Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.
Έχω κάνει σαφές, και συνεχίζω να το κάνω με κάθε ευκαιρία, ότι είμαι φανατικός dog lover.
Σαν ενεργό target group της νέας ταινίας του Lawrence Kasdan όμως (είτε το πιστεύετε, είτε όχι, η προηγούμενη δουλειά του ήταν το Dreamcatcher το 2003, η big budget μεταφορά του βιβλίου του Stephen King!), δε σημαίνει ότι είμαι πρόθυμος να απολαύσω οποιαδήποτε άχρωμη, άοσμη και χωρίς συναίσθημα ταινία σχετικά με έναν χαμένο σκύλο.
Το Darling Companion είναι μια ταινία που θα πετυχαίνατε στη τηλεόραση τα μεσημέρια της Κυριακής, όταν όλες οι υπόλοιπες επιλογές σας είχαν εξαντληθεί.
Η Beth (Diane Keaton, Morning Glory) είναι μια συναισθηματικά ασταθής γυναίκα, παντρεμένη με τον Joseph (Kevin Kline, No Strings Attached), έναν απόμακρο και δίχως ίχνος ευαισθησίας σε οτιδήποτε εκτός από τη δουλειά του, χειρούργο...
Ένα απόγευμα, μαζί με τη κόρη της (Elizabeth Moss, Get Him to the Greek) η Beth θα βρει ένα πληγωμένο σκυλί που θα ονομάσει Freeway και θα αποφασίσει να το κρατήσει, καθιστώντας τον μέρος της οικογένειας, προς μεγάλη απογοήτευση του Joseph.
Πάνω στις χαρές για το γάμο της κόρης τους με τον κτηνίατρο, ο Joseph χάνει τον σκύλο στα δάση του Colorado κατά τη διάρκεια της πρωινής βόλτας, στέλνοντας τη Beth στα πρόθυρα υστερίας.
Μια άτυπη ομάδα αναζήτησης σχηματίζεται, που περιλαμβάνει την αδερφή του Joseph, Penny (Dianne Wiest, The Big Year), τον φίλο της Russell (Richard Jenkins, The Cabin in the Woods), τον γιο τους Bryan (Mark Duplass, Greenberg) και την οικονόμο και ερασιτέχνης μέντιουμ Τσιγγάνα Carmen (Ayelet Zurer, Angels & Demons).
Όλοι αυτοί θα χωριστούν σε ομάδες παρακολούθησης για να ψάξουν σε αυτοκινητόδρομους, δάση και βουνά για τον Freeway.
Κατά τη διάρκεια αυτής της φασαρίας, οι δεσμοί ενισχύονται, εξομολογήσεις γίνονται και η αγάπη ανθεί, με το σόι να διαπληκτίζεται …ενωμένο για το κηνύγι του πολυαγαπημένου σκύλου.
Πέρα από μερικές υποπλοκές που δεν εξυπηρετούν τίποτα και θα μπορούσαν κάλλιστα να λείπουν, το Darling Companion χάνει πολύ και στη συναισθηματική ένταση, κάτι που είναι το άλφα και το ωμέγα σε τέτοιου είδους ταινίες.
Εξαιρουμένου του Joseph που το λέει ξεκάθαρα ότι δεν δίνει δεκάρα για τον σκύλο (‘honey, I lost the dog, come to bed.’ …δεν το λέει κι έτσι αλλά θα μπορούσε), κανείς από τους χαρακτήρες δε δείχνει συντετριμμένος που έχασαν το σκύλο τους στα αφιλόξενα δάση, εκεί όπου κανείς σπιτικός σκύλος δε θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα με τη νύχτα, τους λύκους και το φόβο του.
Όλοι δείχνουν σαν να κάνουν χάρη στη Beth, κανείς δε νοιάζεται πραγματικά, ενώ ο ρόλος της Τσιγγάνας που βλέπει οράματα και οδηγεί τις έρευνες (‘ψάξτε για ένα κίτρινο σπίτι…όχι μπλε τελικά…δε βλέπω καλά’) προκαλεί γέλια το λιγότερο.
Ακόμα και η Beth όμως, παρατάει τις έρευνες σε δυο μέρες, λες και δεν έχασε μέλος της οικογένειας αλλά την αγαπημένη της τσατσάρα.
Η ολοκλήρωση αυτής της ανούσιας οικογενειακής ταινίας έρχεται με ένα γελοίο φινάλε, που θα προκαλέσει τη νοημοσύνη σας.
Οι διάλογοι είναι τόσο απότομοι και ατακαδόρικοι, που σχεδόν δεν υπάρχει χρόνος στους ηθοποιούς να ερμηνεύσουν πραγματικά, ενώ και η σκηνοθεσία είναι περιέργως κάκιστη.
Σε μια σκηνή που διαρκεί περισσότερο από όσο πρέπει, ο Joseph πέφτει και ‘βγάζει’ τον ώμο του, και πείθει την απρόθυμη Beth να του τον βάλει βίαια.
Η κάμερα βρίσκεται ακίνητη στον πεσμένο Joseph και στη Beth που προσπαθεί να τον συνεφέρει …όταν ξαφνικά αρχίζει να τρέμει και γρήγορα να κουνιέται σα τρελή, λες και ο καμεραμάν ξαφνικά ανακάλυψε έναν σκίουρο στο παντελόνι του.
Έχω δει κι έχω δει ταινίες σχετικά με σκύλους, αλλά το Darling Companion μπαίνει εύκολα μέσα στη μικρή λίστα με τις χειρότερες.
Στην Αμερική προβλήθηκε σε πολύ λίγες αίθουσες στις 20 Απριλίου, ενώ στην Ελλάδα θα το δούμε στις 9 Αυγούστου.
Σαν ενεργό target group της νέας ταινίας του Lawrence Kasdan όμως (είτε το πιστεύετε, είτε όχι, η προηγούμενη δουλειά του ήταν το Dreamcatcher το 2003, η big budget μεταφορά του βιβλίου του Stephen King!), δε σημαίνει ότι είμαι πρόθυμος να απολαύσω οποιαδήποτε άχρωμη, άοσμη και χωρίς συναίσθημα ταινία σχετικά με έναν χαμένο σκύλο.
Το Darling Companion είναι μια ταινία που θα πετυχαίνατε στη τηλεόραση τα μεσημέρια της Κυριακής, όταν όλες οι υπόλοιπες επιλογές σας είχαν εξαντληθεί.
Η Beth (Diane Keaton, Morning Glory) είναι μια συναισθηματικά ασταθής γυναίκα, παντρεμένη με τον Joseph (Kevin Kline, No Strings Attached), έναν απόμακρο και δίχως ίχνος ευαισθησίας σε οτιδήποτε εκτός από τη δουλειά του, χειρούργο...
Ένα απόγευμα, μαζί με τη κόρη της (Elizabeth Moss, Get Him to the Greek) η Beth θα βρει ένα πληγωμένο σκυλί που θα ονομάσει Freeway και θα αποφασίσει να το κρατήσει, καθιστώντας τον μέρος της οικογένειας, προς μεγάλη απογοήτευση του Joseph.
Πάνω στις χαρές για το γάμο της κόρης τους με τον κτηνίατρο, ο Joseph χάνει τον σκύλο στα δάση του Colorado κατά τη διάρκεια της πρωινής βόλτας, στέλνοντας τη Beth στα πρόθυρα υστερίας.
Όλοι αυτοί θα χωριστούν σε ομάδες παρακολούθησης για να ψάξουν σε αυτοκινητόδρομους, δάση και βουνά για τον Freeway.
Κατά τη διάρκεια αυτής της φασαρίας, οι δεσμοί ενισχύονται, εξομολογήσεις γίνονται και η αγάπη ανθεί, με το σόι να διαπληκτίζεται …ενωμένο για το κηνύγι του πολυαγαπημένου σκύλου.
Πέρα από μερικές υποπλοκές που δεν εξυπηρετούν τίποτα και θα μπορούσαν κάλλιστα να λείπουν, το Darling Companion χάνει πολύ και στη συναισθηματική ένταση, κάτι που είναι το άλφα και το ωμέγα σε τέτοιου είδους ταινίες.
Εξαιρουμένου του Joseph που το λέει ξεκάθαρα ότι δεν δίνει δεκάρα για τον σκύλο (‘honey, I lost the dog, come to bed.’ …δεν το λέει κι έτσι αλλά θα μπορούσε), κανείς από τους χαρακτήρες δε δείχνει συντετριμμένος που έχασαν το σκύλο τους στα αφιλόξενα δάση, εκεί όπου κανείς σπιτικός σκύλος δε θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα με τη νύχτα, τους λύκους και το φόβο του.
Όλοι δείχνουν σαν να κάνουν χάρη στη Beth, κανείς δε νοιάζεται πραγματικά, ενώ ο ρόλος της Τσιγγάνας που βλέπει οράματα και οδηγεί τις έρευνες (‘ψάξτε για ένα κίτρινο σπίτι…όχι μπλε τελικά…δε βλέπω καλά’) προκαλεί γέλια το λιγότερο.
Η ολοκλήρωση αυτής της ανούσιας οικογενειακής ταινίας έρχεται με ένα γελοίο φινάλε, που θα προκαλέσει τη νοημοσύνη σας.
Οι διάλογοι είναι τόσο απότομοι και ατακαδόρικοι, που σχεδόν δεν υπάρχει χρόνος στους ηθοποιούς να ερμηνεύσουν πραγματικά, ενώ και η σκηνοθεσία είναι περιέργως κάκιστη.
Σε μια σκηνή που διαρκεί περισσότερο από όσο πρέπει, ο Joseph πέφτει και ‘βγάζει’ τον ώμο του, και πείθει την απρόθυμη Beth να του τον βάλει βίαια.
Η κάμερα βρίσκεται ακίνητη στον πεσμένο Joseph και στη Beth που προσπαθεί να τον συνεφέρει …όταν ξαφνικά αρχίζει να τρέμει και γρήγορα να κουνιέται σα τρελή, λες και ο καμεραμάν ξαφνικά ανακάλυψε έναν σκίουρο στο παντελόνι του.
Έχω δει κι έχω δει ταινίες σχετικά με σκύλους, αλλά το Darling Companion μπαίνει εύκολα μέσα στη μικρή λίστα με τις χειρότερες.
Στην Αμερική προβλήθηκε σε πολύ λίγες αίθουσες στις 20 Απριλίου, ενώ στην Ελλάδα θα το δούμε στις 9 Αυγούστου.
Darling Companion trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
