Η περίοδος Meiji (1868-1912), θεωρώ πως είναι η πιο ενδιαφέρουσα στην ιστορία της Ιαπωνίας, κυρίως λόγω των συνταρακτικών αλλαγών που συνέβησαν στην χώρα, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα τη βίαιη και εξαιρετικά γρήγορη μετάβαση, από την εποχή των σαμουράι στην σύγχρονη, σε μεγάλο βαθμό εξευρωπαϊσμένη, εποχή.
Οι Shinshengumi ειδικότερα, μια ομάδα από σαμουράι, προσηλωμένοι στην διατήρηση του παλαιού καθεστώτος, οι οποίοι έδρασαν την συγκεκριμένη εποχή, έχουν αποτελέσει αντικείμενο βαθιάς μελέτης, αλλά και το κεντρικό θέμα σε μια πλειάδα ταινιών.
Μία από τις καλύτερες είναι και το When the Last Sword is Drawn (Mibu gishi den ο Ιαπωνικός τίτλος) το οποίο βασίζεται στο ομώνυμο, βραβευμένο βιβλίο του Jiro Asada.
O Kanichiro Yoshimura είναι ένας σαμουράι, ο οποίος έχει εγκαταλείψει την αρχική του φατρία στην Morioka και έχει εγκατασταθεί στο Edo, όπου υπηρετεί ως δάσκαλος ξιφομαχίας στους Shinshengumi.
Η κίνηση του αυτή, αν και επιβεβλημένη μιας και δεν μπορούσε πλέον να συντηρεί την οικογένεια του, έχει προκαλέσει την οργή του πρώην αρχηγού του και των υπόλοιπων σαμουράι της φατρίας, η οποία κατευθύνεται κυρίως προς τον γιο του, αλλά και την υπόλοιπη οικογένεια του, οι οποίοι θεωρούνται παρίες.
Και ο ίδιος όμως αντιμετωπίζει προβλήματα, καθώς η έκδηλη φιλαργυρία του, αν και για καλό σκοπό, προκαλεί θυμηδία στους συντρόφους του, μιας και η αναζήτηση του χρήματος θεωρούνταν κάτι χυδαίο για τους σαμουράι.
Οι περισσότεροι από αυτούς καταλήγουν να γελάνε με την συμπεριφορά του, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τον έτερο δάσκαλο ξιφομαχίας της ομάδας, τον αιμοδιψή Hajime Saito, o οποίος δεν κρύβει την πρόθεση του να σκοτώσει τον Yoshimura από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας τους.
Παράλληλα, οι σαρωτικές αλλαγές που συμβαίνουν στην Ιαπωνία του 1868, δεν αφήνουν ανεπηρέαστους τους Shinshengumi, οι οποίοι παλεύουν με νύχια και με δόντια να υπερασπίσουν το υπάρχον καθεστώς.
Τα γεγονότα αυτά όμως, θα σας αφήσω να τα παρακολουθήσετε μόνοι σας.
Για μία ακόμα φορά, συναντούμε την τεχνική των πολλαπλών flashbacks, μιας και η ταινία ξεκινάει το 1899, όταν ένας ηλικιωμένος και αρκετά φτωχός Saito φέρνει τον άρρωστο εγγονό του στον τοπικό γιατρό, Ono και πέφτει πάνω σε μια φωτογραφία του παλιού συντρόφου του, Yoshimura.
Από κει και πέρα οι δύο άντρες αναπολούν τις αναμνήσεις τους από έναν φαινομενικά απλοϊκό, αλλά ουσιαστικά εξαιρετικά βαθύ και πολύπλοκο σαμουράι.
Να αναφέρουμε επίσης, πως ακόμα και κατά την διάρκεια της διήγησης των γεγονότων του 1868, υπάρχουν αρκετά flashbacks, τα οποία καθιστούν την προσεκτική παρακολούθηση της ταινίας σαφέστατα επιβεβλημένη.
Πάρα πολύ καλή η σκηνοθεσία του Yojiro Takita, με ευδιάκριτα όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά, τα οποία συναντήσαμε και στο αριστούργημα του, το Departures.
Είναι φανερή η προσπάθεια του σκηνοθέτη να σχολιάσει τα γεγονότα εκείνης της περιόδου, καθώς και τη θέση τόσο των σαμουράι, όσο και των απλών ανθρώπων, σε μία εποχή όπου οι αλλαγές ήταν πραγματικά σαρωτικές, αλλά χωρίς να αφήνει τα κοινωνικά σχόλια να υποβαθμίσουν το σενάριο.
Εξαιρετική είναι επίσης και η απεικόνιση και γενικότερη ανάλυση των δύο χαρακτήρων, οι οποίοι είναι άκρως ενδιαφέροντες, με εντελώς αντίθετους τρόπους.
Ίσως θα μπορούσε να πει κάποιος πως υπάρχει μία υπερβολή, στον όλο ρόλο του Yoshimura, ιδιαίτερα προς το τέλος της ταινίας όπου ο σκηνοθέτης μακρηγορεί αναιτίως, κάνοντας το φιλμ ελαφρώς κουραστικό στο σημείο εκείνο.
Αυτά όμως είναι και τα μόνα αρνητικά, όσο αναφορά την σκηνοθεσία.
Ως Kanichiro Yoshimura ο Kiichi Nakai, ο οποίος παίζει πολύ καλά τον ρόλο του σαμουράι - καραγκιόζη, επιδεικνύοντας μάλιστα μια ευρεία απεικόνιση συναισθημάτων μιας και οι σοβαρές του σκηνές είναι σχεδόν τόσες όσες και οι κωμικές.
Είναι ακριβώς το είδος της ηθοποιίας που εκτιμούν οι Ιάπωνες, εξ ου και το βραβείο καλύτερου ηθοποιού από την Ιαπωνική Ακαδημία Κινηματογράφου, το 2003.
Προσωπικά πάντως, θεωρώ πως αρκετές φορές παρουσιάζεται υπερβολικός στο ρόλο του, αν και κατά πάσα πιθανότητα ακολουθώντας πιστά τις εντολές του σκηνοθέτη του.
Ως Hajime Saito ο Koichi Sato, ηθοποιός με μεγάλη εμπειρία στο είδος, γεγονός που γίνεται φανερό σε όλη την διάρκεια της ταινίας.
Υποδύεται τον σκληρό, αιμοδιψή, "βαρύ" σαμουράι με μεγάλη ρεαλιστικότητα, ενώ στα συν της απόδοσης του θα πρέπει να υπολογίσουμε και την απεικόνιση του ηλικιωμένου Saito, η οποία ουδεμία σχέση έχει με τη αντίστοιχη του νέου.
Εκτιμώ περισσότερο την απόδοση του από την αντίστοιχη του Nakai, αν και οι Ιάπωνες σαφώς και θα διαφωνούσαν μαζί μου.
Εξαιρετική επίσης είναι η φωτογραφία της ταινίας, προεξαρχόντων κάποιων σκηνών στο σκοτάδι και το χιόνι, αλλά και η γενικότερη απεικόνιση της εποχής εκείνης, από την σκιαγράφηση της οικογένειας του Yoshimura ως την οργάνωση των Shinshengumi.
Ανάλογα εντυπωσιακές είναι και κάποιες από τις σκηνές δράσης, ιδιαίτερα αυτές που περιέχουν μονομαχίες με σπαθιά.
Συνοψίζοντας, μπορούμε να πούμε πως πρόκειται για ένα πολύ καλό φιλμ, του οποίου τα μειονεκτήματα σαφώς και δεν επισκιάζουν την αρτιότητα του.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
