Γαλλική δραματική κομεντί που εξερευνά το θεώρημα που λέει πως τα ετερώνυμα έλκονται.
Ο Clement (Loic Corbery, Only Lovers Left Alive) είναι καθηγητής φιλοσοφίας εκ Παρισίων, ο οποίος όμως μετατίθεται για μια χρονιά στην γραφική μικρή πόλη Αράς, μια ώρα με το τραίνο απόσταση από την πρωτεύουσα (σαν να λέμε Αθήνα-Κιάτο ένα πράγμα).
Δεν του αρέσει καθόλου αυτή η εξέλιξη στη ζωή του, μιας και όπως και να το δει κανείς, άλλο είναι το τρίπτυχο Παρίσι-Φώτα-Κόσμος και άλλο η γραφική μεν, επαρχία δε.
Στο Αράς λοιπόν αφού εγκαθίσταται και ξεκινάει την τυπική διδασκαλική του ρουτίνα - επιστρέφοντας όμως κάθε Σ/Κ στο Παρίσι -γνωρίζει την τσαχπίνα κομμώτρια Jennifer (Emilie Dequenne, The Pack).
Ο έρωτας χτυπάει την πόρτα του νεαρού καθηγητή και το ερώτημα που τίθεται είναι: θα ακούσει τα χτυπήματα του ή θα τον αφήσει να στέκεται απ΄όξω;
Δύσκολα πράγματα τα αισθηματικά βεβαίως, που γίνονται ακόμα δυσκολότερα όταν ο Clement από τη μία διαβάζει Προυστ και πηγαίνει στις εκθέσεις των γκαλερί, ενώ η Jennifer από την άλλη είναι ανύπαντρη μητέρα που ξέρει τα πάντα για τη ζωή της Jennifer Aniston και πηγαίνει σε karaoke πάρτι με τις φίλες της από το κομμωτήριο.
Ο σκηνοθέτης Lucas Belvaux προσεγγίζει το θέμα με ιδιαίτερη σοβαρότητα, μην ακολουθώντας το μοτίβο Παρίσι εναντίον επαρχίας όπως τουλάχιστον υπόσχεται στην αρχή, χάνοντας έτσι την ευκαιρία να δείξει την ειρωνική ή κάπως πιο αστεία πλευρά του θέματος.
Δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα σε αυτό φυσικά εάν μπορούσε να το υποστηρίξει με το ανάλογο βάθος στους βασικούς χαρακτήρες της ταινίας, για τους οποίους δεν μαθαίνουμε σχεδόν τίποτα άλλο πέραν των βασικών.
Αν κάτι υπάρχει που σώζει την ταινία, αυτό είναι η Dequenne (που είχε κάνει το ντεμπούτο της στα 18 της, στην εξαιρετική Rosetta των αδελφών Νταρντέν και είχε πάρει ένα σωρό βραβεία τότε) που είναι κανονική ανάσα δροσιάς και φρεσκάδας, παίζοντας στα δάχτυλα τον ρόλο της κάπως αφελούς επαρχιοτοπούλας που σιγά-σιγά ερωτεύεται έναν εκ διαμέτρου αντίθετο από αυτήν άντρα.
Τραγουδάει εξαιρετικά karaoke - από Supremes μέχρι Gloria Gaynor, έχει μια σχεδόν μόνιμη θετική αντιμετώπιση των πραγμάτων, δεν κομπλάρει ποτέ και με κανέναν και γενικά χαίρεσαι να την βλέπεις.
Ο Clement του Corbery από την άλλη είναι μονίμως σοβαρός (για να δείξει ότι είναι
καθηγητής μάλλον), ρηχός και σχεδόν καθόλου ευχάριστος τύπος.
Έχει πάντως μια σκηνή που κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση περί των προτύπων της ομορφιάς, μέσω των φιλοσοφικών αναζητήσεων του Καντ.
Η ταινία όμως δεν ξεφεύγει από την μετριότητα και τα αναπόφευκτα κλισέ του είδους, παρά τις μερικές χαριτωμένες της στιγμές.
Στους κινηματογράφους από 1η Οκτώβρη.
Νίκος Παλάτος.
Έχει πάντως μια σκηνή που κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση περί των προτύπων της ομορφιάς, μέσω των φιλοσοφικών αναζητήσεων του Καντ.
Η ταινία όμως δεν ξεφεύγει από την μετριότητα και τα αναπόφευκτα κλισέ του είδους, παρά τις μερικές χαριτωμένες της στιγμές.
Στους κινηματογράφους από 1η Οκτώβρη.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
