Άλλη μία χρονιά έφτασε στο τέλος της, αφήνοντας μας πολύ υλικό για να απολαύσουμε και φέρνοντας στο φως κινηματογραφικούς θησαυρούς που έκαναν την χρονιά μας καλύτερη.
Σίγουρα θα παραλείψω πολλές δυνατές και αξιόλογες παρουσίες του 2019 αλλά είναι δύσκολο να μη σου ξεφύγει κάποια.
Διάλεξα, λοιπόν, τις αγαπημένες μου ταινίες για να τις μοιραστώ μαζί σας και σας προτείνω ανεπιφύλακτα-αν δεν τις έχετε δει- να τις βάλετε στο πρόγραμμα.
Αν ξεκινήσετε να τις βλέπετε και απογοητευτείτε τότε…Τι να κάνουμε;
Γούστα είναι αυτά και διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο!
10. Ο Ιρλανδός - The Irishman
Γνωρίζω πως για κανέναν δεν είναι εύκολο να βρει 3,5 ώρες μέσα στην ημέρα του για να δει μία ταινία αλλά η συγκεκριμένη αξίζει να σπαταλήσεις αυτές τις ώρες σερί ή έστω διακεκομμένα για να τη δεις.
Ο Scorsese μετά την μικρή παύση με την εκπληκτική -κατ’ εμέ- «Σιωπή» του 2016, επιστρέφει στα γκανγκστερικά φιλμ με γνώριμους από τα παλιά, τον Robert De Niro, τον Joe Pesci και τον εκπληκτικό Al Pacino, ο οποίος είναι αποστομωτικός σε αυτή την ερμηνεία.
Βασισμένος στις εξομολογήσεις του μαφιόζου Φρανκ -Ιρλανδού-Σίραν στο βιογραφικό βιβλίο «I heard you paint houses» του Τσαρλς Μπραντ, δημιουργεί μία εξαιρετική κινηματογραφική απεικόνιση των μεταπολεμικών Η.Π.Α στο κυνήγι του αμερικάνικου ονείρου.
Η ταινία, κλασική σκορσέζικη συνταγή, δεν καταφέρνει να γίνει καθόλου κουραστική αλλά αντίθετα με την μαεστρία του μεγάλου σκηνοθέτη καταλήγει συναρπαστική.
Αργή αλλά ουσιαστική, διδακτική αλλά και ξέφρενη, η αριστουργηματική ταινία του Scorsese είναι αναμφίβολα ένα διαμάντι της χρονιάς που πέρασε.
9. Δυστυχώς απουσιάζατε – Sorry we missed you
Ο Ken Loach πάντα συνεπής στον τρόπο κινηματογράφησής του και στην ιδεολογία του, μας χαρίζει ένα δυνατό και αληθινό δράμα με φόντο την Αγγλία της κρίσης.
Με πρωταγωνιστές μία οικογένεια της εργατικής τάξης βουτηγμένη στα χρέη που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα, ο Loach προσεγγίζει συναισθηματικά και με απόλυτο ρεαλισμό το μόχθο της να σταθεί στα πόδια της, δίνοντας ένα ηχηρό μήνυμα στην αδιαφορία των ιθυνόντων για εκείνους που παλεύουν καθημερινά.
Ένας πατέρας που αποφασίζει να γίνει αυτοαπασχολούμενος μεταφορέας, μία μητέρα που προσέχει ηλικιωμένους και τα δύο τους παιδιά δεμένοι και αγαπημένοι, βρίσκονται αντιμέτωποι με την σκληρή αλήθεια της σύγχρονης καθημερινότητας, η οποία δεν θα τους αφήσει ανεπηρέαστους.
8. Η Ιστορία των Παιχνιδιών 4 - Toy Story 4
Το τελευταίο, όπως όλα δείχνουν, sequel της μεγάλης επιτυχίας της Disney-Pixar παρότι θα μπορούσε να αρκεστεί στην απήχηση των προηγούμενων τριών ταινιών και να μας δώσει κάτι πρόχειρο, δεν μας απογοήτευσε καθόλου.
Αντιθέτως, μάλιστα, το δίδυμο των μεγαθήριων του animation συνέχισε και «έκλεισε» με τον πιο όμορφο και συγκινητικό τρόπο την ιστορία των αγαπημένων μας παιχνιδιών και κυρίως των αχώριστων φίλων Woody και Buzz.
Ειδικότερα για εμένα που μεγάλωσα με τα Toy Story, ήταν ένα γλυκόπικρο «αντίο» που δε θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα μου.
7. Ντιέγκο Μαραντόνα - Diego Maradona
Η ιστορία του αμφιλεγόμενου θρύλου του ποδοσφαίρου «Ντιεγκίτο», ζωντανεύει στις οθόνες μας και αποκαλύπτει χωρίς ωραιοποιήσεις και δικαιολογίες όλες τις πτυχές της ζωής ενός από τους καλύτερους – αν όχι του καλύτερου- ποδοσφαιριστές στον κόσμο.
Ο Asif Kapadia μετά το εκπληκτικό Senna του 2010 και το Amy του 2015, αποτίνει φόρο τιμής σε μία ακόμη τεράστια προσωπικότητα, εν ζωή αυτή τη φορά, με μία ιστορική αναδρομή στη ζωή του μέσα από αφηγήσεις ανθρώπων που τον γνώρισαν και αρχειακό υλικό (βίντεο) από προσωπικές και δημόσιες στιγμές του ίδιου.
Οι λόγοι που τον κάνουν μισητό σε πολλούς παρουσιάζονται ανεμπόδιστα, όπως και οι λόγοι που τον κάνουν αγαπητό.
Το συμπέρασμα, όμως, είναι μόνο ένα: η ζωή ενός τέτοιου «Μύθου» δε θα μπορούσε να είναι διαφορετική.
6. Ιστορία Γάμου – Marriage Story
Χωρίς να γνωρίζω τον σκηνοθέτη Noah Baumbach (Ντροπή μου! Το ξέρω!), είδα την Ιστορία Γάμου από καθαρή περιέργεια και επειδή άκουγα συνεχώς και αδιαλείπτως «είναι πολύ καλή» , «δες τη».
Οι αφοπλιστικοί Adam Driver και Scarlett Johansson, υποψήφιοι αμφότεροι για Όσκαρ, δίνουν ένα ρεσιτάλ ερμηνείας υποδυόμενοι ένα ζευγάρι σκηνοθέτη- ηθοποιού που παίρνει διαζύγιο και προσπαθεί να διαχειριστεί όσο πιο ανώδυνα την όλη διαδικασία.
Η επιθυμία και των δύο είναι να κρατήσουν την οικογένεια ενωμένη προστατεύοντας το μικρό γιο τους.
Απίθανη, επίσης, η ερμηνεία της Laura Dern, η οποία της έδωσε τη Χρυσή Σφαίρα και την υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου, αλλά και όλου του cast που κάνει αυτή την εξαιρετική αφήγηση του Baumbach τόσο αληθινή, τρυφερή και ταυτόχρονα σπαρακτική.
5. Άκοπο Διαμάντι – Uncut Gems
Οι Αδερφοί Safdie, Benny και Josh, πήραν έναν πραγματικά αξεπέραστο Adam Sandler και τον έβαλαν να υποδυθεί έναν Εβραίο κοσμηματοπώλη της Νέας Υόρκης που κοιτάει «να πιάσει την καλή».
Ο Howard πεπεισμένος ότι θα γίνει εκατομμυριούχος τρέχει από ενεχυροδανειστήρια σε στοιχήματα και από στοιχήματα σε δημοπρασίες και ταυτόχρονα προσπαθεί να διαχειριστεί την προσωπική του ζωή που καταρρέει από τον βλακώδη αλλά συγκινητικά παθιασμένο αγώνα του να κερδίσει το στοίχημα με το όνειρό του.
Εξαιρετική σκηνοθεσία με μία κάμερα που ακολουθεί πιστά τη διαρκή νευρικότητα του Howard, τον οποίο στο τέλος δεν ξέρεις αν τον σιχαίνεσαι ή αν τον λυπάσαι.
4. Τζόκερ- Joker
Τι να πω για αυτή την ταινία!
Με μία εντελώς νέα προσέγγιση του Joker, ο Todd Phillips δημιουργεί ένα σκοτεινό και δύσκολο ψυχογραφικό δράμα, αναζητώντας το πώς η ίδια η κοινωνία μπορεί να οδηγήσει κάποιον στα άκρα.
Πόσο δύσκολο είναι τελικά η λογική να γίνει παράνοια σε έναν κόσμο που ο καθένας βλέπει μόνο τον εαυτό του;
Ο Joaquin Phoenix, ίσως στην κορυφαία ερμηνεία της καριέρας του, απογειώνει τον ρόλο του, δίνοντας μία πραγματικά καθηλωτική παράσταση με κάθε του έκφραση, κίνηση και ατάκα.
Ο Phoenix γίνεται ο Arthur Fleck και ο Fleck γίνεται ο Joker μέσα από μία μετάβαση που μοιάζει περισσότερο ρεαλιστική παρά ερμηνευτική.
Δεν υπάρχει πια ο ηθοποιός, μόνο ο χαρακτήρας, ο Άνθρωπος.
Για αυτό το λόγο πιστεύω πως αν δεν ήταν ο Phoenix, η ταινία δε θα ήταν η ίδια παρά την καταπληκτική σκηνοθεσία και την ασυναγώνιστη φωτογραφία.
3. Πόνος και Δόξα – Dolor y Gloria
Ένας αριστουργηματικός Pedro Almodovar που επανέρχεται δριμύτερος μετά από μία αδιάφορη Julieta του 2016 και ένας ερμηνευτικά έξοχος, αψεγάδιαστος Antonio Banderas στα καλύτερά του.
Δεν είναι και εύκολο με δύο τέτοια συστατικά να αποτύχει η συνταγή!
Ο Almodovar με ένα φιλμ σχεδόν αυτοβιογραφικό, επικεντρώνεται σε έναν «άδειο» πλέον επιτυχημένο σκηνοθέτη που έχει φτάσει σε τέλμα και αναπολεί τη ζωή του ψάχνοντας να βρει ψίχουλα ευτυχίας στις παιδικές του μνήμες.
Προδομένος από το σώμα και τις επιλογές του, παραιτημένος πια από τη δημιουργία και την ίδια τη ζωή, δε φαντάζεται ότι οι συγκυρίες και οι αναμνήσεις του θα γίνουν η έμπνευση που αναζητούσε.
Ο Banderas μετατρέπεται σε μία δική του εκδοχή του Almodovar και είναι πραγματικά μοναδικός (και εξωτερικά ίδιος!).
2. Παράσιτα – Gisaengchung (Parasite)
Όποιος έχει δει κορεατικό κινηματογράφο καταλαβαίνει ότι αυτός ο λαός έχει ένα ιδιαίτερο ταλέντο στο να φτιάχνει ταινίες.
Ένα μοναδικό χάρισμα να ενώνει το αποκρουστικό, το βίαιο με το χιουμοριστικό.
Οι κορεατικές ταινίες δεν προδίδουν ποτέ ποιο θα είναι το τέλος αλλά είναι σχεδόν μαθηματικά βέβαιο ότι θα είναι τραγικό ή θα είναι κάτι που δεν φαντάζεσαι σε καμία μα καμία περίπτωση.
Εδώ ο Νοτιοκορεάτης Bong Joon Ho παραδίδει μαθήματα σκηνοθεσίας και ευρηματικότητας με ένα σπουδαίο cast ηθοποιών, φωτογραφίζοντας δύο τελείως διαφορετικές πραγματικότητες: αυτή των πολύ πλούσιων και εκείνη των πολύ φτωχών.
Η οικογένεια Κιμ επιβιώνει με μικροδουλειές και μικροκομπίνες στο υπόγειο σπίτι της σε μία «φαβέλα» της Σεούλ και βρίσκει την ευκαιρία να εισβάλλει με τον πιο παράλογο και απρόοπτο τρόπο στο σπίτι και τη ζωή μίας άλλης οικογένειας, αυτή του ευκατάστατου κου Παρκ.
Σε όλη την ταινία οι Κιμ μοιάζουν σαν να ακροβατούν σε ένα σχοινί γλιτώνοντας συνέχεια από τα χειρότερα με τους πιο σοκαριστικούς και συνάμα αστείους τρόπους.
Πού θα φτάσει αυτή η περίεργη οικογενειακή μείξη;
Δείτε τη για να μάθετε!
1. Κάποτε… στο Χόλυγουντ – Once upon a time… in Hollywood
Quentin Tarantino, Brad Pitt, Leonardo Di Caprio και μία γεύση από Al Pacino αρκεί για να φανταστεί κανείς τι πρόκειται να συμβεί!
Ένα cast που συμπληρώνεται από πολλούς νέους και ταλαντούχους ηθοποιούς και τη σαγηνευτική Margot Robbie υπόσχεται, βέβαια, ακόμη περισσότερα και πράγματι κρατάει τις υποσχέσεις του.
Άλλη μία ταινία του Tarantino, η οποία είναι μία καθαρή εκδοχή του παλιού καλού Tarantino, με τη μοναδική και αξεπέραστη σκηνοθεσία και φαντασία του.
Εμπνευσμένος από αληθινές χολυγουντιανές ιστορίες, ακολουθεί τον ξεπεσμένο ηθοποιό Rick Dalton στην Χρυσή Εποχή του Χόλιγουντ στην προσπάθεια του να επανέλθει στις παλιές του δόξες.
Παράλληλα με τη δική του μάχη για επιτυχία, γύρω του εξελίσσονται και οι ζωές των υπολοίπων που είτε συνδέονται με κάποιο τρόπο από την αρχή ή αναπάντεχα, «ταραντινικά» στο τέλος θα φτάσουν να συναντηθούν με την δική του.
Κλασική, διαχρονική, ανεπανάληπτη!
Για εμένα; Η ταινία της χρονιάς!
Εδώ η λίστα μου φτάνει στο τέλος της!
Σίγουρα αδίκησα πολλές ταινίες του 2019 αλλά ελπίζω οι επιλογές μου να ικανοποιούν και τους πιο απαιτητικούς! (Μάλλον δεν θα το κάνουν, βέβαια, αλλά όσο ζω, μαθαίνω!)
Ζωή Γιαννακούλη.
1.jpg)
