Όπως επιτάσσει η μόδα των τελευταίων ετών, άλλος ένας κόμικ ήρωας (ως Ant-Man/Scott Lang εμφανίστηκε το 1979 από τη Marvel Comics) ξεθάβεται από τα ράφια των περιοδικών, ξεσκονίζεται και δίνει υλικό για άλλη μία εφετζίδικη περιπέτεια.
Ένας εξαιρετικός διαρρήκτης, ο Scott Lang (Paul Rudd, This Is The End) αποφυλακίζεται, έτοιμος να βάλει τη ζωή του και πάλι στο σωστό δρόμο κι ελπίζοντας να επανενωθεί με την κόρη του.
Δυστυχώς, το ποινικό του μητρώο τον εμποδίζει να βρει δουλειά, και τον αναγκάζει να εμπιστευτεί τον πρώην συγκρατούμενό του, Luis (Michael Pena, Fury), να διαρρήξουν ένα αρχοντικό στο Σαν Φρανσίσκο και να κλέψουν μια περιουσία.
Αφού κάνει τα μαγικά του σε ένα αδιαπέραστο χρηματοκιβώτιο, ο Scott θα βρει μόνο μια ειδική στολή.
Φορώντας τη στολή, ο Scott εισάγεται στην τεχνολογία του Ant-Man, καθοδηγούμενος από τον εφευρέτη του, Dr. Hank Pym (Michael Douglas, Last Vegas), ο οποίος ψάχνει για κάποιον με ειδικές δεξιότητες και αντοχή, για να γίνει ένας superhero με την ικανότητα να συρρικνώνεται στο μέγεθος ενός εντόμου.
Ενώ η κόρη του Hank, Hope (Evangeline Lily, The Hobbit: The Battle of the Five Armies) είναι ενοχλημένη με την υπερπροστατευτικότητα του πατέρα της, που τη κρατά μακρυά από τη στολή, ο Scott ξεκινά την εκπαίδευσή του, μαθαίνοντας να είναι ο Ant-Man.
Μια εκπαίδευση που είναι αναγκαία, καθώς ο προστατευόμενος του Hank, Darren Cross (Corey Stoll, The Strain) είναι έτοιμος να εξαπολύσει την οργή της Κίτρινης στολής, η οποία εξουδετερώνει την τεχνολογία του Ant-Man, απειλώντας να διαταράξει την παγκόσμια τάξη.
Σε αντίθεση με άλλους χάρτινους ήρωες, όπως ο Batman, o Spider-Man ή ακόμη και οι X-Men, που προσφέρουν την ευκαιρία για πιο σκοτεινές και πολυεπίπεδες ιστορίες και διαθέτουν σαφώς πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες, ο Ant-Man παραμένει υπερβολικά τραβηγμένος, ρηχός και παλιομοδίτικος.
Ευτυχώς οι δημιουργοί της ταινίας (στη σκηνοθεσία βρίσκεται ο Peyton Reed του Yes Man, ενώ στο σενάριο συνεργάζεται μεταξύ άλλων ο Edgar Wright του Scott Pilgrim vs the World) το γνωρίζουν αυτό και έτσι, σοφά πράττοντας, υπερτονίζουν το κωμικό και καθαρά διασκεδαστικό κομμάτι της ταινίας.
Δεν παίρνουν πολύ στα σοβαρά τον εαυτό τους και το απολαμβάνουν.
Το αποτέλεσμα, λοιπόν, είναι σαφώς καλογυρισμένο, διαθέτει εξαιρετικά εφέ και μας προσφέρει πραγματικά ενδιαφέρουσες εικόνες και πρωτότυπες οπτικές γωνίες.
Το καστ δένει κι αποδίδει τα απαραίτητα, ενώ ο ρυθμός κινείται σε ταχύτητες εναλλασσόμενες και σωστές - πλην ολίγων εξαιρέσεων.
Το χιούμορ της ταινίας είναι έξυπνο και παράλληλα κλείνει το μάτι στο σινεφίλ και στο φανατικό των κόμικς κοινό.
Η τελική αίσθηση είναι ευχάριστη, όσο πιο ανάλαφρα δεις την ταινία, αλλά μετά ξεχνιέται και περνά απαρατήρητη.
Ακριβώς όπως ένα μυρμήγκι που κατά λάθος πιθανό να πατήσετε ή θα περπατήσει αθόρυβα στο μπράτσο της καρέκλας σας.
Στους κινηματογράφους από 17 Σεπτεμβρίου.
Γιώργος Κόνιαρης.
1.jpg)
