Η ομάδα του filmboy επιστρέφει και όλοι μαζί συφιλιαστήκαμε με ένα θέμα που γκρεμίζει φιλίες, δημιουργεί διακρατικές κόντρες και άλλα πολλά.
Σε όλους μας συμβαίνει, μια ταινία που την γουστάρει ο κόσμος, την εκθειάζουν οι κριτικοί, όλοι λένε πόσο υπέροχη και σημαντική αλλά εμείς να προσπαθούμε να καταλάβουμε προς τι τόσος ντόρος.
Οι ήρεμες (αρχικά) συζητήσεις με την παρέα καταλήγουν σε μπουνίδια, μαλλιοτραβήγματα και χωρισμούς και η αδιαφορία γίνεται μίσος για την ταινία και τους υποστηρικτές της.
Είπαμε λοιπόν τέσσερις συντάκτες να συζητήσουμε και μαζί σας, για την ταινία που όλοι γουστάρουν αλλά εμείς δεν την αντέχουμε με τίποτα.
Οι απόψεις μας αιρετικές αλλά θα θέλαμε να ακούσουμε και τις δικές σας απόψεις για όσα λέμε αλλά και για ταινίες που κάνουν εσάς να βγάζετε φλύκταινες...
Lord of the Rings & Hobbit Trilogies
από τον Νάσο Ζώτη
Παρά την μεγάλη γκάμα ταινιών που έχω δει, παρά το ανοιχτό μυαλό που έχω (λέμε τώρα), μπορώ να πω πως υπάρχουν πολλές φορές που έχω έρθει σε διαμάχη για την ταινία που όλοι, μα όλοι αγαπάνε και εγώ όχι.
Ξέρω πως θα με μισήσετε...
Η τριλογία Lord of the Rings, και προφανώς τα πρόσφατα Hobbit.
Και για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό;
Αρχικά να πω, πως δεν είμαι φανατικός της επικής φαντασίας.
Ενώ είμαι φανατικός των ταινιών εποχής.
Μου αρέσουν οι μάχες, οι πανοπλίες, τα ξίφη αλλά όταν μπει η φαντασία τα χαλάμε.
Δηλώνω όμως μεγάλος fan του Game of Thrones παρά το γεγονός ότι περιέχει φαντασία.
Και αυτό γιατί;
Γιατί το Game of Thrones κατά τη γνώμη μου έχει αυτό που λέγεται ‘ανάπτυξη χαρακτήρα’.
Κανείς δεν είναι απόλυτα καλός, και κανείς δεν είναι απόλυτα κακός.
Κάτι το οποίο λείπει από το Lord of the Rings.
Οι καλοί είναι αγγελικά πλασμένοι και οι κακοί βγαλμένοι από τα βαθύτερα καζάνια της κολάσεως.
Δεν έχω διαβάσει τα βιβλία διότι δεν είμαι του διαβάσματος, αλλά θεωρώ πως οι ταινίες είναι παραμυθάκια τα οποία δεν σου χαρίζουν ούτε μία στιγμή σκέψης.
Σίγουρα αξίζουν την προσοχή μας και τα Oσκαρ.
Είναι ταινίες, που είδα ΜΙΑ φορά στον κινηματογράφο και τέλος.
Αν θέλετε να με εκδικηθείτε, δέστε με σε μια καρέκλα και βάλτε μου να δω τις expanded versions των ταινιών.
Τέλος όμως θα ήθελα να πω, πως δηλώνω μεγάλος θαυμαστής του Peter Jackson.
Είναι ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες που υπάρχουν στον χώρο.
Οι οργανωτικές ικανότητες του είναι από άλλον πλανήτη.
Πιο πολύ διασκεδάζω όταν βλέπω τα γυρίσματα και τις συνεντεύξεις από τις τριλογίες παρά τις ίδιες τις ταινίες.
Κυνόδοντας
από τον Τάσο Σαμπάρ
Δεν είναι και τόσο fan favorite, αλλά αυτή η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ!
Οι εγχώριοι κριτικοί την εκθείασαν και ο "κουλτουριάρης" θεατής αναγνώρισε την αλληγορικότητα του και την επιτυχία του (#γελάμε).
Δεν θα κάτσω να σου παραθέσω τα επιχειρήματα μου, είναι πολλά και τα έχουν πει και άλλοι.
Αντ' αυτού θα σου παραθέσω την εμπειρία μου:
Ένα πρωινό σηκώνομαι και χωρίς να έχω ακούσει για την ύπαρξη του Κυνόδοντα ή του Λάνθιμου, ψάχνω μια ταινία για να δω στο ίντερνετ.
Μπαίνω, βρίσκω τυχαία την ταινία, την βάζω... και μέσα σε δέκα λεπτά την έβγαλα αναφωνώντας τυχαίες βρισιές φτύνοντας την οθόνη!
Έβαλα έπειτα ένα ποιοτικό... Transformer (οριακά καλύτερη ταινία) και πέρασα την ώρα μου.
Τις επόμενες μέρες όμως αναγκάστηκα να δω την ταινία καθώς η φήμη της και η υπερπροβολή της, έκαναν την παρέα να την δει και εγώ αναγκάστηκα να πετάξω την ώρα μου για μια ταινία με μηδενική πρωτοτυπία και κακές ερμηνείες, τόσο κακές που οι κριτικοί αποφάνθηκαν ότι ήταν... άποψη του σκηνοθέτη!
Όχι!
Το να μην μπορείς να πεις τα λόγια σου δεν είναι άποψη.
Είχαμε τόσο ανάγκη να κάνουμε κάτι κουλτουριάρικο σαν λαός που πείσαμε ακόμα και το Hollywood ότι το μπορούμε και τώρα και εμείς δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από το είδος αυτό, που μαζί με κωμωδίες τύπου Ι Love Karditsa είναι ό,τιπροβάλεται παράγεται στην Ελλάδα.
Pirates of the Caribbean
από τον Μίλτο Παπατριανταφύλλου
Back το 2003 όπου τα κινηματογραφικά (και όχι μόνο ) πράγματα ήταν περισσότερο ρομαντικά, χωρίς να βομβαρδιζόμαστε από άπειρες πληροφορίες 10 teasers και άλλα 27 trailers που αποκάλυπταν όλο το έργο, μπαίνουμε στην αίθουσα για το Pirates of the Caribbean γνωρίζοντας ελάχιστα, απλά με τη σκέψη ότι θα δούμε μια σοβαρή (!) πειρατική περιπέτεια.
Ο παραγωγός Jerry Bruckheimer καθόλου φειδωλός στο θέαμα, καθόλου κακό όμως για τέτοιου είδος παραγωγές.
Κοτσάρεται το σήμα της Disney στην αρχή και σαν καθόλου αντικειμενικός, αρχίζουν και με ζώνουν τα φίδια.
Και εννοείται διαψεύσθηκα ελάχιστα καθώς ήδη στη πρώτη ώρα είχα βαρεθεί τη ζωή μου.
Καταρχήν το θέαμα είναι τουλάχιστον παιδικό.
Μαζευόμαστε ένα Σάββατο μεσημεράκι με όλο το σόι μας και βλέπουμε μια ευχάριστη ταινία.
Ειδικά για κάτω των 14 είναι ότι πρέπει.
Και αυτό να το καταλάβω για να γεμίσουμε ένα τσουβάλι με δολάρια, όλος ο καλός ο κόσμος χωράει.
Η προώθηση ναρκωτικών και παραισθησιογόνων ουσιών όμως που κολλάει;
Διότι ο Johnny Depp κυκλοφορεί το λιγότερο μαστουρωμένος σε όλη τη ταινία.
Ο Orlando Bloom κλασσικά πιο 'χάρτινος' από ποτέ, η Κnightley βαριέται ανυπόφορα και ο Geoffrey Rush χαραμίζεται σε αλλεπάλληλες μουτσούνες ενώ το πλιάτσικο, οι βαρβαρότητες και οι βιασμοί των πειρατών παρουσιάζονται σαν θεατρική παράσταση του Σεφερλή.
Η ταινία σάρωσε στο box -office,γυρίστηκαν άλλες 3 συνέχειες (φυσικά δε μπήκα καν στο κόπο), απλά έμαθα ότι τα ίδια και χειρότερα εξελίχτηκαν και στα υπόλοιπα sequel.
Πλάκα πλάκα ο Depp από τότε(αν εξαιρέσουμε το Public Enemies) έχει να παίξει σε ταινία της προκοπής...
Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν
από τον Πασχάλη Μαντζαρίδη
Καταρχάς, όλη η κεντρική ιστορία βρωμοκοπάει μελό, και μάλιστα από εκείνο το συγκινητικό μελό για «το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής» που η Ακαδημία βραβεύει.
Πολύ ρεαλιστικό σίγουρα, να ξεσηκώνονται 8-9 μαντράχαλοι, να περνούν μέσα από ομοβροντίες πυρών, νάρκες, ενέδρες με τανκς, να γίνεταιτης πουτάνας της Σάσα Μπάστα, για να φέρουν πίσω ένα κουρκουλούκι που παίζει ο Damon!
Είπαμε λοιπόν τέσσερις συντάκτες να συζητήσουμε και μαζί σας, για την ταινία που όλοι γουστάρουν αλλά εμείς δεν την αντέχουμε με τίποτα.
Οι απόψεις μας αιρετικές αλλά θα θέλαμε να ακούσουμε και τις δικές σας απόψεις για όσα λέμε αλλά και για ταινίες που κάνουν εσάς να βγάζετε φλύκταινες...
Lord of the Rings & Hobbit Trilogies
από τον Νάσο Ζώτη
Παρά την μεγάλη γκάμα ταινιών που έχω δει, παρά το ανοιχτό μυαλό που έχω (λέμε τώρα), μπορώ να πω πως υπάρχουν πολλές φορές που έχω έρθει σε διαμάχη για την ταινία που όλοι, μα όλοι αγαπάνε και εγώ όχι.
Ξέρω πως θα με μισήσετε...
Η τριλογία Lord of the Rings, και προφανώς τα πρόσφατα Hobbit.
Και για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό;
Αρχικά να πω, πως δεν είμαι φανατικός της επικής φαντασίας.
Ενώ είμαι φανατικός των ταινιών εποχής.
Μου αρέσουν οι μάχες, οι πανοπλίες, τα ξίφη αλλά όταν μπει η φαντασία τα χαλάμε.
Δηλώνω όμως μεγάλος fan του Game of Thrones παρά το γεγονός ότι περιέχει φαντασία.
Και αυτό γιατί;
Γιατί το Game of Thrones κατά τη γνώμη μου έχει αυτό που λέγεται ‘ανάπτυξη χαρακτήρα’.
Κανείς δεν είναι απόλυτα καλός, και κανείς δεν είναι απόλυτα κακός.
Κάτι το οποίο λείπει από το Lord of the Rings.
Οι καλοί είναι αγγελικά πλασμένοι και οι κακοί βγαλμένοι από τα βαθύτερα καζάνια της κολάσεως.
Δεν έχω διαβάσει τα βιβλία διότι δεν είμαι του διαβάσματος, αλλά θεωρώ πως οι ταινίες είναι παραμυθάκια τα οποία δεν σου χαρίζουν ούτε μία στιγμή σκέψης.
Σίγουρα αξίζουν την προσοχή μας και τα Oσκαρ.
Είναι ταινίες, που είδα ΜΙΑ φορά στον κινηματογράφο και τέλος.
Αν θέλετε να με εκδικηθείτε, δέστε με σε μια καρέκλα και βάλτε μου να δω τις expanded versions των ταινιών.
Τέλος όμως θα ήθελα να πω, πως δηλώνω μεγάλος θαυμαστής του Peter Jackson.
Είναι ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες που υπάρχουν στον χώρο.
Οι οργανωτικές ικανότητες του είναι από άλλον πλανήτη.
Πιο πολύ διασκεδάζω όταν βλέπω τα γυρίσματα και τις συνεντεύξεις από τις τριλογίες παρά τις ίδιες τις ταινίες.
Κυνόδοντας
από τον Τάσο Σαμπάρ
Δεν είναι και τόσο fan favorite, αλλά αυτή η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ!
Οι εγχώριοι κριτικοί την εκθείασαν και ο "κουλτουριάρης" θεατής αναγνώρισε την αλληγορικότητα του και την επιτυχία του (#γελάμε).
Δεν θα κάτσω να σου παραθέσω τα επιχειρήματα μου, είναι πολλά και τα έχουν πει και άλλοι.
Αντ' αυτού θα σου παραθέσω την εμπειρία μου:
Ένα πρωινό σηκώνομαι και χωρίς να έχω ακούσει για την ύπαρξη του Κυνόδοντα ή του Λάνθιμου, ψάχνω μια ταινία για να δω στο ίντερνετ.
Μπαίνω, βρίσκω τυχαία την ταινία, την βάζω... και μέσα σε δέκα λεπτά την έβγαλα αναφωνώντας τυχαίες βρισιές φτύνοντας την οθόνη!
Έβαλα έπειτα ένα ποιοτικό... Transformer (οριακά καλύτερη ταινία) και πέρασα την ώρα μου.
Τις επόμενες μέρες όμως αναγκάστηκα να δω την ταινία καθώς η φήμη της και η υπερπροβολή της, έκαναν την παρέα να την δει και εγώ αναγκάστηκα να πετάξω την ώρα μου για μια ταινία με μηδενική πρωτοτυπία και κακές ερμηνείες, τόσο κακές που οι κριτικοί αποφάνθηκαν ότι ήταν... άποψη του σκηνοθέτη!
Όχι!
Το να μην μπορείς να πεις τα λόγια σου δεν είναι άποψη.
Είχαμε τόσο ανάγκη να κάνουμε κάτι κουλτουριάρικο σαν λαός που πείσαμε ακόμα και το Hollywood ότι το μπορούμε και τώρα και εμείς δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από το είδος αυτό, που μαζί με κωμωδίες τύπου Ι Love Karditsa είναι ό,τι
Pirates of the Caribbean
από τον Μίλτο Παπατριανταφύλλου
Ο παραγωγός Jerry Bruckheimer καθόλου φειδωλός στο θέαμα, καθόλου κακό όμως για τέτοιου είδος παραγωγές.
Κοτσάρεται το σήμα της Disney στην αρχή και σαν καθόλου αντικειμενικός, αρχίζουν και με ζώνουν τα φίδια.
Και εννοείται διαψεύσθηκα ελάχιστα καθώς ήδη στη πρώτη ώρα είχα βαρεθεί τη ζωή μου.
Καταρχήν το θέαμα είναι τουλάχιστον παιδικό.
Μαζευόμαστε ένα Σάββατο μεσημεράκι με όλο το σόι μας και βλέπουμε μια ευχάριστη ταινία.
Ειδικά για κάτω των 14 είναι ότι πρέπει.
Και αυτό να το καταλάβω για να γεμίσουμε ένα τσουβάλι με δολάρια, όλος ο καλός ο κόσμος χωράει.
Η προώθηση ναρκωτικών και παραισθησιογόνων ουσιών όμως που κολλάει;
Διότι ο Johnny Depp κυκλοφορεί το λιγότερο μαστουρωμένος σε όλη τη ταινία.
Ο Orlando Bloom κλασσικά πιο 'χάρτινος' από ποτέ, η Κnightley βαριέται ανυπόφορα και ο Geoffrey Rush χαραμίζεται σε αλλεπάλληλες μουτσούνες ενώ το πλιάτσικο, οι βαρβαρότητες και οι βιασμοί των πειρατών παρουσιάζονται σαν θεατρική παράσταση του Σεφερλή.
Η ταινία σάρωσε στο box -office,γυρίστηκαν άλλες 3 συνέχειες (φυσικά δε μπήκα καν στο κόπο), απλά έμαθα ότι τα ίδια και χειρότερα εξελίχτηκαν και στα υπόλοιπα sequel.
Πλάκα πλάκα ο Depp από τότε(αν εξαιρέσουμε το Public Enemies) έχει να παίξει σε ταινία της προκοπής...
Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν
από τον Πασχάλη Μαντζαρίδη
Καταρχάς, όλη η κεντρική ιστορία βρωμοκοπάει μελό, και μάλιστα από εκείνο το συγκινητικό μελό για «το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής» που η Ακαδημία βραβεύει.
Πολύ ρεαλιστικό σίγουρα, να ξεσηκώνονται 8-9 μαντράχαλοι, να περνούν μέσα από ομοβροντίες πυρών, νάρκες, ενέδρες με τανκς, να γίνεται
Το μήνυμα το πιάσατε, ε;
Οι Αμερικάνοι είναι τόσο ευαισθητούληδες και «καλοί άνθρωποι» που άμα λάχει τραβάνε να θυσιάσουν 8-10-15 φαντάρια με δικό τους σόι από πίσω για να σώσουν έναν δικό τους!
Έπειτα, αντιπολεμικό-αντιπολεμικό το εργάκι, αλλά θυμάμαι κάτι γκρο πλαν σε στρατιώτες που τους διαπερνούν τα σκάγια στο μάτι ή πλάνα «αμερικέν» με ωραίους διαμελισμούς από σφαίρες… ρε συ Στίβη, μπορείς να κάνεις αγόρι μου φιλειρηνική ταινία χωρίς να ξοδέψεις 10 μπιτόνια αίμα, αντιπολεμικό δράμα βλέπω, δεν βλέπω το «Saw»… το «Η Ζωή είναι Ωραία» του Benini, ας πούμε, είναι 30 φορές πιο φιλειρηνικό, πιο συγκινητικό και δεν δείχνει ούτε 3 ml κινηματογραφικού αίματος.
Εντάξει ωραίες ερμηνείες, ο Hanks εγγύηση, βλέπουμε πολλά αστέρια-αστεράκια του σήμερα στο καστ να παίζουν τους «ΣΤΡ-ΠΖ» (από Giamatti, Burns, Ribisi μέχρι τον Vin Diesel!) η φωτογραφία, αριστοτεχνικά ψυχρή μπλε, στο κλασικό, πανέμορφο στυλ που είχε κράτησε ο Στίβης και στο «Minority Report», αλλά αν δεν σε θέλει το σενάριο, παρ’ τον Ράιαν και καν’τον τσαγκάρη…
Αυτές λοιπόν ήταν οι τέσσερις ταινίες που οι συντάκτες του filmboy δεν γουστάρουν αλλά ο λαός υποστηρίζει σθεναρά.
Πείτε μας τώρα εσείς την γνώμη σας, διαφωνήστε ή συμφωνείστε ελεύθερα.
Οι Αμερικάνοι είναι τόσο ευαισθητούληδες και «καλοί άνθρωποι» που άμα λάχει τραβάνε να θυσιάσουν 8-10-15 φαντάρια με δικό τους σόι από πίσω για να σώσουν έναν δικό τους!
Έπειτα, αντιπολεμικό-αντιπολεμικό το εργάκι, αλλά θυμάμαι κάτι γκρο πλαν σε στρατιώτες που τους διαπερνούν τα σκάγια στο μάτι ή πλάνα «αμερικέν» με ωραίους διαμελισμούς από σφαίρες… ρε συ Στίβη, μπορείς να κάνεις αγόρι μου φιλειρηνική ταινία χωρίς να ξοδέψεις 10 μπιτόνια αίμα, αντιπολεμικό δράμα βλέπω, δεν βλέπω το «Saw»… το «Η Ζωή είναι Ωραία» του Benini, ας πούμε, είναι 30 φορές πιο φιλειρηνικό, πιο συγκινητικό και δεν δείχνει ούτε 3 ml κινηματογραφικού αίματος.
Εντάξει ωραίες ερμηνείες, ο Hanks εγγύηση, βλέπουμε πολλά αστέρια-αστεράκια του σήμερα στο καστ να παίζουν τους «ΣΤΡ-ΠΖ» (από Giamatti, Burns, Ribisi μέχρι τον Vin Diesel!) η φωτογραφία, αριστοτεχνικά ψυχρή μπλε, στο κλασικό, πανέμορφο στυλ που είχε κράτησε ο Στίβης και στο «Minority Report», αλλά αν δεν σε θέλει το σενάριο, παρ’ τον Ράιαν και καν’τον τσαγκάρη…
Αυτές λοιπόν ήταν οι τέσσερις ταινίες που οι συντάκτες του filmboy δεν γουστάρουν αλλά ο λαός υποστηρίζει σθεναρά.
Πείτε μας τώρα εσείς την γνώμη σας, διαφωνήστε ή συμφωνείστε ελεύθερα.
