Η πλούσια ιστορία της πολυπληθούς και πολύπαθης Ινδίας είναι ένα θέμα με το οποίο ο δυτικός κινηματογράφος δεν έχει ασχοληθεί για προφανείς λόγους.
Με πολλές δεκαετίες να έχουν περάσει πια, ήρθε η ώρα αυτές σελίδες να γίνουν ευρέως γνωστές, όχι μόνο γιατί πρέπει αλλά και γιατί το αξίζουν.
Το Viceroy's House καταπιάνεται με την κομβική αλλά και αιματοβαμμένη στιγμή της ίδρυσης του ανεξάρτητου Ινδικού κράτους με μια απόφαση που μέχρι και σήμερα συνεχίζει να συνταράσσει τον κόσμο.
Αύγουστος 1947.
Η αποδυνάμωση της Μεγάλης Βρετανίας μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο την έχει αναγκάσει να “απελευθερώσει” πολλές από τις αποικίες της, μεταξύ των οποίων και την τεράστια Ινδία.
Η απόφαση έχει παρθεί, όμως η μετάβαση μετά από αιώνες κατοχής δεν είναι καθόλου εύκολη.
Έτσι, στη πρωτεύουσα ως νέος και τελευταίος Αντιβασιλέας στέλνεται ο Άγγλος ευγενής και αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού, Λούις Μαουντμπάττεν (Hugh Bonneville, Muppets Most Wanted), μαζί με την οικογένειά του, για να ολοκληρώσουν τη μετάβαση.
Όλοι περιμένουν με ενθουσιασμό την ανεξαρτησία, όμως ταυτόχρονα η χώρα βρίσκεται σε ημιδιαλυμένη κατάσταση και αναβρασμό, τόσο λόγω των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων αλλά και για τις θρησκευτικές διαφορές, με τη μειονότητα των Μουσουλμάνων να ζητούν να ανεξαρτητοποιηθούν, δημιουργώντας το κράτος του Πακιστάν.
Ο Μαουντμπάττεν είναι διατεθειμένος να κάνει το καλύτερο για τη χώρα, όμως δεν αργεί να καταλάβει ότι αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο, ίσως και αδύνατο.
Ταυτόχρονα, στους διαδρόμους του παλατιού, φουντώνει ένας έρωτας μεταξύ του Ινδού προσωπικού βοηθού του Αντιβασιλέα και μιας μουσουλμάνας υπηρέτριας…
Να πω ότι γνωρίζω την ιστορία της Ινδίας θα είναι ψέματα, έτσι το Viceroy's House ακουγόταν ως μια ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα ταινία, ειδικά αναλογιζόμενος ότι αποτελεί Βρετανική παραγωγή αλλά από Ινδούς δημιουργούς, με κορυφαία την σκηνοθέτιδα Gurinder Chadha (Bend It Like Beckham).
Ξεκινώντας με τα ευχάριστα, είναι μια ταινία που παρακολουθείται ευχάριστα μια θερινή βραδιά, εννοώντας ότι δε πρόκειται για κάποιο βαρύ ιστορικό δράμα, ενώ ταυτόχρονα μας κάνει γνωστά τα απαραίτητα ιστορικά γεγονότα ώστε να αντιληφθούμε το παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες τους εδώ και αιώνες …και συνεχίζεται φυσικά μέχρι και σήμερα.
Ιδιαίτερα καλή είναι και η ερμηνεία της Gillian Anderson (Mr. Morgan's Last Love) ως ιδεολόγος αλλά και αφελής σύζυγος Μαουντμπάττεν.
Δυστυχώς η λίστα με τα + τελειώνει κάπου εδώ, με το Viceroy's House, πρώτ’ απ’ όλα να μην έχει συγκεκριμένο ύφος.
Τη μία να θαρρείς ότι είναι light ρομαντζάδα εποχής και την άλλη σκληρό ιστορικό δράμα, με τις προσωπικότητές του να μην συνδέονται αρμονικά.
Τα ιστορικά γεγονότα αναφέρονται μεν, αλλά αυτό γίνεται τελείως επιφανειακά, κάνοντας το θεατή να νοιώθει ότι βλέπει συνέλευση δεκαπενταμελούς και όχι ηγετών οι αποφάσεις των οποίων θα κρίνουν τη μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων.
Η επιλογή της σκηνοθέτιδας να κρατήσει τη κάμερα στο παλάτι και στην αυλή του, αγνοώντας το τι συνέβαινε παραέξω (μέχρι να είναι πολύ αργά) αποστασιοποιεί το θεατή, βάζοντάς τον σε ένα χρυσό κλουβί, ανίκανο να ζήσει την εποχή από κοντά.
Τα γεγονότα της διαπραγμάτευσης δεν είναι πολλά, έτσι η δημιουργός έβαλε τσόντα στη ταινία και ένα απαγορευμένο love story, ένα love story που θα μπορούσε να λειτουργήσει και να αποτελέσει το βλέμμα του θεατή στον έξω κόσμο, αν του είχε δοθεί ο απαραίτητος χρόνος να αναπτυχθεί, κάτι που δυστυχώς δε συμβαίνει και καταλήγει μια μισή ιδέα που δε προσφέρει απολύτως τίποτα.
Η επιλογή του Hugh Bonneville σε ένα ρόλο τόσο παρόμοιο με εκείνον στο Downton Abbey ήταν σίγουρα ατυχής επιλογή, ενώ οι ερμηνείες του μεγαλύτερου μέρους του cast κυμαίνονται λίγο πάνω-λίγο κάτω από τη μετριότητα.
Η ιστορία ενός λαού δεν είναι ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να είναι ένα ελαφρύ καλοκαιρινό θέαμα.
Το Viceroy's House θα μπορούσε να γίνει ένα δυνατό ιστορικό δράμα ή μια ελαφριά ρομαντική ταινία εποχής με σκηνικό τα γεγονότα, όμως η Chadha θεώρησε ότι μπορεί να τα χωρέσει όλα, με το φιλμ να καταλήγει ρηχό και απρόσωπο.
Στους κινηματογράφους από 3 Αυγούστου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
