Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Μέσα στο χαμό των τελευταίων ημερών και τον πανικό των Όσκαρ και των FilmBoy Awards, παραλείψαμε να κάνουμε το review του Amour.
Έστω και καθυστερημένα, ήρθε η ώρα να διαβάσετε και το δικό μας review της πιο πρόσφατης ταινίας του Michael Haneke, μια ταινία υποψήφια για πέντε πολυπόθητα χρυσά αγαλματίδια και ένα έργο που προκάλεσε αρκετές συζητήσεις.
Όπως είχα αναφέρει και στο δικό μου Top-10 της χρονιάς, η Αγάπη του Haneke δεν θα μπορούσε παρά να είναι σκληρή και ψυχοφθόρα.
Ρεαλιστική και πεσιμιστική.
Όμως, τι ακριβώς είναι αυτό που κάνει την συγκεκριμένη ταινία να ξεχωρίζει;
Ο Georges (Jean-Louis Trintignant) και η Anne (Emanuelle Riva) είναι ένα ζευγάρι που βρίσκεται στα βαθιά του γεράματα.
Έχουν ζήσει μαζί περισσότερα χρόνια από όσα έχουν περάσει χωριστά.
Ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος τους καθώς πλέον τα γηρατειά αποτελούν ένα μόνιμο πρόβλημα και για τους δυο.
Επιστρέφοντας στο σπίτι τους, μετά από μια από τις σπάνιες εξόδους τους, το βρίσκουν παραβιασμένο.
Αυτό ταράζει το ηλικιωμένο ζευγάρι.
Ίσως αυτή να είναι και η αρχή του τέλους για τους δυο ήρωες.
Γιατί την επόμενη μέρα, η ανησυχία έχει μεταφερθεί στο εσωτερικό του σπιτιού.
Η Anne συμπεριφέρεται αλλοπρόσαλλα, ξεχνά και δυσκολεύεται να επικοινωνήσει.
Σχεδόν αμέσως, ο George καταλαβαίνει τι έχει συμβεί.
Αφού ξεπερνά το πρώτο σοκ, συνειδητοποιεί πως η γυναίκα του μόλις έπαθε εγκεφαλικό.
Οι μέρες που ακολουθούν είναι αρκετά δύσκολες.
Η Anne επιστρέφει στο σπίτι με αναπηρικό καροτσάκι έχοντας χάσει τον έλεγχο από την αριστερή πλευρά του σώματος της.
Ο Georges φυσικά κάνει οτιδήποτε περνά από το χέρι του για να διευκολύνει την ζωή της.
Την φροντίζει και την βοηθά ακόμα και στα πιο απλά.
Η Anne από την μεριά της δεν μπορεί να δεχτεί να την αντιμετωπίζουν σαν μωρό, και έτσι γίνεται σκληρή και αρκετές φορές επιθετική απέναντι στον άντρα της.
Οι πρώτες «χαρακιές» έχουν αρχίσει να διαφαίνονται στην σχέση τους.
Είναι δυο άνθρωποι αποκλεισμένοι από την κοινωνία.
Δυο άνθρωποι που βρίσκονται στην δύση της ζωής τους και που δεν έχουν τίποτα παραπάνω από το άλλο τους μισό.
Δεν μπορούν να δεχτούν πως έχει έρθει η ώρα του αποχωρισμού.
Η αγάπη που νιώθουν έρχεται αντιμέτωπη με την σκληρή πραγματικότητα.
Το σενάριο είναι αρκετά μινιμαλιστικό.
Οι διάλογοι λίγοι και η περιγραφή των γεγονότων αργή.
Το δράμα βρίσκεται περισσότερο στις εικόνες παρά στην ιστορία.
Λίγα θα γνωρίσετε για τους χαρακτήρες και ακόμα λιγότερα θα καταλάβετε για το τι σκέφτονται.
Έτσι και αλλιώς, πότε βασίστηκε ο Haneke στην ιστορία που είχε να αφηγηθεί, για να κάνει μια εξαιρετική ταινία;
Όσον αφορά την σκηνοθεσία, δεν μπορώ να σας πω κάτι που δεν ξέρετε ήδη.
Ο κινηματογραφικός κόσμος είτε τον μισεί είτε τον λατρεύει.
Εμένα μπορεί να μην με έλκει, αλλά δεν μπορώ να αμφισβητήσω την απαράμιλλη αισθητική του.
Τον αντιμετωπίζω αρκετά απόμακρα όπως με αντιμετωπίζει και αυτός μέσω των ταινιών του.
Χωρίς ευαισθησία και χωρίς ευγένεια.
Ωστόσο, το σίγουρο είναι πως ο Haneke δεν είναι τυχαίος.
Το όνομα του έχει μια συγκεκριμένη βαρύτητα και ότι κάνει έχει προσωπική σφραγίδα.
Κάποιες φορές καταφέρνει να σε συγκινεί (The White Ribbon) και κάποιες άλλες σε εξοργίζει με την υπεροψία του (έκανε remake την ίδια του την ταινία - Funny Games).
Όπως και να 'χει, στο Amour θα αντιμετωπίσετε έναν κλασσικό αν και λίγο πιο ήρεμο Haneke.
Αργά πλάνα, σταθερές λήψεις και προσεκτικά επιλεγμένες γωνίες.
Μια ψυχρή ματιά που ωστόσο αποφεύγει τα πολλά τρικ στα οποία μας έχει συνηθίσει.
Όμως εκεί που ο Haneke είναι ψυχρός, υπάρχουν δυο ηθοποιοί που γεμίζουν την ταινία με συναίσθημα.
Η Emmanuelle Riva ερμηνεύοντας τον σημαντικότερο ρόλο της ταινίας είναι μαγική.
Σε ολόκληρη την ερμηνεία της ως Anne είναι ένας συμβολισμός του θανάτου.
Ένας διαρκής αποχωρισμός από την ζωή.
Ο Jean-Louis Trintignant με την ερμηνεία του δείχνει την άλλη πλευρά των πραγμάτων.
Την ελπίδα και την ανάγκη για ευτυχία.
Δεν θέλει να είναι μόνο ο άντρας της αλλά και ο σωτήρας της.
Για μένα αυτός είναι και ο άνθρωπος που ανέβασε την ταινία σε άλλα επίπεδα, και όχι η εξαιρετική συμπρωταγωνίστρια του.
Καθαρά θεατρικές ερμηνείες από δυο έμπειρους ηθοποιούς του ευρωπαϊκού κινηματογράφου.
Ξεκάθαρα λόγια και συναισθήματα.
Ενέργειες που σοκάρουν και εσωτερικός πόνος είναι αυτά που ξεχωρίζουν μέσα στην ερμηνευτική τους «παλέτα».
Φτάνοντας στο τέλος, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω πως το Amour είναι μια δυνατή κινηματογραφική εμπειρία.
Από την άλλη όμως είναι και μια ταινία για λίγους.
Γιατί ο Haneke είναι ελιτιστής και το γνωρίζει πολύ καλά.
Όπως σε φέρνει κοντά στο έργο του, έτσι και σε διώχνει θεωρώντας πως είσαι ανίκανος να το διαχειριστείς.
Με τα αργά του πλάνα και τις κουραστικές παύσεις σε απομακρύνει από αυτό που θες να γνωρίσεις.
Το Amour αν και δεν είναι το πιο δύσκολο έργο του, είναι ένα έργο σκληρό και απρόσιτο.
Αυτό είναι το μειονέκτημα του, αυτό είναι κομμάτι της γοητείας του.
Άλλοι θα το βρείτε χειρότερο και από υπνωτικό χάπι και άλλοι θα εκπλαγείτε από την βουβή δράση του.
Η επιλογή δίκη σας.
Amour trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
