Το δίδυμο Justin Benson & Aaron Moorhead μας συστήθηκε το 2012 με το θρίλερ μυστηρίου Resolution, ενώ δυο χρόνια αργότερα ήρθε η σειρά της ρομαντικής κομεντί τρόμου Spring.
Έχοντας κάνει στο ενδιάμεσο κι ένα πέρασμα από το V/H/S franchise, το δίδυμο φέτος επέστρεψε με τη νέα του ταινία The Endless, η οποία, αναλογιζόμενος την επιτυχημένη πορεία στα μεγαλύτερα genre φεστιβάλ του κόσμου, θα μπορούσα να στοιχηματίσω ότι θα είναι και η τελευταία τους στο είδος των low-budget indie, μιας και το Hollywood δε πρόκειται να τους αφήσει ανεκμετάλλευτους.
Ο Justin και ο Aaron είναι δυο αδέρφια που πριν από 10 χρόνια δραπέτευσαν από την Arcadia, ένα κοινόβιο/αίρεση όπου πιστεύουν σε ένα εξωγήινο ον.
Η ζωή έκτοτε δεν τους τα έχει φέρει δεξιά με τους δυο τους να μην έχουν καταφέρει να ορθοποδήσουν, ούτε επαγγελματικά ούτε προσωπικά.
Ο Aaron που ήταν ακόμα παιδί όταν έφυγαν, θυμάται τη παραμονή τους εκεί με όχι και με τόσο αρνητικά συναισθήματα, με φρέσκο φαγητό, παιχνίδι και συγκεντρώσεις γύρω από τη φωτιά, πολύ καλύτερες συνθήκες από αυτές που ζει τα τελευταία χρόνια.
Έτσι όταν λαμβάνει μια μυστηριώδη κασέτα από μια παλιά φίλη από την Arcadia που λέει ότι ετοιμάζονται να “αναληφθούν”, εκφράζει την επιθυμία να επιστρέψει, για να τους αποχαιρετήσει και να κλείσει αυτό το κεφάλαιο.
Ο Justin αν και προσπαθεί να τον μεταπείσει, δε μπορεί να του το απαγορέψει, έτσι πηγαίνει μαζί του.
Αυτό που ανακαλύπτουν εκεί όμως είναι ότι οι κάτοικοί της ίσως δεν είναι και τόσο τρελοί…
Το The Endless αποτελεί τυπικά sequel/spin-off του Resolution, ή τέλος πάντως διαδραματίζονται στο ίδιο σύμπαν, χωρίς όμως να είναι απαραίτητο να έχετε δει τη προηγούμενη ταινία, μιας και η ιστορίες είναι ανεξάρτητες, παρά τους κάποιους κοινούς χαρακτήρες.
Για να είμαι ειλικρινής, ούτε εγώ το έχω δει, αλλά σίγουρα σκοπεύω!
Η ταινία ξεκινάει ως ένα κλασσικό αλλά και εναλλακτικό ταυτόχρονα cult drama, με τους δύο διασωθέντες να έχουν διαφορετικές εικόνες για τη ζωή τους στην Arcadia, ενώ η πρώτη αίσθηση και του θεατή, όταν τα αδέρφια φτάνουν εκεί είναι ότι αυτή η αίρεση, ίσως τελικά είναι απλά ένα κοινόβιο και μάλιστα δίκαιο και καλά οργανωμένο.
Οι ενδείξεις ότι όλα δεν είναι και τόσο φυσιολογικά σταδιακά εμφανίζονται και είναι και τρανταχτές, με τους δημιουργούς όμως να επιλέγουν να επικεντρωθούν στους χαρακτήρες και όχι στο μυστήριο, παίζοντας ένα πολύ πετυχημένο αφαιρετικό ψυχολογικό παιχνίδι με το θεατή, βάζοντας τα δύο αδέρφια στη δικιά τους βουβή κόντρα.
Εδώ πρέπει να ομολογήσω ότι αυτό το πρώτο κομμάτι της ταινίας κρατάει λίγο περισσότερο απ’ ότι θα έπρεπε, με το μοντάζ να είναι πιο χαλαρό απ’ όσο θα έπρεπε, χωρίς ωστόσο να φτάνει να γίνει κουραστικό.
Κάπου εκεί, ενώ βρισκόμαστε πάνω στη πρώτη ώρα, και το μυστήριο μοιάζει ακόμα μακριά από τη λύση του, το σενάριο επιλέγει να μας αποκαλύψει το μεγάλο μυστικό, κάτι που εκείνη τη στιγμή μοιάζει τεράστιο, σχεδόν αυτοκαταστροφικό ρίσκο.
Εδώ όμως έγκειται και η ιδιοφυΐα της ταινίας, αφού αυτή η αποκάλυψη γίνεται με τέτοιο “τρελό” και μη-επεξηγηματικό τρόπο, ώστε αυτό που παίρνουμε είναι μονάχα το “όνομα” του μυστηρίου και όχι την πραγματική λύση του.
Αυτή έρχεται σταδιακά, στο δεύτερο μέρος της ταινίας, με τα αδέρφια να έχουν χωρίσει τους δρόμους τους μέσα στην Arcadia, και οδηγούμενοι προς την ίδια κατεύθυνση, να κάνουν “στάσεις” που μας δίνουν και μικρά ψίχουλα πληροφοριών, συμπληρώνοντας κομμάτι-κομμάτι ένα παζλ, που αν περιμένετε να το δείτε ολοκληρωμένο, λυπάμαι χάσατε!
Εδώ πρέπει να πούμε δυο λόγια και για το cast, με τους δύο δημιουργούς που έχουν και τους πρωταγωνιστικούς ρόλους να μοιάζουν και φυσιογνωμικά και ως ερμηνείες με τους Sullivan Stapleton και Jimmi Simpson “του φτωχού”, όμως τα καταφέρνουν πολύ καλά.
Δίπλα τους οι Tate Ellington (Sinister 2), Callie Hernandez (Alien: Covenant), James Jordan (Wind River) και Lew Temple (Kidnap) να τους συνοδεύουν ο καθένας με τον ξεχωριστό του τρόπο.
Το The Endless θα μπορούσε να είναι ένα από τα καλύτερα επεισόδια του Lost με μια δόση Memento, έχει εξαιρετικής τεχνικής και ποιότητας αφήγηση, έχει πολλές έξυπνες και πρωτότυπα συνδεδεμένες ιδέες, κάποιες από τις οποίες όμως δεν αναπτύσσονται όπως θα έπρεπε ενώ κάποιες άλλες καταλαμβάνουν περισσότερο χρόνο απ’ όσο τους αξίζει.
Με λίγο καλύτερο ρυθμό, και λίγα περισσότερα χρήματα ώστε να είχαν επιμεληθεί περισσότερο τα εφέ (εκείνη η δισδιάστατη φωτιά δε χωνεύεται!), θα μιλούσαμε για μία απ’ τις καλύτερες genre ταινίες της χρονιάς.
Τώρα είμαστε ένα σκαλοπατάκι πιο κάτω, αλλά οι δύο δημιουργοί έχουν όλο το μέλλον για να το ανέβουν και να πάνε ακόμα παραπάνω…
Αλέξης Κυριαζής.
1.jpg)
