Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Ίσως μια από τις δροσερές προσωπικότητες μέσα στο Χολιγουντιανό κατεστημένο, να είναι αυτή του Danny Boyle.
Το 1996 η ανέλπιστη επιτυχία του Transpotting, το οποίο έγινε αυτόματα cult μύθος και αναπόσπαστο κομμάτι της σύγχρονης ποπ κουλτούρας, τον μετέτρεψε σε ένα από τα πιο δημοφιλή ονόματα της βιομηχανίας.
Όμως ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης δεν σταμάτησε εκεί.
Δοκιμάζοντας τον εαυτό του και αλλάζοντας διαρκώς στυλ και αισθητική, μας σύστησε ένα ακόμα Βρετανικό διαμάντι, το ανεξάρτητο θρίλερ 28 Μέρες Μετά, ενώ το αποκορύφωμα ήρθε με το εξαιρετικό Slumdog Millionaire που του χάρισε και το πολυπόθητο χρυσό αγαλματάκι.
Με το Trance, ο Boyle επιθυμεί να επιστέψει στις παλιές και ομολογουμένως πιο σκοτεινές κινηματογραφικές του καταβολές.
Όμως η μετάβαση του σε αυτό το κινηματογραφικό στυλ με το οποίο τον γνωρίσαμε, τελικά δεν αποδείχτηκε και τόσο εντυπωσιακή όσο θα περίμενε κάνεις.
Ένας πωλητής έργων τέχνης, ο Simon (James McAvoy, X-Men: First Class), μπλέκει με τα λάθος άτομα.
Χρωστάει μεγάλα ποσά σε ανθρώπους που δεν θέλεις να χρωστάς ούτε ένα ευρώ.
Τότε, μια παρανοϊκή ιδέα τρυπώνει στο μυαλό του.
Να κλέψει έναν συλλεκτικό πίνακα από την ίδια του την δημοπρασία και να τον δώσει στον αρχηγό της εγκληματικής οργάνωσης, για να ξεχρεώσει τις οφειλές του.
Όμως όπως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις, τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά για τον ήρωα μας.
Ο Simon την τελευταία στιγμή αλλάζει γνώμη και επιτίθεται στον αρχηγό της μαφίας, τον Frank (Vincent Cassel, A Dangerous Method), μόνο και μόνο για να καταφέρει να τραυματιστεί ο ίδιος σοβαρά.
Από εκεί και πέρα η πλοκή αλλάζει τελείως, αφού το χτύπημα στο κεφάλι του Simon ήταν αρκετό για να του προκαλέσει αμνησία και ο Frank πλέον δεν μπορεί να μάθει που βρίσκεται ο πίνακας.
Τότε στο παιχνίδι μπαίνει και η μυστηριώδης Elizabeth (Rosario Dawson, 10 Years), μια ψυχολόγος που ειδικεύεται στην ύπνωση και που αναλαμβάνει να κάνει τον Simon να θυμηθεί.
Ένα περίεργο τρίγωνο δημιουργείται καθώς η ιστορία αλλάζει διαρκώς κατευθύνσεις και παρουσιάζεται από διαφορετικές οπτικές.
Τα παιχνίδια με το μυαλό του Simon είναι μόνο η αφορμή και η ύπνωση δεν είναι παρά ο τρόπος για να εντρυφήσει ο Boyle στην σκοτεινή ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων.
Το σενάριο είναι ιδιαίτερα έξυπνο και απαιτητικό.
Ίσως οι λιγότερο έμπειροι θεατές να κουραστούν ή να το «χάσουν» από ένα σημείο και μετά.
Ειδικότερα όταν το γνωστό τέχνασμα της συνεχούς αναίρεσης της μέχρι τότε πραγματικότητας κάνει την εμφάνιση του, υπάρχουν αρκετές 'what the fuck' στιγμές.
Εν μέρει όμως, δεν θα ήταν υπερβολή να πω πως αυτή είναι η γοητεία της ταινίας.
Ο τρόπος με τον οποίο αδιάκοπα αναπλάθεται και αλλάζει.
Από την άλλη, υπάρχει και αυτό το μεγάλο σεναριακό κενό το οποίο ακούει στο όνομα «ύπνωση».
Γιατί η αλήθεια είναι πως το Trance βασίζεται υπερβολικά πάνω στον υπνωτισμό και τον μυστικισμό τον οποίο αυτός προσφέρει.
Άσχετα με το αν πιστεύεις στην ύπνωση ή όχι, για να παρακολουθήσεις την ταινία πρέπει οπωσδήποτε να την αποδεχτείς ή έστω να την προσπεράσεις σαν μια σεναριακή αφετηρία για την προώθηση της πλοκής.
Εάν δεν το καταφέρεις αυτό, τότε ουσιαστικά όλος ο κόσμος της ταινίας γκρεμίζεται και η παρακολούθηση της χάνει το ενδιαφέρον της.
Ωστόσο, όπως είπα και πιο πριν, η ύπνωση είναι μόνο ο τρόπος για τον Danny Boyle.
Όχι ο σκοπός του έργου του.
Και τουλάχιστον σκηνοθετικά, αυτό το αποδεικνύει παραδίδοντας μια υποδειγματική ταινία.
Με φρενήρη ρυθμό και γρήγορο μοντάζ, το Trance σε καλλιτεχνικό επίπεδο είναι αντάξιο του ονόματος του.
Τόσο τα χρώματα όσο και τα πλάνα του σε κάνουν να καταλαβαίνεις πως αυτός ο άνθρωπος ξέρει να πλάθει ιστορίες.
Ο James McAvoy ως Simon είναι εκπληκτικός.
Με γνήσια θεατρική διάθεση και εκφραστικότητα, αναδεικνύει το πόσο εύκολα οι άνθρωποι αλλάζουν προσωπικότητες ανάλογα με τις συγκυρίες στις οποίες βρίσκονται μπλεγμένοι.
Ο Vincent Cassel ήταν πιο «ήσυχος» και ήρεμος από ότι τον περίμενα.
Ο ρόλος του κακού της υπόθεσης του ταίριαζε αρκετά και ήλπιζα ότι θα το εκμεταλλευόταν περισσότερο.
Ωστόσο, ακόμα και έτσι η δουλειά του ως Frank ήταν αξιοπρόσεκτη καθώς ήταν ο μόνος σταθερός ηθοποιός σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο σενάριο, λειτουργώντας ως στήριγμα για τον θεατή μέσα από τον κυνισμό του.
Για την Rosario Dawson, που αποτελεί μυστήριο στο μεγαλύτερο μέρος του έργου, δεν μπορώ να πω πολλά γιατί φοβάμαι πως θα αποκαλύψω πτυχές του χαρακτήρα της, και δεν πρέπει.
Θα περιοριστώ στο να τονίσω πως ο τρόπος που παρουσιάζεται ως το μήλο της έριδος ανάμεσα στους δυο άντρες είναι τουλάχιστον εύστοχος, ενώ και ερμηνευτικά δεν θα απογοητεύσει κανέναν.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να έχετε αρχίσει να απορείτε με την βαθμολογία, αφού αυτό που συμπεραίνετε είναι πως το Trance πρόκειται για ένα έργο με δυνατή σκηνοθεσία και καλό cast και με μόνο μειονέκτημα το αμφιλεγόμενο σενάριο.
Όμως εάν εμβαθύνεις περαιτέρω θα συνειδητοποιήσεις πως το Trance έχει και αρκετά άλλα μικρά στοιχεία που σταδιακά σε απογοητεύουν, με κυριότερο το ότι εν τέλει δεν ήταν τόσο ακραίο όσο ήθελε να δείχνει.
Αν και προσπαθεί να σπάσει την περπατημένη οδό και να ακολουθήσει μια νέα πορεία, σε βάθος χρόνου αποδομείται και με το φινάλε του σε ρίχνει.
Ακόμα, όσο και να εκτιμώ τον Danny Boyle, δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ πως σε κάποια σημεία ξέφυγε.
Μέσα από τις ψευδαισθήσεις, τα όνειρα και τα mind games έχασε το νόημα και παρουσίασε ένα μπερδεμένο πάζλ που, ωστόσο δεν είχε και ιδιαίτερη άξια πέρα από την περιπλοκότητα του.
Υποθέτω πως έργα όπως το Trance είτε τα μισείς, είτε τα λατρεύεις.
Άλλοι θα βγουν και θα αναφωνήσουν: «Θεέ μου, τι είδα;» και άλλοι θα πουν εντυπωσιασμένοι πως πρόκειται για ένα σινεμά που τεστάρει το μυαλό σου.
Εγώ πάλι βρίσκομαι κάπου στην μέση, υποστηρίζοντας πως είναι μια ταινία που ενώ έχει τόσα να προσφέρει, τελικά δεν συναρπάζει.
Είναι μια ταινία του Danny Boyle, αλλά όχι η καλύτερη του.
Στις αίθουσες από 9 Μαίου.
Trance trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
