Το Hollywood, όπως θα έχετε σίγουρα παρατηρήσει, έχει επενδύσει πολύ τον τελευταίο καιρό στι ταινίες "βασισμένες σε αληθινή ιστορία".
Άλλες αυτούσιες, άλλες με μικρές παραλλαγές και φυσικά άλλες τελείως διαφορετικές από την πραγματικότητα.
Στο Emperor έχουμε να κάνουμε με τα πραγματικά γεγονότα που εκτυλίχθηκαν το 1945, όταν ο Στρατηγός Μc Arthur (Tommy Lee Jones, Lincoln) ανέλαβε τον έλεγχο της βομβαρδισμένης Ιαπωνίας για λογαριασμό των ΗΠΑ και ο Boner Fellers (Matthew Fox, World War Z) διερευνούσε το τι μέλλει γενέσθαι με τον Ιάπωνα Αυτοκράτορα, τη στιγμή που η τύχη ενός ολόκληρου έθνους κρεμόταν από μια κλωστή.
Όταν ο Στρατηγός Μc Arthur θα βρεθεί στη θέση του άρχοντα ενός ξένου έθνους, θα αναθέσει στον Στρατηγό Boner Fellers - ειδικό στον ιαπωνικό πολιτισμό και τον ψυχολογικό πόλεμο - να απαντήσει στο εξής καίριο ερώτημα: θα πρέπει ο Ιάπωνας αυτοκράτορας, που χαίρει της αγάπης των υπηκόων του αλλά κατηγορείται για εγκλήματα πολέμου, να τιμωρηθεί ή όχι;
Ελισσόμενος ανάμεσα στις πολιτικές ίντριγκες της επείγουσας αποστολής του και αναζητώντας με πάθος τον μυστηριώδη δάσκαλο που τον έλκυσε στην Ιαπωνία, ο Fellers είναι βέβαιος ότι τα γεγονότα που πρόκειται να ακολουθήσουν θα σημαδέψουν για πάντα την ιστορία δύο εθνών αλλά και την καρδιά του.
To Emperor είναι μια πολεμική ταινία στα χαρτιά, διότι στην πραγματικότητα βλέπουμε ελάχιστες σκηνές δράσης και όλα έχουν να κάνουν με τους διαλόγους γύρω από την προαναφερθεν ζήτημα.
Θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια πολύ καλή ταινία, αν είχε κατασταλάξει ο σκηνοθέτης στο τι ακριβώς ήθελε να κάνει με αυτή.
Οι προθέσεις του μπορεί να ήταν να ξεφύγει από τα όρια της Αμερικανιάς και να κάνει μια ταινία διαφορετική από τις άλλες τέτοιου είδους, αλλά κάπου μπλέκονται τα πράγματα.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η ταινία είναι από την μια μάθημα πολεμικής ιστορίας και την άλλη ένα (αχρείαστο) ρομάντζο, το οποίο έτσι όπως έχει τοποθετηθεί στην ταινία, δεν ενδιαφέρει και πολύ τον θεατή.
Γενικά, το θέμα της είναι αρκετά μπερδεμένο σαν δομή και δεν ξέρεις σαν τι είδος να την αξιολογήσεις, αν και περισσότερο κλίνει προς το ρομάντζο.
Ο Peter Webber (του καλογυρισμένου The Girl with the Pearl Earring και του άθλιου και βέβηλου Hannibal Rising) επιτυγχάνει στο να φτιάξει ένα αξιοπρεπέστατο κλίμα της εποχής, αλλά αποτυγχάνει στο περιεχόμενο της ταινίας, φτιάχνοντας μια επιφανειακή και εντελώς επίπεδη ταινία χωρίς συγκινήσεις ή κάτι το οποίο θα συγκλονίσει τον θεατή και θα του κινήσει το ενδιαφέρον.
Επίσης το γεγονός ότι διαθέτει στο κάστ της τον Τommy Lee Jones και δεν τον εκμεταλλεύεται παρά ελάχιστα, μόνο ως ...αυτογκόλ μπορεί να χαρακτηριστεί.
Τον βλέπουμε σε λίγες σκηνές και δεν προλαβαίνει καν να ξεδιπλώσει το τεράστιο υποκριτικό του ταλέντο, το οποίο σίγουρα θα μπορούσε να προσθέσει πόντους στην ταινία.
Ο Matthew Fox από την άλλη, δεν είναι κακός και το παλεύει μια χαρά ωστόσο η ερμηνεία του και γενικότερα η προσπάθεια του "σκαλώνει" στο φτωχό σενάριο και την όχι και τόσο καλά δουλεμένη κεντρική ιδέα.
Γενικά, η ταινία σε πολλά σημεία της είναι αργή και βαρετή, και αν ο αργός ρυθμός δεν είναι πάντα πρόβλημα, το γεγονός ότι δεν έχει κάτι να επιδείξει στον μέσο θεατή, την κατατάσσει σε αυτές που βλέπεις και τις ξεχνάς, αμέσως μετά τους τίτλους τέλους.
Δεν είναι και τυχαίο άλλωστε που στην Αμερική (που "ψοφάνε" για κάτι τέτοιες ταινίες) πέρασε τελείως στα ψιλά και έκανε απογοητευτικά νούμερα ($1 εκατομμύριο άνοιγμα, $3 εκατομμύρια συνολικά), ενώ οι κριτικοί και το κοινό στο συνολό τους δεν την υποδέχτηκαν με τα καλύτερα λόγια.
Στις ελληνικές αίθουσες από 19 Σεπτεμβρίου.
Νίκος Δρίβας.
Emperor trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
