σκηνές να είναι αυτές όπου τα πλάνα της ταινίας γίνονται οι πίνακες του Kaminski.
Αρκετά εντυπωσιακές.
Δραματουργικά, η πιο ωραία σκηνή ίσως να είναι αυτή που ο Sebastian Zollner ανακαλύπτει κάποιους κρυφούς πίνακες του Kamiski, οι οποίοι είναι και πολύ προσωπικοί.
Από την άλλη, υπάρχει και μια πολύ άσχημη στιγμή - ή καλύτερα, στιγμές - στις οποίες χρησιμοποιούνται κάποια ζώα με εκνευριστικό τρόπο, που μπορεί να προκαλέσουν και θυμό.
Πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα διάφορα flashbacks από συνεντεύξεις που έχει πάρει ο Zollner, αλλά και οι προσωπικές στιγμές του ήρωα.
Τα flashbacks είναι σημαντικό κομμάτι της ταινίας, αφού επιστρατεύονται πολλές φορές.
Το καστ είναι λίγο… ανάλατο.
Ο Daniel Bruhl υποδύεται με σχετική επιτυχία έναν αντιπαθητικό πρωταγωνιστή, χωρίς να είναι, όμως, κάτι αξιοσημείωτο ή άξιο λόγου.
Ο Jesper Christensen δεν καταφέρνει σε κανέναν βαθμό να υποδυθεί ή να θυμίσει τον εντυπωσιακό καλλιτέχνη που βλέπαμε στα πρώτα λεπτά της ταινίας. Αντίθετα, φαίνεται να είναι ένας καθημερινός και συνηθισμένος ηλικιωμένος, ίσως και λίγο γκρινιάρης.
Ενώ, ούτε η Amira Casar καταφέρνει να πείσει ως μια αυτοκρατορική, δυναμική γυναίκα.
Το «Εγώ και ο Καμίνσκι» χάνει την ουσία του και δεν καταφέρνει να κερδίσει το κοινό.
Διαβάστε καλύτερα το βιβλίο.
Στους κινηματογράφους από 15 Σεπτεμβρίου.
Χριστίνα Φακίνου.
1.jpg)
