Με το Intouchables
μας έδωσαν μία από τις καλύτερες κοινωνικές κομεντί του 21ου
αιώνα.
Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη με τα Samba και C'est la vie να βρίσκονται αρκετά σκαλιά πιο κάτω.
Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη με τα Samba και C'est la vie να βρίσκονται αρκετά σκαλιά πιο κάτω.
Το δίδυμο Olivier Nakache & Éric Toledano
φέτος επιστρέφει με ένα νέο κοινωνικά εμπνευσμένο φιλμ, το Hors Normes.
Ο Bruno και ο Malik είναι συνεργάτες και οργανωτές δύο κοινωνικών δομών που αναλαμβάνουν αυτιστικά άτομα τα οποία έχουν απορριφθεί από κάθε ίδρυμα και νοσοκομείο της χώρας λόγω “βαριάς κατάστασης” την οποία δεν μπορούν να διαχειριστούν και έχουν ουσιαστικά εγκαταλειφθεί στη μοίρα τους.
Χωρίς να είναι επίσημα αναγνωρισμένοι από το
κράτος, οι δυο τους μαζί με τους συνοδούς που κατευθύνουν, δίνουν όλη τους τη
ζωή για αυτούς τους ανθρώπους, κάνουν ότι μπορούν για να τους βοηθήσουν, να
βελτιώσουν έστω και λίγο τη καθημερινότητά τους, να τους δώσουν τις βάσεις ώστε
να ανεξαρτητοποιηθούν και να μπορέσουν να αυτοσυντηρηθούν.
Τα τηλέφωνά τους δεν
σταματούν να χτυπούν, όμως παρά το αποδεδειγμένο έργο τους, το υπουργείο
στέλνει ελεγκτές που, ούτε λίγο ούτε πολύ, ψάχνουν αφορμή για να τους κλείσουν.
Η ιστορία των δύο
ανδρών είναι βασισμένη σε πραγματικά πρόσωπα, χωρίς ωστόσο να είναι βιογραφική.
Δεν θέλουν να μας παρουσιάσουν τη ζωή τους (κάτι το οποίο έχει και τα αρνητικά
του) αλλά το έργο τους, να ρίξουν φως σε ένα σκοτεινό κομμάτι της δημόσιας υγείας
της Γαλλίας εν προκειμένω αλλά πιθανότατα και όλης της Ευρώπης, εκείνο της
διαχείρισης των αυτιστικών ατόμων που βρίσκονται σε ιδιαιτέρως υψηλό σημείο του
φάσματος, κάτι που τους καθιστά από απλά ανίκανους να ενταχθούν στη κοινωνία
μέχρι επικίνδυνους για τον εαυτό τους και τους γύρω τους.
Έχοντας ως
πρωταρχικό στόχο την ανάδειξη του έργου αυτών των ανθρώπων, το Hors Normes επιλέγει να ακολουθήσει ένα ύφος που ακροβατεί μεταξύ mockumentary, docudrama και… αγιογραφία!
Ως τέτοιο, το φιλμ μας ρίχνει από το πρώτο λεπτό στα βαθιά με τους δύο πρωταγωνιστές να τρέχουν σαν
τον Βέγγο από υπόθεση σε υπόθεση, το τηλέφωνό τους να χτυπάει συνεχώς και να
βρίσκονται γενικά σε μια κατάσταση μόνιμης υπερεργασίας.
Σε συνδυασμό με την
προφανώς συνειδητή επιλογή να μην συστήσει στους θεατές κανέναν από τους
ήρωες αλλά να τους αφήσει να μιλήσουν μέσα από τη δουλειά τους, η ταινία
αργεί πολύ, ενοχλητικά πολύ να αποκτήσει χαρακτήρα, να δείξει αυτό που θέλει να
πει, με απλά λόγια να μας κάνει να ενδιαφερθούμε.
Χωρίς να υπάρχει
κάποιο συγκεκριμένο κομβικό σημείο, κόντεψε να κλείσει η πρώτη ώρα μέχρι να
αρχίσω ως θεατής να συμπάσχω με τους ήρωες, και από τη μία και από την άλλη
πλευρά, και να αρχίσει το φιλμ να βγάζει στην ευαισθησία που θέλει.
Χωρίς να
γίνει ποτέ μελό αφού κρατάει το docu ύφος, όταν επιτέλους στον θεατή έρχεται η πολυπόθητη ενσυναίσθηση, αρχίζει
η απογείωση με το Hors Normes να προσφέρει ταυτόχρονα άφθονο food for thought αλλά και ακόμα περισσότερη
ευαισθησία, κερδίζοντας συνεχώς έδαφος και συμπάθεια, παρά την ουσιαστική
έλλειψη πλοκής.
Πολύ καλοί οι Vincent Cassel (L'Empereur de Paris) και Reda Kateb (Frères Ennemis) όμως τη παράσταση κλέβουν οι άγνωστοι Marco Locatelli, Benjamin
Lesieur και Bryan Mialoundama που υποδύονται αντίστοιχα δύο από τους
“ασθενείς” και έναν από τους δόκιμους συνοδούς τους.
Το δεύτερο μισό
του Hors Normes σου γραπώνει τη καρδιά και τη σφίγγει όλο
και πιο δυνατά, δίνοντάς μας την ευκαιρία να θαυμάσουμε πραγματικά αυτούς τους
ανθρώπους, όμως συνολικά ως ταινία δεν εντυπωσιάζει.
Αργεί υπερβολικά να μας
βάλει στο κλίμα, πάσχει στο τομέα της πλοκής και τη τελική δεν είναι κάτι
περισσότερο από μια σύγχρονη αγιογραφία.
Αλέξανδρος
Κυριαζής
1.jpg)
