Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.
Είναι πολύ εύκολο να τα χώσεις σε ταινία του Jason Statham, σχεδόν ανήθικο σαν να κλέβεις εκκλησία.
Ποιος μπορεί να αντισταθεί όμως βλέποντας το νέο action fest του Βρετανού badass δύτη, μοντέλου και τελικά ηθοποιού, στο οποίο ρίχνεται σε άλλο ένα αδιάκοπο σφυροκόπημα με μπουνιές, κλωτσιές, άλματα από παράθυρα, τρένα και …you name it, απέναντι σε πάνοπλους μαφιόζους και μπάτσους που τον κυνηγάνε και – guess what – δεν μπορούν να τον πιάσουν.
Από την άλλη, ένας άνθρωπος του οποίου οι ταινίες έχουν κάνει πάνω από ένα δισεκατομμύριο δολάρια στο box office, δεν έχει την ανάγκη για επιβεβαίωση από κανέναν, πόσο μάλλον από τους κριτικούς που κατά καιρούς, τον χρησιμοποιούν για σάκο του μποξ.
Προφανώς πουλάει γιατί κάνει πράγματα που λίγοι σύγχρονοι ηθοποιοί μπορούν να κάνουν.
Με τη ακατέργαστη προφορά του και το διαπεραστικό του βλέμμα – μην πω για την ικανότητα του στο ξύλο – ο Statham έχει μια επικίνδυνη κλήση να γίνεται συμπαθής.
Αλλά το Safe είναι ένα φιλμ που φωνάζει ότι είναι βασισμένο στον πρωταγωνιστή του, είναι μέσα στην υπερβολή – ακόμα και για το καθόλα υπερβολικό σύμπαν του Statham – και τελικά, δεν είναι καν από τις καλές ταινίες του.
Ο Luke Wright (Jason Statham, Killer Elite) είναι ένας εκπαιδευμένος πρώην super-cop που έχει προσληφθεί από τον διεφθαρμένο δήμαρχο της Νέας Υόρκης (Chris Sarandon, Fright Night) ως κάλυψη για να καθαρίσει τη πόλη από τους κακούς.
Αηδιασμένος από τα αφεντικά και τους συναδέλφους του, επιλέγει να γίνει ένας cage fighter, μέχρι που ένα θανατηφόρο ατύχημα και η περήφανη άρνησή του να χάσει έναν αγώνα, τον οδηγεί μπροστά στην εκδικητική μανία ενός σαδιστή νονού της ρωσικής μαφίας, τον Docheski (Sandor Tecsy, The Sorcerer’s Apprentice).
Υπό συνεχή επιτήρηση, όποιος τον πλησιάζει θα εκτελείται, ακόμα κι αν είναι κάποιος περαστικός άστεγος που του ζητάει τα παπούτσια του.
Εν τω μεταξύ, οι Ρώσοι εμπλέκονται επίσης σε μια βίαιη διαμάχη με τη Κινεζική μαφία, με σκοπό να αποκτήσουν τη 10χρονη Mei (Catherine Chan), ένα παιδί-ιδιοφυΐα που απήχθη από την Κίνα λόγω της ικανότητας της στα μαθηματικά και τις δεξιότητες μνήμης της.
Τόσο ο Docheski όσο και ο Κινέζος ομόλογός του Hang Jiao (James Hong) εποφθαλμιούν στο όμορφο μυαλό της Mei διότι περιέχει το μυστικό συνδυασμό ενός χρηματοκιβωτίου χαρτοπαικτικής λέσχης, στο οποίο οι Κινέζοι έχουν κρύψει μια τεράστια περιουσία.
Διαφεύγοντας μιας σειράς από απόπειρες απαγωγής της, η Mei πέφτει στη πορεία του Wright γλυτώνοντας τον άθελά της από την αυτοκτονία και ‘προσφέροντας’ του τη λυτρωτική αποστολή να την προστατεύσει από τους κακούς.
Όλα αυτά, μη νομίζετε, είναι η αρχή της ταινίας και ταυτόχρονα το τέλος κάθε ενδιαφέροντος όσον αφορά το στόρι της.
Ακολουθεί ένας παροξυσμός ξύλου χωρίς διακοπές (πραγματικά, τα διαλείμματα είναι απειροελάχιστα), όπου ο Statham τα βάζει με τους Ρώσους, τους Κινέζους και τους Αμερικανούς διεφθαρμένους μπάτσους και πρώην συναδέλφους του.
Όλοι έχουν στο μυαλό τους τη μικρή Mei αλλά γρήγορα το θέμα γίνεται προσωπικό και, μέχρι και συμμαχίες μεταξύ τους θα υπάρξουν προκειμένου να τον βρουν και να τον βγάλουν από τη μέση.
Ο Statham πρωτοπροσέχει τη μικρή Mei στο σταθμό του μετρό, να κρύβεται από τους διώκτες της και να μπαίνει μέσα στο τρένο.
Εκείνος τη κοιτάει με ενδιαφέρον και ...μόλις κλείνουν οι πόρτες αποφασίζει να μπει στο τρένο!
Αρχίζει και τρέχει, πιάνεται τελευταία στιγμή από το χερούλι στο τελευταίο βαγόνι, σκαρφαλώνει πάνω στο συρμό – ο οποίος τρέχει με αεροπορική ταχύτητα, γλυτώνει στο τσακ τη σύγκρουση με μια σήραγγα, κρεμιέται στα τοιχώματα του βαγονιού και τη τελευταία στιγμή προλαβαίνει να μπει στο χώρισμα μεταξύ των βαγονιών.
Και μπαίνει στο τρένο.
Αυτό ήθελε από την αρχή, να μπει στο τρένο.
Ναι, το τρένο που έβλεπε μπροστά του επί δίλεπτο να έχει ανοιχτές τις πόρτες του και να τον περιμένει, εκεί όπου η μικρή Mei είχε ήδη μπει και τον κοιτούσε …με απορία (δε θα μπεις;).
Κι αν δε γελάσατε με αυτό, στο επόμενο το εγγυώμαι:
Ο Statham έχει σκοτώσει όλο τον κόσμο στο τρένο και γνωρίζεται με τη Mei.
Το γνωρίζεται είναι σχετικό αφού κι οι δύο ...κοιτιούνται με νόημα.
Με αργό βήμα, η μικρή Mei βγαίνει από το τρένο στον επόμενο σταθμό.
Ο Statham τη κοιτάει από μέσα (πάλι!) και περιμένει …να κλείσουν οι πόρτες για να αφυπνιστεί και να βγει …ΟΠΩΣ ΜΠΗΚΕ!
Σαν τον General Lee στους Dukes που δεν έχει πόρτες και βγαίνουν από τα παράθυρα!
Καταλαβαίνετε ότι η πρόθεση του Yakin είναι να χρησιμοποιήσει τον Statham σε όσο πιο πολλές σκηνές δράσης μπορεί, και …εκπλήσσομαι που δεν τον βάζει να σκαρφαλώνει από τις στέγες έχοντας στο κατόπι του ακροβολιστές που έχουν ξεμείνει από περασμένες ταινίες, αντί να περιμένει απλά το φανάρι.
Χαμένος ωφέλιμος χρόνος, Boaz!
Και αν αυτό ενθουσιάζει μερικούς, εμένα με απωθεί αφάνταστα.
Τα shoot’em up είναι video games και, τουλάχιστον εκεί εσύ έχεις το πρώτο λόγο, δε βλέπεις απλά, αλλά ο κινηματογράφος είναι ένα διαφορετικό πράγμα.
Προκαλεί εντύπωση επίσης, το πόσο ανόητο είναι το 'επιτομή της προχειρότητας' σενάριο.
Ο συνδυασμός ενός χρηματοκιβωτίου στο οποίο υπάρχουν $30 εκατομύρια που τα θέλουν Ρώσοι, Κινέζοι, μπάτσοι και Δήμαρχοι, γίνεται ένας 70ψήφιος κωδικοποιημένος αριθμός (αλήθεια, 70 αριθμοί στη σειρά) τον οποίο θα πρέπει να θυμάται μόνο ένα 10χρονο κοριτσάκι, αφού ο θείος της και αρχιμαφιόζος καίει ήσυχος το χαρτί (Σίγουρα τον θυμάσαι, ε;).
Είναι τόσο μαλάκες δηλαδή, που ο νονός της Μαφίας δεν μπορεί να κρατήσει ένα κομμάτι χαρτί σε ασφαλές μέρος (για να μην πω τόσο ηλίθιος που δεν μπορεί να τον μάθει απ'έξω, και τον κάνει 70ψήφιο κωδικό για να τον θυμάται ένα κορίτσι-θαύμα!).
Τί να πω, από όπου και να το πιάσεις, είναι ηλίθιο.
Το μόνο ενδιαφέρον στη ταινία είναι μια σκηνή επίθεσης σε ένα αυτοκίνητο, με τη κάμερα να μένει μέσα και να δείχνει από εκεί σε real time την επίθεση.
Κατά τα άλλα, η κάμερα κουνιέται πολύ και άτακτα, ακόμα και στις σκηνές δράσης, γεγονός που κάνει τη παρακολούθηση των σκηνών αυτών ακόμα πιο δύσκολη.
Sorry guys, αυτό το σινεμά είναι από τα πιο ακραία δείγματα υπερβολικού action movie και επιτρέψτε μου, δε θα πάρω.
Στις ελληνικές αίθουσες από 19 Ιουλίου.
Safe trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
