Ο Ισπανός σεναριογράφος και σκηνοθέτης Daniel Calparsoro μετά τα ‘Invasor’ (2012), ‘Combustión’ (2013) και ‘Ποιος Κλέβει Ποιον’ (2016), επιστρέφει με ένα δραματικό θρίλερ που αν και αρχικά υποσχόμενη, δεν καταφέρνει να πετύχει συνολικά το στόχο της όπως θα έπρεπε.
Στο ‘El Aviso’, που σημαίνει ‘Η Προειδοποίηση’ στα ισπανικά, παρακολουθούμε τον Jon, ένα νεαρό μαθηματικό, που μία νύχτα τον Απρίλιο του 2008 σταθμεύει σε ένα βενζινάδικο λίγο έξω από τη Μαδρίτη μαζί με το φίλο του David και γίνεται άθελα του μάρτυρας στη ληστεία του καταστήματος και στο φόνο του φίλου του.
Μετά από δέκα χρόνια, ο δεκάχρονος Nico μπαίνει στο βενζινάδικο και, δίχως να το ξέρει, ανακαλύπτει σε ένα κομμάτι χαρτί μια μυστηριώδη προειδοποίηση για κάτι που πρόκειται να συμβεί στις επόμενες μέρες στο βενζινάδικο.
Παράλληλα, ο Jon, συγχυσμένος από το περιστατικό αυτό, προσπαθεί να λύσει το μυστήριο γύρω από τη νύχτα του φονικού στο βενζινάδικο που τον έχει στοιχειώσει.
Η εμμονή του γίνεται ακόμα μεγαλύτερη καθώς προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του και τους γύρω του πως το περιστατικό αυτό στηρίζεται στα μαθηματικά και πιστεύει πως κάτι κακό πρόκειται να συμβεί στο κοντινό μέλλον.
Αν και ενδιαφέρουσα σαν ιδέα γύρω από τις συμπτώσεις γεγονότων που σχετίζονται με τα μαθηματικά, η ταινία φαίνεται να μπλέκει τα πράγματα πολύ περισσότερο από όσο χρειάζεται.
Δίχως να κουράζει, η ταινία έχει ενδιαφέρον αλλά και παρουσιάζει τα γεγονότα αρκετά υπερβολικά και απίθανα, έξω από τη σφαίρα του πιθανού και της πραγματικότητας.
Ο χαρακτήρας του Jon, που υποδύεται ο Raúl Arévalo, είναι εμμονικός με τους αριθμούς σε σημείο σχιζοφρένειας αλλά παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον σαν να ήταν ήρωας σε μια ταινία νουάρ που πασχίζει να ανακαλύψει μόνος του την αλήθεια.
Η ιδέα θυμίζει κάπως παλιότερες δημιουργίες γύρω από τις συνωμοσίες των αριθμών, όπως το ‘The Number 23’ (2007) του Joel Schumacher, έχει μέχρι ένα σημείο την αγωνία που περιμένεις να δεις αλλά τα plot twists και οι εκπλήξεις δεν πείθουν και δεν συγκινούν ιδιαίτερα, κάτι που δυστυχώς φαίνεται όσο προχωράει το τέλος του έργου.
Κάποιοι ρόλοι, πέρα του πρωταγωνιστή, είναι καλοί και ο ρυθμός της ταινίας είναι ικανοποιητικός και σωστός αλλά η υπερβολή στις συμπτώσεις του σεναρίου είναι το αρνητικό του έργου.
Γι’ αυτό το λόγο, το αποτέλεσμα σε αφήνει με ένα ερωτηματικό για το πόσο πιθανό είναι κάτι αντίστοιχο να συμβεί στην πραγματικότητα.
Με λίγο πιο προσεχτικά δομημένο το σενάριο, η ταινία θα είχε κερδίσει εντυπώσεις.
Στους κινηματογράφους από 26 Ιουλίου.
Πάνος Μουζάκης.
1.jpg)
