Μια νεαρή κοπέλα (Δάφνη Πατακιά) που ζει στη Λέσβο μαζί με τον θείο της, ταξιδεύει στην Κωνσταντινούπολη για να βρει ένα σημαντικό εξάρτημα για τη μηχανή της βάρκας τους η οποία απαιτεί επισκευή.
Το ταξίδι της όμως θα είναι ιδιαίτερα επεισοδιακό.
Ο Γάλλος σκηνοθέτης Tony Gatlif φτιάχνει μια ταινία η οποία περιστρέφεται γύρω από την Ελλάδα, τη ρεμπέτικη μουσική, και τα σύγχρονα οικονομικά και εθνικά θέματα που μας απασχολούν.
Πολύ καλές οι προθέσεις του, βάζοντας στο επίκεντρο μια νεαρή κοπέλα από την οποία θέλει να βγάλει τη Μποέμικη Ψυχή όπως φανερώνει ο ελληνικός τίτλος.
Παρά τις καλές προθέσεις όμως και τα θέματα με τα οποία ασχολείται, το αποτέλεσμα είναι μάλλον απογοητευτικό.
Η πρωταγωνίστρια η οποία εκφράζει ένα κλίμα απελευθέρωσης σε όλους τους τομείς (με τον ερωτισμό να γίνεται συνήθως προκλητικός και όχι αισθησιακός), χαρακτηρίζεται από συνεχείς υπερβολές χωρίς να έχει κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία, με αποτέλεσμα να μην μας αφήνει να την πάρουμε ποτέ στα σοβαρά, δείχνοντας συχνά ανεύθυνη και ελαφρόμυαλη.
Το ταξίδι της το οποίο αποτελεί ένα ταξίδι που μπορεί να φέρει στο μυαλό το θέμα της μετανάστευσης και της προσφυγιάς, δεν καταφέρνει να κάνει έναν πετυχημένο παραλληλισμό, με τις δικές της δυσκολίες να προκαλούνται συνεχώς από τη δικιά της αφέλεια.
Τα οικονομικά προβλήματα τα οποία υπονοούνται στην αρχή της ταινίας και αποτελούν τελικά καίριο κομμάτι για την κατάληξης της ιστορίας, δεν υποστηρίζονται ώστε να μας δώσουν μια πιο ξεκάθαρη εικόνα, με αποτέλεσμα το φινάλε να δείχνει αστήριχτο και να χαρακτηρίζεται από μια ωμότητα που χαλάει την όποια ουσιαστική αντίδραση.
Και όσον αφορά τη μουσική, χρησιμοποιείται επίσης με έναν πολύ ανάλαφρο τρόπο.
Και αυτό αποτελεί αστοχία για την μποέμικη φιλοσοφία.
Όσον αφορά τους ηθοποιούς, ενώ σαν χαρακτήρας ο πρωταγωνιστικός διακρίνεται από υπερβολές και δημιουργεί περισσότερες ενστάσεις παρά συμπάθεια, η Δάφνη Πατακιά υπηρετεί με επιτυχία αυτόν τον χαρακτήρα, και, αν και δείχνει παράδοξο, είναι και ο κύριος λόγος που μας κρατάει στην παρακολούθηση με την ιδιαίτερα ζωντανή και κεφάτη παρουσία της.
Κατά τ’ άλλα όμως δεν έχουμε κάτι αξιομνημόνευτο, με αποτέλεσμα η μποέμικη φιλοσοφία να μετατρέπεται σε μια κενή στάση ζωής.
Προβλήθηκε στους κινηματογράφους από 19 Απριλίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
