Οι ειδυλλιακές διακοπές μίας ροκ σταρ και του κινηματογραφιστή φίλου της στην Ιταλία αναστατώνονται από την «εισβολή» του πρώην συντρόφου της και της κόρης του στην καθημερινότητά τους.
Η μεγάλη διασημότητα της ροκ σκηνής Marianne Lane (Tilda Swinton, Trainwreck) αναρρώνει μετά από εγχείρηση και προσπαθεί να ανακτήσει τη φωνή της.
Από κοντά της βρίσκεται πάντα ο στοργικός Paul (Matthias Schoenaerts, The Danish Girl) και μαζί απολαμβάνουν τα καλοκαίρι τους στην επαρχία της Ιταλίας.
Η απρόσμενη επίσκεψη του φασαριόζου, απρόβλεπτου Harry (Ralph Fiennes, Hail Ceasar!) και της ελκυστικής νεαράς (Dakota Johnson, How To Be Single), που μόλις έμαθε πως είναι κόρη του, φέρουν τα πάνω-κάτω.
Αλήθειες, ψέματα, απωθημένα, κρυμμένα μυστικά και διακαείς πόθοι βγαίνουν σταδιακά στην επιφάνεια και έρχονται να φωτιστούν από τον καυτό ήλιο της Μεσογείου.
Το σενάριο της νέας ταινίας του Luca Guadagnino (Io sono l'amore) βασίζεται στην ίδια ιστορία του Alain Page, που ενέπνευσε και την κλασική Πισίνα (1969) του Jacques Deray, με τους Alain Delon και Romy Schneider στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Το χαρισματικό cast και η πάντα απολαυστική αιθέρια παρουσία της Tilda Swinton (με τα εξαιρετικά κοστούμια που τη ντύνουν), όπως και ο σπάνια τόσο εξωστρεφής ρόλος που υποδύεται ο Fiennes είναι ο βασικός λόγος για να δει – μάλλον για να αντέξει – αυτή τη φλύαρη ταινία που, όπως λέει και ο τίτλος, κάνει μόνο και μόνο ένα μεγάλο «σπλας» ή όπως θα λέγαμε στην Ελλάδα, «μία τρύπα στο νερό».
Η αποσπασματική αφήγηση και τα ενίοτε κενά flash backs βαρυφορτώνονται με διάσπαρτες μικρές ιδέες, που συνήθως δεν έχουν να κάνουν με την πραγματική ιστορία και τους χαρακτήρες της.
Στην έκφρασή του ο σκηνοθέτης είναι ιδιαιτέρως φλύαρος και υπερβολικός (ίσως λόγω και της οπερατικής και μπαρόκ παράδοσης), χωρίς μέτρο και ελεγχόμενους ρυθμούς.
Πολλές από τις σκηνές υπάρχουν χωρίς ουσιαστικό δραματουργικό λόγο και η ανάπτυξη των χαρακτήρων γίνεται σχετικά αργόσυρτα.
Τα σχόλια/παραλληλισμός με το φλέγον ζήτημα της Ευρώπης και το μεταναστευτικό, με τη μεγαλοαστική/ελιτίστικη μικροκοινωνία των ηρώων και τη λούμπεν στάση τους, αν και διαθέτει κάποια ψήγματα αξιοσημείωτων ιδεών, παραμένει κάπως άχαρο και εύκολο στο πώς εξωτερικεύεται.
Μόνο ιδιοφυές κομμάτι της ταινίας αποτελεί η βραδινή σεκάνς της πισίνας με του δύο αρσενικούς πόλους της ταινίας να μάχονται και οι επιπτώσεις του πολέμου τους να δίνουν ένα κάποιο φιλί της ζωής στην ιστορία.
Δύο βραβεία στο φεστιβάλ Βενετίας.
Στους κινηματογράφους από 4 Αυγούστου.
Γιώργος Κόνιαρης.
1.jpg)
