Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Μπορεί να κατηγορούμε τους Αμερικάνους για πολλά πράγματα.
Μπορεί να το κάνουμε και δικαιολογημένα κάποιες φορές.
Εξάλλου, δεν υπάρχει τίποτα πιο αμφιλεγόμενο στην Αμερικανική ιστορία από την πολιτική.
Γιατί από τις Ηνωμένες Πολιτείες πέρασαν κάποιοι από τους χειρότερους πολιτικούς που αντίκρισε ο δυτικός πολιτισμός, όπως ο Μακ Κάρθι και ο Μπους ο νεότερος, αλλά και κάποιοι που έκαναν την διαφορά και άλλαξαν ριζικά την πορεία του σύγχρονου κόσμου.
Ένας από αυτούς που ανήκουν στην δεύτερη κατηγορία είναι και ο Αβραάμ Λίνκολν, ένας πολιτικός που ξεχώρισε για το φιλελεύθερο πνεύμα του, τους πύρινους λόγους του και τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε στον τερματισμό του εμφυλίου πολέμου.
Ωστόσο, πέρα από αυτά που περιληπτικά ανέφερα, ο Λίνκολν ήταν κάτι πολύ πιο σημαντικό για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αυτό το κάτι εξετάζει η ταινία του Spielberg.
Το σενάριο μας τοποθετεί κάπου κοντά στην λήξη του εμφύλιου πολέμου.
Οι Νότιοι φαίνεται πως οδεύουν προς την ήττα και οι Βόρειοι προσπαθούν να ορίσουν μια νέα αρχή για το κατεστραμμένο και διχασμένο Αμερικάνικο έθνος.
Αρχηγός αυτής της προσπάθειας είναι ο εκλεγμένος για δεύτερη φόρα Πρόεδρος Λίνκολν (Daniel Day-Lewis, Nine).
Oι απόψεις του διαφέρουν κατά πολύ από τις απόψεις των πολιτικών της εποχής του.
Προσωπικό του όνειρο είναι να περάσει μια ακόμα τροπολογία στο σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, την διάσημη δέκατη τρίτη τροπολογία, αυτή που θα καταργούσε την δουλεία και που θα έφερνε τους μαύρους ένα βήμα πιο κοντά στην ισότητα.
Παρόλο που ο Λίνκολν ανήκε στην συντηρητική παράταξη των Ρεπουμπλικάνων, ήταν αποφασισμένος να γράψει ιστορία με ένα τέτοιο ριζοσπαστικό μέτρο.
Και όταν πλέον γίνεται σαφές το όνειρο του Λίνκολν, κάποιοι σύμμαχοι του εναντιώνονται, οι εχθροί του πληθαίνουν και αυτός βρίσκεται παγιδευμένος σε έναν ανεμοστρόβιλο εξελίξεων και αντιπαραθέσεων.
Αφού ανέλυσα το σενάριο του Lincoln και κατ' επέκταση σχηματίσατε την δική σας γνώμη για αυτό, αποφάσισα να γράψω το review λίγο διαφορετικά ώστε να γίνει πιο επίκαιρο και να ταιριάζει με το κλίμα των Oscar.
Έτσι, αντί για μια κλασσική κριτική, θα προσπαθήσω να χωρίσω την ταινία σε κατηγορίες σύμφωνα με τις υποψηφιότητες της και να σχολιάσω ανάλογα με αυτές.
Καλύτερο διασκευασμένο σενάριο:
Σίγουρα όχι.
Το σενάριο του Tony Kushner είναι ξεκάθαρα το μοναδικό μελανό σημείο της ταινίας.
Μπορεί να καταφέρνει ως ένα σημείο να σκιαγραφεί την προσωπικότητα του σπουδαίου πολιτικού, όμως δεν καταφέρνει να αναδείξει σε βάθος την ένταση της εποχής και την σημασία των πράξεων του.
Κυρίως καταναλώνεται σε πολιτικές αντιπαραθέσεις και στις δολοπλοκίες των παρατάξεων.
Εδώ οφείλω να ομολογήσω ότι η ροή του σεναρίου μου θύμισε αρκετά αυτή του Social Network.
Αρκετές περιττές συζητήσεις και "εκ των έσω" παρακολούθηση των ιστορικών γεγονότων.
Με αλλά λόγια, περισσότερο βλέπουμε τις κινήσεις και τις αντιπαραθέσεις των πολιτικών ανδρών της εποχής, παρά την ουσία των αποφάσεων του Lincoln.
Καλύτερη σκηνοθεσία:
Ξέρω πως το όνομα Spielberg έχει μεγάλο βάρος.
Και δικαιολογημένα άλλωστε.
Μας έχει παραδώσει εξαιρετικές ταινίες και η προσφορά του στον σύγχρονο κινηματογράφο είναι ανυπολόγιστη.
Ωστόσο, αν τα Oscar θέλουν να κρατήσουν την αντικειμενικότητα τους, το χρυσό αγαλματίδιο πρέπει να βρεθεί σε άλλα χέρια.
Η σκηνοθεσία του ήταν υποδειγματική αλλά και αρκετά συντηρητική.
Ο κύριος Spielberg δεν ρίσκαρε και επικεντρώθηκε περισσότερο στο να μας προσφέρει μια καλή αφήγηση της ιστορίας.
Τα πλάνα του μουντά και σκοτεινά, όπως και το κλίμα εκείνης της εποχής άλλωστε, οι γωνίες έξυπνες και τα κοντινά του σε βάζουν στο επίκεντρο της ταινίας.
Αυτό που έλειπε ήταν η εφευρετικότητα και η ευρηματικότητα.
Όπως και να χει, από τέτοιο σκηνοθέτη περιμένεις πολλά.
Η συγκρατημένη θέση που επέλεξε να κρατήσει πίσω από την κάμερα δεν είναι απαραίτητα λανθασμένη, αλλά όταν έχεις να κάνεις με αντίπαλους όπως τον Ang Lee ή τον Haneke τότε τα πράγματα δυσκολεύουν για σένα.
Καλύτερος ηθοποιός:
Τα λόγια είναι περιττά όταν το θέμα έρχεται στον Daniel Day-Lewis.
Φυσικά και του αξίζει το χρυσό αγαλματίδιο.
Όχι μόνο είναι ο καλύτερος στην λίστα των υποψήφιων, αλλά την ερμηνεία του θα την θυμάστε για πολύ καιρό μετά το τέλος της ταινίας.
Από το περίεργο βάδισμα μέχρι την αλλόκοτη ψυχραιμία, η ερμηνεία του Daniel Day-Lewis είναι συγκλονιστική.
Πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν άλλο να κερδίζει πέρα από αυτόν.
Καλύτερος β' αντρικός ρόλος και καλύτερος β' γυναικείος ρόλος:
Αν για κάτι ξεχωρίζει το Lincoln είναι οι ερμηνείες.
Και για αυτό δεν ευθύνεται μόνο ο Daniel Day-Lewis αλλά και το εξαιρετικό cast που τον πλαισιώνει.
Συγκεκριμένα ο Tommy Lee Jones (Hope Springs) - ένας ηθοποιός που για κάποιον ανεξήγητο λόγο, δεν μπορώ ούτε να βλέπω) στον ρόλο ενός ρεπουμπλικάνου πολιτικού και υποστηρικτή των ιδεών του Lincoln είναι φανταστικός.
Όχι μόνο έχει την κατάλληλη παρουσία για να σε πείσει ως συντηρητικός ρεπουμπλικανός, αλλά ερμηνεύει με μοναδικό τρόπο τον έμπειρο πολιτικό που καθορίζει το παιχνίδι από τα παρασκήνια.
Όποτε ναι, και ο Tommy Lee Jones είναι ένα από τα φαβορί του πολυπόθητου αγαλματιδίου.
Και η περίπτωση της Sally Field (The Amazing Spider-Man) είναι ενδιαφέρουσα.
Η έμπειρη ηθοποιός υποδύεται την γυναίκα του Λίνκολν, μια γυναίκα που ταλανίζεται από διάφορα ψυχολογικά ζητήματα και που πρέπει να αντέχει την κάποιες φορές ακραία ιδιοσυγκρασία του Προέδρου των Η.Π.Α.
Μια γυναίκα που ενώ καταρρέει, πρέπει να δείχνει χαμογελαστή και να στέκεται στο πλευρό του άντρα της.
Ο ρόλος της έχει μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά λόγο του σεναρίου είναι αρκετά περιορισμένος.
Η ερμηνεία της είναι ποιοτική και αρκετά θεατρική, όμως έχω την αίσθηση πως εάν την έδιναν περισσότερο χρόνο στην κάμερα, θα μπορούσε να είχε καταφέρει ακόμα περισσότερα.
Δυστυχώς για αυτήν, το Hollywood έχει αποδείξει πως αγαπά την αντίπαλο της Anne Hathaway, οπότε τα πράγματα δυσκολεύουν για το Όσκαρ.
Καλύτερη Φωτογραφία:
Όσον αφορά τη Φωτογραφία, το Lincoln έχει και άποψη και προοπτικές.
Κάποιες φορές γίνεται κουραστικό και αποπνικτικό με τα πολλά κλειστά περιβάλλοντα και το αργό μοντάζ του, όμως και πάλι μπορούμε να μιλάμε για μια εξαιρετική δουλειά.
Προσωπική μου γνώμη είναι πως δεν θα το κερδίσει, καθώς οι αντίπαλοι του προπορεύονται αρκετά σε αυτόν τον καθαρά υποκειμενικό τομέα.
Υπόλοιπα βραβεία που αφορούν τεχνικά μέρη της ταινίας:
Τόσο σε επίπεδο μοντάζ, όσο και σε επίπεδο κουστουμιών, δεν έχει να προσφέρει τίποτα περισσότερο από τους ανταγωνιστές του.
Στην κατηγορία κουστουμιών για μένα η νικήτρια ταινία είναι η Anna Karenina.
Η παραγωγή της ταινίας δεν είναι μόνο ακριβή αλλά και παρά πολύ προσεγμένη.
Η ποιότητα ακόμα και στην παραμικρή λεπτομέρεια, είναι ευδιάκριτη.
Στον ήχο, η δουλειά που έχει γίνει είναι επίσης σπουδαία.
Δεν ξέρω εάν η μουσική του Lincoln υπερέχει από τους υπόλοιπους υποψηφίους, όμως σίγουρα μπορεί να μπει στα φαβορί.
Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για το sound editing.
Χωρίς πολλά εφέ και υπερβολές, τοποθετεί την μουσική στα σωστά σημεία και με τον σωστό τρόπο.
Για το τέλος αυτού του μικρού μας ταξιδιού, άφησα το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας.
Και για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω εάν το Lincoln το αξίζει απόλυτα.
Από την μια μεριά, ίσως είναι η πιο ποιοτική και προσεγμένη ταινία της χρονιάς.
Οι ερμηνείες της είναι το μεγάλο της πλεονέκτημα και το όνομα Daniel Day-Lewis μαζί με αυτό του Spielberg είναι ένας συνδυασμός win-win.
Από την άλλη, είναι μια ταινία με κουραστική δομή και αργή εξέλιξη.
Το σενάριο δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και η υπερβολικά μεγάλη διάρκεια της (150 λεπτά) είναι ένα από τα κυρία μειονεκτήματα της.
Η αλήθεια είναι πως περίμενα ένα αριστούργημα.
Και αυτό δεν το είδα.
Ίσως γι'αυτό να απογοητεύτικα.
Όμως και πάλι παρακολούθησα μια πολύ καλή ταινία.
Όπως το βλέπω, το Oscar αυτό θα παιχτεί ανάμεσα στο Lincoln και στο Argo.
Ας ξεκινήσουν τα στοιχήματα.
Στις αίθουσες από 24 Ιανουαρίου.
Lincoln trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
