Λίγο το Halloween που και στην Ελλάδα γίνεται χρόνο με το χρόνο όλο και πιο pop, λίγο το -για κάποιους- καταθλιπτικό φθινόπωρο που «τραβάει τρόμο», ο Οκτώβριος είναι ο μήνας των horror movies.
Μπορεί λόγω της κατάστασης, φέτος ουσιαστικά να αναβλήθηκε, όμως δεν γίνεται να μην έχουμε έστω μία ταινία που θα προσπαθήσει να μας κάνει να ουρλιάξουμε από τρόμο… ή έστω και προκαλέσει μερικά jump scares.
Τα καταφέρνει όμως το Come Play;
Ο Oliver (Azhy Robertson, Marriage Story) είναι ένα αγόρι με μη-λεκτικό αυτισμό.
Η καθημερινότητά του είναι αρκετά διαφορετική από τα άλλα παιδιά μιας και η αδυναμία του να επικοινωνήσει με λόγια, τον εμποδίζει να έχει φίλους.
Μοναδικό του μέσο επικοινωνίας το κινητό του και αυτό ακριβώς είναι το μέσο που χρησιμοποιεί ένα τρομακτικό πλάσμα με μακριά άκρα για να περάσει στο κόσμο μας.
Από τη πρώτη κιόλας σκηνή καταλαβαίνεις πως το Come Play είναι μια ταινία που έχουμε εκατοντάδες φορές σε διάφορες παραλλαγές.
Παρότι το premise μας παραμυθιάζει κάνοντάς μας να νομίζουμε πως ίσως είναι ένα νέο Babadook, το αποτέλεσμα είναι generic όσο δε πάει.
Πόρτες που ανοιγοκλείνουν, φώτα που αναβοσβήνουν, “κρατσανιστοί” ήχοι στο σκοτάδι, γονείς (Gillian Jacobs - The Box, John Gallagher Jr - Hush) που δεν πιστεύουν μέχρι να είναι αργά, με την ιδέα των ηλεκτρονικών οθονών ως portals να μην αξιοποιείται αρκετά ώστε να δούμε κάτι ξεχωριστό.
Η ταινία βασίστηκε σε ένα 5λεπτο shortάκι (που μπορείτε να δείτε εδώ) και εκεί έπρεπε να μείνει, με τον δημιουργό Jacob Chase να δείχνει πως δεν έχει να προσφέρει τίποτα ξεχωριστό στο genre.
Χωρίς να έχω να του καταλογίσω κάτι εξαιρετικά αρνητικό, το Come Play είναι απλά μία απ’ τα ίδια.
Αν είστε του ηλικιακού γκρουπ 16-24 ίσως τρανταχτείτε μια-δυο φορές απ’ τη καρέκλα σας, όμως για τους υπόλοιπους, η ταινία δεν καταφέρνει καν αυτό.
Στους κινηματογράφους από 29 Οκτωβρίου.
Αλέξης Κυριαζής.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
