Batman και Superman για πρώτη φορά μαζί στην ίδια ταινία, σε μια σύγκρουση γιγάντων.
Η ισχύς εν τη ενώσει ή ουκ εν τω πολλώ το ευ;
Δυστυχώς περισσότερο το δεύτερο…
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα μόλις τέλειωσε η προβολή, ήταν πώς γίνεται σε μια από τις πιο αναμενόμενες ταινίες της ιστορίας, για την οποία λογικά θα έχουν γίνει ένα σωρό συζητήσεις, meetings κόντρα meetings και δεν συμμαζεύεται, οι υπεύθυνοι της παραγωγής να κατέληξαν σε αυτό το σενάριο.
Γιατί το τεράστιο πρόβλημα του φιλμ είναι ακριβώς αυτό: το σενάριο.
Αν δεν έχεις μια καλή ιστορία να διηγηθείς, ξεκινάς με ένα τεράστιο βάρος στην πλάτη, που για να ξαλαφρώσεις από αυτό ή έστω να το λουστράρεις και κάπως να το κρύψεις, πρέπει να είσαι πολύ καλός μάστορας.
Και ο Zack Snyder δείχνει ότι τελικά δεν είναι, καθώς έχει μείνει στο καλό του σκηνοθετικό ξεκίνημα (Dawn of the Dead, Watchmen) και έκτοτε κάνει βήματα προς τα πίσω.
Εδώ ξεκινάει με μια σειρά κατακερματισμένων σκηνών, άσχετων φαινομενικά μεταξύ τους - από την Gotham και την Metropolis στον Ινδικό Ωκεανό και την Αφρική - που έστω κι έτσι φτιάχνουν μια κάποια κλιμάκωση.
Παρουσιάζει έναν Superman σε εντελώς Μεσσιανικό ύφος και έναν Batman εξοργισμένο μαζί του, χτίζοντας για περίπου ενενήντα λεπτά ένα απύθμενο μίσος που περιμένεις να δεις που θα οδηγήσει.
Για να συνειδητοποιήσεις τελικά πως αφενός οι κατακερματισμένες σκηνές μένουν έτσι μέχρι τέλους αφού τα πάααααρα πολλά subplot είναι αδύνατον να ελεγχθούν και να εξηγηθούν, ενώ το φοβερό μίσος των δύο superheros που χτίζεται και ξαναχτίζεται, καταρρέει μέσα σε ένα λεπτό για τον πιο ηλίθιο και συνάμα αστείο λόγο που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς.
Ο Batman (Ben Affleck, Gone Girl) λοιπόν μετά την επίθεση που δέχεται η Metropolis από τον General Zod, αρχίζει να αναρωτιέται εάν ο Superman (Henry Cavill, The Man from U.N.C.L.E.) είναι με το μέρος της ανθρωπότητας ή όχι, μιας και η εξωγήινη υπόστασή του μαζί με τις φοβερές του δυνάμεις, μπορούν να αποδειχθούν καταστροφικές εάν μείνουν ανεξέλεγκτες.
To ίδιο αναρωτιέται και η Γερουσιαστής Finch (Holy Hunter, Won't Back Down) η οποία έχει συστήσει μια ειδική επιτροπή στην οποία καλεί τον Superman να παρουσιαστεί και να ξεκαθαρίσει τις πραγματικές του προθέσεις.
Ο πολυεκατομμυριούχος όμως Lex Luthor (Jesse Eisenberg, The End of the Tour), έχει βάλει μπρος ένα περίπλοκο σχέδιο για να καταστρέψει βεβαίως τον Superman και να γίνει ο ίδιος ο πιο δυνατός όλων.
Αυτά σε πολύ γενικές γραμμές γιατί εάν κάποιος θέλει να γίνει κάπως πιο συγκεκριμένος, θα πρέπει να να προδώσει ολόκληρη την ταινία, όσο εύκολο αν είναι αυτό βέβαια γιατί είναι τόσες πολλές οι υποπλοκές που τελικά χάνεσαι.
Μοιάζει να ενδιαφέρει περισσότερο τον Snyder να μας βάλει μέσα στο κλίμα των επερχόμενων υπερηρωικών ταινιών της DC, πετώντας μας από εδώ κι από εκεί λίγο Aquaman, λίγο Flash, λίγο Cyborg και σχετικά πολύ Wonder Woman (Gal Gadot, Fast and Furious 6), που είναι και η μοναδική που έχει έναν κάποιο ρόλο στην εξέλιξη της υπόθεσης- αδιαφορώντας όμως σχεδόν εντελώς για τους κύριους χαρακτήρες του.
Καταφέρνει έτσι μέσα σε 150 λεπτά διάρκειας να μην φτιάξει ούτε έναν χαρακτήρα με ενδιαφέρον ή που έστω να νοιαστούμε για αυτόν.
Για όσους πάντως αναρωτιούνται ποιος είναι ο πρωταγωνιστής της ταινίας από τους δύο superheros, η απάντηση είναι ο Superman.
H υπόθεση περιστρέφεται γύρω από αυτόν, ενώ οι άνθρωποι του δικού του κόσμου δηλαδή η Lois Lane (Amy Adams, Big Eyes) και ο Lex Luthor έχουν πολύ μεγάλους ρόλους, σε αντίθεση με την διακοσμητική παρουσία του Jeremy Irons (Night Train to Lisbon) σαν Alfred, που είναι και ο μόνος ουσιαστικά που εμφανίζεται από τον κόσμο του Bruce Wayne.
Το ίδιο διακοσμητικός είναι και ο Laurence Fishburne (Ride Along) σαν Perry White o διευθυντής της εφημερίδας Daily Planet, αλλά εντάξει αυτός ο ρόλος πάντα κάπως έτσι ήταν.
Από πλευράς ερμηνειών δεν συντελείται και κάποιο έγκλημα (για τον Ben Affleck πάει αυτό καθώς τον Cavill τον έχουμε ξαναδεί) αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να πανηγυρίσουμε κιόλας.
Αν αξίζει να σταθούμε σε κάτι, αυτό είναι ο Luthor του Eisenberg, που περισσότερο με έναν εκτός εαυτού Joker μοιάζει έτσι όπως τον ερμηνεύει, παρά με τον Lex Luthor.
Δεν λέει μάλιστα να αφήσει ο συμπαθής γενικά Eisenberg αυτόν τον 'κομπιάζοντας αφηρημένα' τρόπο ομιλίας που έχει, με κανέναν Θεό και κανέναν Superman.
Το φινάλε της ταινίας είναι όσο φασαριόζικο και εκρηκτικό φαντάζεστε (το είχε δείξει και στο Man of Steel o Snyder ότι του δίνει και καταλαβαίνει όταν πρόκειται για μπαμ μπουμ), με την μάχη να είναι ισοπεδωτικά εκκωφαντική, συνοδεία του ανάλογου score των Hans Zimmer και Junkie XL.
Ο κακός όμως της μάχης αυτής – ο Doomsday- είναι ο πιο ουρανοκατέβατος κακός που έχω δει σε comic movies (και όχι μόνο), αφού η εμφάνισή του γίνεται περισσότερο σε στυλ να βάλουμε και έναν τερατόμορφο τυπά να ανέβουν λίγο τα ντεσιμπέλ, μην τυχόν και πήρε ο ύπνος κανέναν προσπαθώντας να καταλάβει τι γίνεται.
Η 3D έκδοση που είδα δεν προσφέρει απολύτως τίποτα το εντυπωσιακό και το διαφορετικό, στοχεύοντας μόνο στο ακριβότερο εισιτήριο.
Δείτε καλύτερα την απλή 2D εκδοχή του φιλμ και εκτός του ότι δεν θα έχετε χάσει τίποτα, θα σας μείνουν και μερικά ευρώ παραπάνω στην τσέπη.
Και το λέω αυτό γιατί παρά το γεγονός ότι η ταινία κατά τη γνώμη μου περισσότερο απογοητεύει παρά ενθουσιάζει, η εμπορική της επιτυχία είναι βέβαιη καθώς όπως και να το κάνουμε το δέλεαρ της κοινής εμφάνισης των δύο πιο αναγνωρίσιμων ηρώων της ποπ κουλτούρας είναι τέτοιο, που ο κόσμος θα συρρεύσει, ό,τι και να αποφανθούν οι κριτικές.
Η Αυγή της Δικαιοσύνης τελικά δεν ξημέρωσε με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο.
Στους κινηματογράφους από 24 Μαρτίου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
