Η έρευνα σχετικά με την εξαφάνιση μίας νεαρής γυναίκας παίρνει συνεχώς απρόβλεπτες τροπές, όταν σε αυτήν εμπλέκεται μία εύθραυστη, αλκοολική μάρτυρας.
Η Rachel (Emily Blunt, The Huntsman: Winter's War) έχει πρόσφατα βγει από μία προβληματική σχέση κι έχει μείνει μόνη αντιμέτωπη με τους εσωτερικούς της δαίμονες, τον εθισμό στο αλκοόλ και τα τραύματά της.
Κάποια νύχτα πέφτει θύμα ξυλοδαρμού, μα το θολωμένο της μυαλό δεν της επιτρέπει να ‘χει καθαρές εικόνες και μνήμες.
Τι ακριβώς συνέβη στο σκοτεινό τούνελ του πάρκου και τι έπαθε η όμορφη Megan (Haley Bennett, The Magnificent Seven) που αγνοείται;
Τα όρια μεταξύ θύτη/θύματος, αλήθειας/ψέματος και ψευδαίσθησης είναι δυσδιάκριτα και αδύνατον να οριστούν.
Τουλάχιστον μέχρι να γίνουν οι τελικές αποκαλύψεις…
Ο Tate Taylor (Get on Up) στήνει το υλικό του χωρίς ιδιαίτερες εμπνεύσεις, ούτε φρέσκιες ιδέες.
Η μη γραμμική αφήγηση δεν αξιοποιείται ουσιωδώς και οι μακροσκελείς, μελοδραματικοί διάλογοι επιβραδύνουν αισθητά το τέμπο της ταινίας, το οποίο κάθε άλλο παρά ταιριάζει σε ένα ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου.
Αν εξαιρέσει κανείς τις πραγματικά καλοδουλεμένες ερμηνείες και ορισμένα από τα σφιχτά κοντινά πλάνα, που αποκτούν αξία από την εκφραστικότητα της Emily Blunt, δεν συντρέχει κανείς άλλος λόγος, για να σπεύσει κανείς να παρακολουθήσει την ταινία στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Το φινάλε στηρίζεται προβλέψιμα στην ανατροπή, αλλά και σε μία παρατραβηγμένα φεμινιστική ματιά, όπου κατά τη διάρκεια της ταινίας κάθε αντρικός ρόλος συμβολίζει το απόλυτο Κακό και στο τέλος παίρνει μία αναίτια gore χροιά το ύφος της.
Το «κορίτσι του τραίνου» δεν χρειάζεται να μας έχει συνεπιβάτες.
Στους κινηματογράφους από 6 Οκτωβρίου.
Γιώργος Κόνιαρης.
1.jpg)
