Ένα πειραματικό φιλμ από τον Julian Rosefeldt, ο οποίος, λαμβάνοντας υπόψη και το σύγχρονο κοινωνικό και πολιτικό κόσμο, μας μιλάει για την τέχνη μέσα από τα πολλά πρόσωπα της Cate Blanchett (Thor: Ragnarok), η οποία δημιουργεί εδώ 12 (!) διαφορετικές περσόνες.
Στο επίκεντρο βρίσκεται ο σκοπός και τα όρια (;) της τέχνης, οι απαραίτητες επιρροές που δεν πρέπει να γίνονται αντιγραφές αλλά να οδηγούν σε κάτι διαφορετικό, αλλά και οι κριτικοί κινηματογράφου για την ψευδαίσθηση του παντογνώστη που συχνά κουβαλάνε και κουβαλάμε.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι αυτό το υλικό θα ταίριαζε περισσότερο σε ένα δοκίμιο, και όχι σε μια ταινία.
Υπάρχουν κάποιοι μονόλογοι που παρουσιάζουν ενδιαφέρον, οι περισσότεροι όμως δεν μένουν στη μνήμη και το αποτέλεσμα κουράζει.
Κινηματογραφικά δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να επιμείνουμε στα όποια πανοραμικά πλάνα, σε κάποια ωραία μονόπλανα ή στις μεταμορφώσεις της Blanchett.
Δεν φαίνεται ουσιαστικό να μπούμε σε διαδικασία κριτικής, καθώς αυτό δεν είναι μια ταινία που μπορούμε να την κρίνουμε όπως συνήθως κοιτώντας τα στοιχεία που την αποτελούν.
Πρόκειται για μια συρραφή μονολόγων, με τον δημιουργό να έχει ως στόχο να μας δώσει κάποιες προσωπικές απόψεις τις οποίες τις ακούμε σαν ένα ακουστικό μανιφέστο, αλλά θα ήταν καλύτερο αν τις διαβάζαμε ως μια πραγματεία πάνω στην τέχνη, τον άνθρωπο, και τον κόσμο.
Στους κινηματογράφους από 30 Νοεμβρίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
