Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Στους Αμερικάνους ανέκαθεν άρεσε να αναδεικνύουν λαμπρά πρόσωπα της ιστορίας τους.
Έτσι, κατά καιρούς έχουμε παρακολουθήσει αναρίθμητες ταινίες βασισμένες πάνω σε εξέχουσες προσωπικότητες.
Όμως βιογραφική ταινία από βιογραφική ταινία διαφέρει κατά πολύ.
Από την μια θα βρούμε υποδειγματικά έργα όπως το Malcolm X ή το πιο πρόσφατο Lincoln που όχι μόνο περιγράφουν αυτές τις ιστορικές φιγούρες, αλλά παρουσιάζουν αναλυτικά την εποχή και τα προβλήματα της.
Από την άλλη μεριά ωστόσο, υπάρχει και μια συγκεκριμένη κατηγορία βιογραφικών ταινιών που πιάνει αυτή την φιγούρα από τα μαλλιά, την αλλοιώνει και την μεταμορφώνει σε μια καρικατούρα.
Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και το Hyde Park On Hudson...
Στην Αμερική του 1939 και της Μεγάλης Ύφεσης, έχει εκλεγεί για τρίτη συνεχόμενη φορά ως πρόεδρος ο Φρανκλίνος Ρούσβελτ (Bill Murray, Moonrise Kingdom).
Με δυο κατεστραμμένα πόδια λόγο πολιομυελίτιδας και άλλα προβλήματα υγείας, βρίσκεται απομονωμένος στην βίλα του στο Hudson, μαζί με τους πιστούς του συνεργάτες και προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα τεράστια προβλήματα της εποχής.
Ωστόσο, όλη αυτή η τρέλα που επικρατεί τον έχει κουράσει.
Αισθάνεται μόνος δίπλα σε τόσους ανθρώπους και χρειάζεται μια αλλαγή.
Έτσι, καλεί μια μακρινή του ξαδέλφη, την Daisy (Laura Linney, Sympathy for Delicious), να τον επισκεφτεί και να του κρατήσει συντρόφια.
Φυσικά όταν λέμε να του κρατήσει συντροφιά, εννοούμε να γίνει μια ακόμα από τις μετρέσες του.
Γιατί ο Ρούσβελτ, παρόλα τα κινησιολογικά του προβλήματα, ήταν σεξομανής.
Ή τουλάχιστον ένας άντρας που χρειαζόταν την συντροφιά πολλών και διαφορετικών γυναικών.
Εκείνος τους έταζε σπίτια και μια καλύτερη ζωή, και εκείνες τον ακολουθούσαν στις ερωτικές του περιπέτειες.
Όμως η Daisy ήταν διαφορετική.
Αναζητούσε την αποκλειστικότητα και δεν μπορούσε να δεχτεί πως πέρα από την γυναίκα του και την ίδια, υπήρχαν και άλλες παράλληλες σχέσεις στην ζωή του.
Παρεμπιπτόντως, μέσα σε όλο αυτό το σεξουαλικό πανδαιμόνιο, ο βασιλιάς (Samuel West, Van Helsing) και η βασίλισσα της Αγγλίας (Olivia Colman, The Iron Lady) θα επισκέπτονταν το φτωχικό του Ρούσβελτ για να συζητήσουν διάφορα θέματα "μικρής" σημασίας, όπως τον επικείμενο Β' Παγκόσμιο πόλεμο και την ενδεχόμενη συμμετοχή των Η.Π.Α σε αυτόν.
Μια επίσκεψη που σύμφωνα με τους σεναριογράφους, θα καθόριζε την πορεία της Ευρώπης τα επόμενα χρόνια.
Μια επίσκεψη μεγάλου ενδιαφέροντος, μιας και πρώτη φορά Άγγλοι ευγενείς ή πολιτικοί θα επισκέπτονταν την Αμερική.
Κάπου εκεί τα πράγματα στραβώνουν αφού η Βασιλική οικογένεια είναι ακόμα πιο συντηρητική από ότι την φαντάζονταν, και ο Ρούσβελτ - ο πιο ερωτικός πρόεδρος των Η.Π.Α - μπορεί να έχει να ασχοληθεί με σοβαρότατα ζητήματα αλλά προτιμά να κυνηγάει την Daisy που δεν δέχεται να μην έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ζωή του.
Η αλήθεια είναι πως ο Ρούσβελτ φημιζόταν για τις σεξουαλικές του περιπέτειες, ωστόσο αυτό δεν κάνει σε καμία περίπτωση την ταινία βιογραφική.
Για την ακρίβεια, δεν πρόκειται για τίποτα παραπάνω από την αφήγηση ενός διημέρου στην έπαυλη του Χιού Χέφνερ ...του Φρανκλίνου εννοούσα.
Όμως μακάρι αυτές να ήταν οι μόνες αστοχίες στο Hyde Park On Hudson.
Από ιστορικής πλευράς, ο Ρούσβελτ όντως παρακίνησε τις Η.Π.Α να συμμετάσχουν στον μεγαλύτερο πόλεμο της ανθρώπινης ιστορίας.
Ωστόσο μέχρι αυτό να συμβεί, ήδη ο Ευρωπαϊκός πληθυσμός είχε γνωρίσει την τραγωδία του Ναζισμού, ήδη οι Ρώσοι είχαν αντιμετωπίσει τους Γερμανούς και ήδη η Αγγλία είχε οργανωθεί και είχε βρει έναν άξιο πολιτικό να την υπερασπιστεί.
Οπότε όλα αυτά περί βοηθείας και υποστήριξης μοιάζουν αυτόματα κωμικοτραγικά.
Ποσό μάλλον όταν παρουσιάζεις τους Άγγλους "Βασιλείς" ως επαίτες στα πόδια του Ρούσβελτ, ως τρομαγμένα παιδιά που αναζητούν την βοήθεια της μητέρας Αμερικής.
Όπως θα φαντάζεστε, τα Αμερικανικά κλισέ συνεχίζονται και στους χαρακτήρες.
Ο πρόεδρος των Η.Π.Α παρουσιάζεται ως ο πιο cool τύπος που έχει υπάρξει πότε.
Ως ένας άνθρωπος που παρόλες τις ατασθαλίες του, καταφέρνει να διοικεί μια χώρα με χαρακτηριστική άνεση και που επιδιώκει να προσφέρει στην Ευρώπη την συμπαράσταση που τόσο πολύ χρειάζεται.
Η βασιλική οικογένεια εμφανίζεται ως ό,τι πιο ξενέρωτο έχετε δει στην ζωή σας.
Αρτηριοσκληρωτική μέχρι αηδίας και φοβισμένη επειδή μπορεί να χάσει το υποτιθέμενο αξίωμα της.
Μάλιστα, το πιο τρομακτικό πράγμα που έχουν να κάνουν σε αυτό το ταξίδι είναι να γευτούν ένα λαϊκό φαγητό, το Χοτ Ντογκ, για να αποδείξουν πως αποδέχονται την Αμερικανική κουλτούρα.
Και για το τέλος μένει η Daisy, που το παίζει δύσκολη και που τρέχει στα δάση για να ξεφύγει από την άβολη θέση στην οποία έχει βρεθεί.
Αν σας φάνηκα κουραστικός με αυτές τις περιττές λεπτομέρειες, τότε σίγουρα θα προκαλέσει τα νεύρα σας η σκηνοθεσία του Roger Michell.
Μια σκηνοθεσία τόσο ξενέρωτη όσο και το βασιλικό ζεύγος.
Άνευρη και χωρίς καμία προοπτική.
Ευτυχώς βέβαια σώζεται από τα κουστούμια, την αυθεντικότητα των τοπίων και την ποιότητα των ηθοποιών.
Με ξεκάθαρο πρωταγωνιστή τον αμφιλεγόμενο Bill Murray και σε δεύτερο ρόλο την Laura Linney τα πράγματα πάνε καλύτερα στον τομέα των ερμηνειών.
Όταν μάλιστα στην ταινία συμμετέχει και η ικανοτάτη Olivia Colman τότε η ποιότητα του πλουσίου cast ανεβαίνει ένα σκαλοπάτι ακόμα.
Γενικότερα, αν αναλογιστεί κανείς τους παρατραβηγμένους ρόλους, οι ερμηνείες είναι άκρως ικανοποιητικές.
Θα μπορούσα να συνεχίσω αρκετά ακόμα να σχολιάζω την πληθώρα των αρνητικών στοιχείων που κάνουν το Hyde Park On Hudson μια μετριότατη ταινία.
Νομίζω όμως πως καλύτερο θα ήταν να κλείσω, λέγοντας πως το συγκεκριμένο έργο όχι μόνο είναι ελεύθερα βασισμένο σε αληθινά γεγονότα και πρακτικά ανιστόρητο, αλλά πως πρόκειται για ένα έργο που προσβάλει το γυναικείο φύλλο και που δεν ταιριάζει καθόλου με την εποχή και τα γεγονότα που ζούμε στην Ελλάδα του σήμερα.
Στις αίθουσες από 14 Μαρτίου.
Hyde Park on Hudson trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
