Είναι πάντα ευχάριστο να βλέπεις μία ταινία που καταπιάνεται με το θέμα της διαφθοράς με ρεαλισμό, και στην συγκεκριμένη περίπτωση με τις «διασυνδέσεις» μεταξύ παράνομων μεταναστών και της αστυνομίας, και ακόμα περισσότερο από μία χώρα που η φιλμογραφία της απαρτίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου από ταινίες τρόμου, κωμωδίες και ρομάντζα.
Ο Nam Ron παρουσιάζει το παραπάνω θέμα με μία ειλικρίνεια που φαίνεται να αγνοεί την βαριά λογοκρισία που οι αρχές εξασκούν στην Μαλαισία.
Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από μία σειρά από άξονες, που ενίοτε εφάπτονται και τελικώς συγκρούονται.
Ο πρώτος αναφέρεται στην ιστορία δύο αστυνομικών: του Hassan, που είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά, και του Hussein.
Ο πρώτος γίνεται συχνά αποδέκτης δωροδοκιών από διάφορα άτομα που έχουν να κάνουν, κυρίως, με μετανάστες, ώστε να ικανοποιήσει τις επιθυμίες της γυναίκας του και να πληρώσει τους λογαριασμούς, σε μία τακτική που τελικώς τον φέρνει σε σύγκρουση με τον συνεργάτη του.
Ο δεύτερος αναφέρεται στον Sugiman, έναν Ινδονήσιο χειρονάκτη που ζει στην Κουάλα Λουμπούρ με της αδερφή του Sumiyati και τον γιο της, Joko και καταλήγει να χρωστάει στο «αφεντικό» του, Sarip, ο οποίος στην πραγματικότητα είναι αστυνομικός, όταν η αδερφή του εξοργισμένη από τον τρόπο που το αφεντικό της την εκμεταλλεύεται, αποφασίζει να επιστρέψει στην Ινδονησία, παρά το γεγονός πως το αφεντικό της έχει στην κατοχή του το διαβατήριό της.
Επιπλέον, ο γιος του κάνει παρέα με τον γιο του Sarip, Adi, έναν ανεξέλεγκτο χαρακτήρα, που δεν φοβάται ούτε καν να καυγαδίσει με την αστυνομία.
Τελικώς, οι Hassan και Hussein συγκρούονται με τον Adi, και μια σειρά γεγονότων που οδηγεί στην καταστροφή αρχίζει να εκτυλίσσεται.
Ο τρίτος άξονας αφιερώνεται στον Rico, ακόμα έναν παράνομο μετανάστη, Φιλιππινέζο αυτή τη φορά, του οποίου το αφεντικό τον υποπτεύεται πως κλέβει και αποφασίζει να τον τιμωρήσει.
Ο Nam Ron σκηνοθετεί μία ταινία με προφανή σκοπό να καταδείξει την διαφθορά του Μαλαισιανού συστήματος, σε όσες περισσότερες μορφές είναι δυνατόν, εξ ού και οι διάφοροι άξονες.
Όμως, και παρά το γεγονός πως οι δύο πρώτοι είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντες με ελκυστικούς χαρακτήρες, σε μόλις 80 λεπτά, δεν προλαβαίνει να αναλύσει κανέναν πλήρως.
Από την άλλη, το φινάλε, όπου οι διαφορετικές ιστορίες ενώνονται, είναι άκρως εντυπωσιακό, αν και σε σχέση με το προαναφερθέν στοιχείο, κάνει την ταινία κάπως άνιση.
Πέρα από τα παραπάνω, ο Nam Ron πετυχαίνει να παρουσιάσει πλήρως τόσο τις δυσμενείς συνθήκες των μεταναστών στην χώρα όσο και την διαφθορά σε όλες τις βαθμίδες της κοινωνίας, από τα κατώτερα στρώματα ως τα υψηλότερα κλιμάκια της αστυνομίας.
Επιπλέον, η θεματική του «ποιος είναι ο εγκληματίας και ποιος το όργανο του νόμου;» παρουσιάζεται με εξαιρετικό τρόπο, αναδεικνύοντας το γεγονός πως τα σύνορα μεταξύ των δύο είναι πολύ κοντά στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Η φωτογραφία του Mohd Helmi Yusof αποτυπώνει την κλειστοφοβική αίσθηση που αποπνέουν τα στενά της Κουάλα Λουμπούρ με ακρίβεια, με την κάμερα να εστιάζει στον ρεαλισμό, όσο αναφορά τις σκληρές συνθήκες που επικρατούν στις διάφορες περιοχές που εκτυλίσσεται η ιστορία.
Το μοντάζ του Razaisyam Rashid είναι ένα από τα καλύτερα στοιχεία της ταινίας, καθώς διατηρεί έναν σχετικά γρήγορο ρυθμό, ενώ αποτρέπει τους διάφορους άξονες από το να γίνουν χαοτικοί.
Σε γενικές γραμμές, το τεχνικό κομμάτι της ταινίας βρίσκει το απόγειό του στο βίαiο φινάλε, που αποτελεί το πιο εντυπωσιακό κομμάτι της παραγωγής.
Ο Zahiril Adzim ως Hussein και ο Rosdeen Suboh ως Hassan είναι άκρως πειστικοί στους ρόλους τους, αναδεικνύοντας, παράλληλα, την χημεία τους, σε ένα στυλ που θυμίζει αρκετά την «Μέρα Εκπαίδευσης».
Ο Ario Bayu ως Sugiman παρουσιάζει έναν χαρακτήρα που βρίσκεται συνεχώς σε δύσκολη θέση αρκετά καλά, ενώ ο Amerul Affendi είναι ένας εντυπωσιακός «κακός» ως Adi.
To «Crossroads: One Two Jaga» είναι μια προσπάθεια άξια αναφοράς, η οποία περιέχει μία σειρά από πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες και κοινωνικά σχόλια, τα οποία όμως θα μπορούσαν να έχουν πολύ μεγαλύτερο αντίκτυπο αν η διάρκεια της ταινίας ήταν μεγαλύτερη, και ο Nam Ron είχε το χρόνο να τα αναλύσει περισσότερο.
Σίγουρα όμως πρόκειται για ένα φιλμ που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
