Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» ξεκίνησε.
Θα διαρκέσει μέχρι την 1η Οκτωβρίου.
Πολλές οι αίθουσες προβολών, πολλές οι κατηγορίες των διαγωνιστικών και μη ταινιών.
Παρόλ’ αυτά, θα σταθώ σε ένα αφιέρωμα που πραγματοποιεί το Φεστιβάλ σε συνεργασία με τη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση (http://www.sgt.gr/gre/).
Με σύνθημα «Τίποτα για Εμάς χωρίς Εμάς» πραγματοποιείται ένα τετραήμερο αφιέρωμα με θέμα: «Κινηματογράφος και Αναπηρία» (http://www.aiff.gr/tipota_gia_emas_xoris_emas_sinema_kai_anapiria_2017/).
Μάλιστα η εναρκτήρια ταινία του Φεστιβάλ ήταν από το εν λόγω αφιέρωμα.
Ταινίες που συζητήθηκαν και ντοκιμαντέρ που συνέβαλαν στην ανάδειξη προβλημάτων και την διεκδίκηση λύσεων όταν προβλήθηκαν (“The Freaks”, 1932 και “Ο Αγώνας των Τυφλών”, 1978) καθώς επίσης και ένα ντοκιμαντέρ (Dina, 2017) και μια ταινία (Keep the Change, 2017) με πρωταγωνιστές/ήρωες που ανήκουν στο φάσμα του αυτισμού, ήταν οι ταινίες που είχαμε την χαρά να παρακολουθήσουμε τις δύο πρώτες ημέρες του αφιερώματος.
Πολλά ζητήματα τέθηκαν στο τραπέζι στις συζητήσεις που αναπτύχθηκαν με τους προσκεκλημένους του Φεστιβάλ.
Συγκρατώ μερικά απ’ όσα ειπώθηκαν:
μόλις το 1/3 των ανθρώπων με κινητική αναπηρία έχει εκδηλώσει έστω και μία φορά την σεξουαλική του υπόσταση, οι άνθρωποι με αναπηρία είναι άνθρωποι όπως όλοι μας με δυνατότητες και αδυναμίες, υπάρχουν φορές ο «κώδικας» που επικοινωνούν οι άνθρωποι με αναπηρία είναι τέτοιος που φοβίζει την κοινωνία επειδή δεν είναι γνώριμος με τον «κώδικα» που έχει υιοθετηθεί από την κοινωνία, η αποδοχή της αναπηρίας ενός ανθρώπου τόσο από το ίδιο τον ανάπηρο όσο και από την οικογένειά του είναι ένα σημαντικό βήμα για να ξεκινήσει ένα ταξίδι με βασικό στόχο την ζωή και την αγάπη για τη ζωή.
Απομένουν λοιπόν, άλλες δύο ημέρες με δύο συγκλονιστικές ταινίες που βασίστηκαν σε πραγματικούς ήρωες (“My Left Foot”, 1989 και “The Miracle Worker”, 1962), καθώς και δύο ταινίες – μία fiction και ένα ντοκιμαντέρ - του 2017 (“Plot 35” και “Defiant”).
Κλείνοντας, θα ήθελα να καταθέσω την εντύπωσή μου από τη μέχρι τώρα διεξαγωγή του αφιερώματος του Φεστιβάλ.
Τα πάντα κυλούν όμορφα, με εθελοντές και προσωπικό να βρίσκονται δίπλα σου με χαρά και επαγγελματισμό να σε βοηθήσουν και να σε πληροφορήσουν σχετικά με το Φεστιβάλ.
Ενώ θα περίμενε κανείς να βρεθεί σε μία γεμάτη αίθουσα των 180 περίπου θέσεων μιας και η θεματολογία του αφιερώματος σε συνδυασμό με την ελεύθερη είσοδο για όλες τις προβολές αποτελούν δύο ισχυρούς παράγοντες προσέλκυσης του κοινού παρόλ’ αυτά, μόλις κα μετά βίας καλύπτονται οι μισές θέσεις.
Κρίμα για την ευκαιρία που δίνεται και δεν υπάρχει η ανάλογη ανταπόκριση.
Γιώργος Λιάπης.
1.jpg)
