Ένας μεταφορέας δεμάτων βρίσκεται ζωσμένος με εκρηκτικά και μία άγνωστη φωνή να του αναθέτει επικίνδυνες αποστολές στο τηλέφωνο με αντάλλαγμα τη ζωή του…
Ο Άρης (Αποστόλης Τότσικας, Μία Ανάσα) παράτησε τη δικηγορία ύστερα από την αδυναμία του να αποδώσει δικαιοσύνη σε μία κρίσιμη υπόθεση.
Οι εφιάλτες από το θάνατο της μητέρας του και η κόντρα με τον πατέρα (Θοδωρής Αθερίδης) τον εξωθούν στα άκρα και σε βίαια ξεσπάσματα.
Ένας άγνωστος άνδρας με αλλόκοτες μεθόδους, θα επιχειρήσει να…του βάλει μυαλό και έναν εκρηκτικό μηχανισμό επάνω του…
Το πακέτο που μετέφερε, ίσως και να ‘ναι το τελευταίο του.
Ως άλλος θεός του πολέμου (;!) μάχεται κόντρα σε απίστευτους χαρακτήρες (για την ακρίβεια καρικατούρες γύρω του) και με τον ίδιο του τον εαυτό.
Καβαλάει μηχανές, οδηγεί κούρσες, πηδάει από λόφους, σπάει και τον σπάνε στο ξύλο, τον κυνηγάει ένας αιμοσταγής, παρανοϊκός νονός της νύχτας (Τάσος Νούσιας, Δεμένη Κόκκινη Κλωστή) και γνωρίζει και τον έρωτα στο πρόσωπο της Άννας (Ευγενία Δημητροπούλου).
Πράγματι τα πράγματα έχουν περίπου τόσο άσχημα όσο ακούγονται.
Προφανώς το σενάριο είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά (και τα μυαλά θα έλεγα) και απολύτως προσχηματικό, ώστε να δώσει την ευκαιρία στους σκηνοθέτες Ανδρέα Λαμπρόπουλο και Κωνσταντίνο Μουτσινά, να στήσουν μία ελληνική περιπέτεια αμερικανικής κοπής.
Κατανοητός ο στόχος τους και εν μέρει τον επιτυγχάνουν.
Όντως έχουν στήσει με επαγγελματική αποτελεσματικότητα το όλο concept - και το ντεκουπάζ είναι σωστό για το είδος αυτό, και η ποιότητα του ήχου και η διαχείριση του υλικού τους βρίσκεται στη θέση της.
Από κει και πέρα, όμως, δεν παύει να είναι μία αφελής περιπέτεια που αντιγράφει εκνευριστικά τα «Saw», τις ταινίες του Jason Statham (Crank, κλπ.) και ό,τι αποκαλείται συνήθως «αμερικανιά».
Χοντροκομμένοι διάλογοι, κακής ποιότητας εφέ, σοβαροφάνεια, ολίγη από Tarantino, μέτριες αποδόσεις των ηθοποιών πάνω σε χάρτινους ρόλους και μπόλικες φασαριόζικες σκηνές, αναρίθμητα κλισέ κι ένα βεβιασμένο φινάλε συνθέτουν ένα μωσαϊκό προβληματικό και κατά βάση κακόγουστο.
Πάντως έγινε μία φιλότιμη προσπάθεια για ελληνική περιπέτεια-θρίλερ «χολλυγουντιανής» κοπής, η οποία και να μην υπήρχε όμως δεν θα χάναμε και τίποτα.
* Βαθιά ...ακροδεξιά
Στους κινηματογράφους από 21 Απριλίου.
Γιώργος Κόνιαρης.
1.jpg)
