Είναι μερικές ταινίες που αρχικά δεν σου γεμίζουν το μάτι, αλλά με την νοσταλγία και μελαγχολία τους σε κάνουν να τις θυμάσαι για ένα σεβαστό χρονικό διάστημα, κι ας μην τις ξαναδείς ποτέ στην ζωή σου.
Πριν καμιά δεκαετία θυμάμαι, έπειτα από πιέσεις είχα υποκύψει να δω το Sideways του άγνωστου αλλά φιλόδοξου τότε Alexander Payne (έχοντας δει και πιο πριν το καταπληκτικό δικό του About Schmitt με τον Jack Nicholson).
Ομολογώ μετά το τέλος της ταινίας παραδέχτηκα ότι ήταν από τις καλύτερες επιλογές που έχουν κάνει για μένα και ευγνωμονώ το άτομο που με παρέσυρε.
Και εδώ στέκει αυτό που έγραψα στην εισαγωγή και θα χρησιμεύσει και για το Nebraska.
Το σινεμά πολλές φορές είναι εξαιρετικά απλό.
Ή για την ακρίβεια, μπορεί να το κάνουν να φαίνεται έτσι, άτομα που έχουν μεράκι και εστιάζουν απόλυτα στο υλικό τους, χωρίς να καταφεύγουν σε ηθικολογίες και υπερβολές απλά για να γεμίσουν τον χρόνο τους.
Πιο απλά δεν γίνονται μερικά πράγματα και ο Payne, αν και πολλές φορές δεν καταφέρνει να κάνει ταινίες από το πολύ πάνω ράφι, είναι πάντοτε σταθερός και αξιόπιστος υιοθετώντας ένα δικό του στυλ.
Ένας φτωχός ηλικιωμένος (Bruce Dern, Django Unchained) που ζει στη Μοντάνα επιμένει να το σκάει από το σπίτι του, με απώτερο σκοπό να πάει στη Νεμπράσκα για να εισπράξει τα χρήματα από ένα τζακ ποτ που νομίζει πως έχει κερδίσει.
Η οικογένειά του, αγανακτισμένη από την άνοιά του που καθημερινά επιδεινώνεται, συζητά το ενδεχόμενο να τον βάλει σε κλινική.
Τη λύση προσπαθεί να δώσει ένας από τους δύο γιους του (Will Forte, The Watch), ο οποίος προσφέρεται να πάει τον πατέρα του στη Νεμπράσκα με το αμάξι του, παρότι καταλαβαίνει τη ματαιότητα του όλου εγχειρήματος.
Καθ’ οδόν, ο πατέρας του θα έχει ένα ατύχημα, κι έτσι οι δυο τους θα πρέπει να μείνουν μερικές μέρες στη μικρή, παρηκμασμένη πόλη της Νεμπράσκα όπου γεννήθηκε ο πατέρας, κι όπου, υπό το άγρυπνο βλέμμα του γιου του, θα βρεθεί απέναντι στο παρελθόν του…
Το Nebraska είναι ένα απόλυτα νοσταλγικό road movie.
Το οδοιπορικό ενός καλοκάγαθου αλλά πεισματάρη και μίζερου ανθρώπου, ο οποίος ναι μεν δεν παρατάει την ζωή του, αλλά σίγουρα θα ήθελε να αλλάξει πολλές αποφάσεις από αυτές που πήρε στο παρελθόν.
Ο Payne θέλει να τονίσει την σημασία μερικών αποφάσεων που παίρνει κάποιος και τον αντίκτυπο που έχουν αυτές στο μέλλον.
Η ευθύτητα και η αμεσότητα του Ελληνοαμερικάνου δημιουργού σε κερδίζουν από τα πρώτα πλάνα του Nebraska.
Χωρίς διάθεση να αναλωθεί σε περιττές εισαγωγές και να καταναλώσει αχρείαστο χρόνο σε σκηνές που δεν βοηθούν στην εξέλιξη της ιστορίας (αλήθεια πόσες φορές το έχουμε δει αυτό σε μεγάλες Χολιγουντιανές παραγωγές), η ταινία μπαίνει κατευθείαν στο "ψητό" και μέχρι το φινάλε της δεν σε κάνει να βαριέσαι ούτε λεπτό.
Πολύ σημαντικό ρόλο στην όλη εξέλιξη της ταινίας παίζει η εκπληκτική σκηνοθεσία με την ασπρόμαυρη φωτογραφία του Φαίδωνα Παπαμιχαήλ (μόνιμου συνεργάτη του Payne και υποψήφιoς για Όσκαρ) να μην σε κουράζει καθόλου και να δίνει μια άλλη διάσταση στην ταινία.
Σίγουρα, υπάρχουν δυο-τρία σημεία που ίσως κάνει "κοιλιά", αλλά σε καμία περίπτωση δεν αρκούν για σου αποσπάσουν τη προσοχή.
Για παράδειγμα, μου φάνηκε λίγο υπερβολική και κάπως κλισέ η διαμάχη του πρωταγωνιστή με ένα παλιό γνωστό του - όχι βέβαια πως χαλάει την ταινία, αλλά αν την είχαν αποφύγει δε νομίζω να είχε πρόβλημα κανένας - αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για την εξέλιξη της ταινίας.
Γενικά πάντως το Nebraska είναι σαν να βλέπεις την ιστορία ενός πολύ κοντινού σου ανθρώπου.
Ένα κίνητρο για να "ξεκουνηθεί" ένας άνθρωπος που έχει χάσει το ενδιαφέρον για την ζωή του χρόνια τώρα.
Η επιλογή του καστ είναι ιδανική και ταιριάζει γάντι στους τρεις κυριότερους ρόλους.
Πρώτος και καλύτερος ο καταπληκτικός Bruce Dern, o οποίος από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο πλάνο έχει μια ηρεμία, τέτοιες αντιδράσει, τρομερά πειστικές κινήσεις και γενικότερα όλα εκείνα τα στοιχεία που σε πείθουν ότι έχει μπει για τα καλά στον χαρακτήρα του.
Αν δεν ήταν ο εκπληκτικός McConayghey του Dallas Buyers Club, που προσωπικά θεωρώ άχαστο φαβορί, θα ήθελα με χίλια να πάρει το Αγαλματίδιο Α' Ανδρικού ρόλου.
Από κοντά τόσο ο Will Forte σε έναν κόντρα ρόλο μιας και τον οποίο έχουμε συνηθίσει συνήθως σε φαρσοκωμωδίες, ωστόσο εδώ αποδεικνύει ότι εφ' όσον υπάρχει το κατάλληλο σενάριο και η αξιοποίηση από κάποιον σκηνοθέτη όλοι μπορούν να βγάλουν τον καλύτερο τους εαυτό.
Δίχως να καταλήγει σε καρικατούρα (κάτι πολύ εύκολο για τον συγκεκριμένο ρόλο), ο Forte δίνει μια πολύ ωραία ερμηνεία και αφήνει υποσχέσεις για αντίστοιχους ρόλους στο μέλλον.
Η γκρινιάρα, αλλά κατα βάθος συμπαθέστατη June Squibb (Would You Rather) ολοκληρώνει το πάζλ με μια ερμηνεία αντάξια των δυο προαναφερθέντων, απλή και ξεκάθαρη και όχι να αναλώνεται σε βαρετές κορώνες, αλλά να έχει και τις περισσότερες χιουμοριστικές σκηνές στην ταινία.
Εν κατακλέιδι, το Nebraska μπορεί να μην είναι η ταινία που θα σε συγκλονίσει για πολύ καιρό, δεν ξέρω προσωπικά πότε και αν θα το ξανάβλεπα, ωστόσο από την στιγμή που θα επιλέξεις να την δείς, θα παρασυρθείς σε ένα γλυκό, μελαγχολικό και νοσταλγικό περιβάλλον, το οποίο σου βγάζει πάρα πολλά συναισθήματα.
Και το κυριότερο, δεν καταλαβαίνεις καν πως περνάει η ώρα και σου φαίνεται λες και έχεις πραγματοποιήσει ένα δίωρο ταξίδι στην πανέμορφη, ρεαλιστική και ταυτόχρονα άδεια από ζωή Αμερικάνικη επαρχία.
Στις αίθουσες από 23 Ιανουαρίου.
Νίκος Δρίβας.
1.jpg)
