Ναι λοιπόν, ο νέος ελληνικός κινηματογράφος δεν είναι πάντοτε «περίεργος», με την έννοια που πολλοί δημιουργοί της εγχώριας παραγωγής, τα τελευταία χρόνια, θέλουν να κολλούν ως ταμπέλα στο έργο τους.
Ο ελληνικός κινηματογράφος έχει και κάποιες στιγμές, λίγες δυστυχώς, δυνατές, με έντονα τα κινηματογραφικά χαρακτηριστικά, δουλεμένα με μεράκι και επαγγελματισμό, δίχως ελιτισμό, μα μια φορμαλιστική ένταση που τονίζει ισορροπημένα το περιεχόμενο.
Η ταινία «Χαρά», ήταν για μένα μια από αυτές τις έντονες στιγμές του ελληνικού κινηματογράφου.
Πολλές συμμετοχές σε παγκόσμια φεστιβάλ και βραβεία, ο Ηλίας Γιαννακάκης, κατοχυρώνει την ιδιότητα του auteur, με το δίκιο του, έχοντας πάρει πάνω του τα πάντα - το σενάριο, την σκηνοθεσία και την παραγωγή της ταινίας του.
Γυρισμένη το 2012, διανεμημένη το 2014, δείχνει μάλλον τις δυσκολίες που έχει το ανεξάρτητο μες στο «ανεξάρτητο» να βρει αίθουσες και η γλώσσα της να μπορέσει να επικοινωνήσει με το κοινό, μιας και κατοχυρώνει το δικαίωμα αυτό, λόγω του σωστού δουλέματος, λόγω της αγάπης του δημιουργού στο κινηματογραφικό μέσο και την αφοσίωση του στους μεγάλους auteur του εγχώριου και παγκόσμιου στερεώματος.
Η Χαρά - ενσαρκωμένη από την Αμαλία Μουτούση σε άριστη ερμηνεία - κλέβει ένα βρέφος από το νοσοκομείο και φεύγει.
Μεταξύ τους αμέσως δημιουργείται η σχέση μητέρας - παιδιού, κατοχυρώνεται ο δεσμός τους, όταν το σώζει από ένα κακοποιό.
Η Χαρά όμως συλλαμβάνεται και δικάζεται.
Και το δράμα, μέσω της πλοκής, αλλά και του αόρατου αγγίγματος των συναισθημάτων που η κάμερα μας δημιουργεί, μεγαλώνει, η αγωνία διασκορπίζεται από το πανί στον θεατή, νιώθουμε άβολα και προβληματιζόμαστε.
Και η ταινία μας κερδίζει.
Με την καλύτερη εδώ και χρόνια στα ελληνικά δεδομένα, φωτογραφία που έχω δει - ευθύνη Γιώργου Αργυροηλιόπουλου - που ανασταίνει μπρος μας τις δουλειές των μεγάλων δημιουργών.
Τι Bergman, τι πρώιμος Polanski, τι ιταλικός νεορεαλισμός, τι κλασικός ελληνικός κινηματογράφος, ένα μείγμα που από την πρώτη στιγμή θαυμάζουμε γιατί είναι απλά εξαίσια.
Και με τούτη την γερή οπτική, βλέπουμε μια συγκεκριμένη ιστορία που μπορεί να μοιάζει αρχικά παράδοξη, μα με το σφιχτό μοντάζ κλιμακώνεται σε ένα ρεαλιστικό δράμα, ένα κριτικό σχόλιο σε κοινωνικά στάνταρ και την αίσθηση δικαιοσύνης.
Μελετημένο σενάριο και πλοκή, σφιχτό ντεκουπάρισμα, δημιουργική σκηνοθεσία των πλάνων, σφιχτό μοντάζ κλιμάκωσης, ένταση, σασπένς και αγωνία, φιλμικό δράμα των καλύτερων παραδόσεων.
Ο Γιαννακάκης δημιουργεί κάτι σπουδαίο γιατί έχει μελετήσει τον κινηματογράφο.
Χρησιμοποιεί απολύτως, την φιλμική γλώσσα και αφηγείται την ιστορία, δίχως θεατρινισμούς, μελοδραματισμούς, δίχως ελιτισμούς, ακαδημαισμούς και επιτηδεύσεις, δίχως εξωκινηματογραφικά στοιχεία εντυπωσιασμού, μα με μόνο την δύναμη της εικόνας, την σύνδεσης της και του ήχου.
Η Χαρά, είναι απρόσωπη, με έλλειψη εκφραστικότητας , ένα άτομο στην ανυπαρξία, μια τραγική ύπαρξη που κάνει, με την πρώτη ανάγνωση, ένα τραγικό έγκλημα.
Όμως αυτό δεν είναι δεδομένο.
Η Χαρά δεν ανοίγει διαλόγους.
Δεν υπάρχει συνομιλητής.
Αποδέκτης των σκέψεων, των προβληματισμών, των κοινωνικών σχολίων, των ενοχών - όχι νομικών μα εσωτερικής αυτοεπίγνωσης - των συγκρούσεων, είναι το κοινό και το υποσυνείδητο του.
Δημιουργούν άγχος και αποστροφή όχι για το ίδιο το έγκλημα αλλά για το κοινωνικό περίγυρο.
Την αίσθηση δικαιοσύνης του, αλήθειας, ανθρωπιάς.
Η κοινωνία μοιάζει με ανθρωποφάγο τέρας που από μακριά, αποστασιοποιημένα κρίνει και ορίζει δίχως να καταλαβαίνει.
Και αυτό παρουσιάζεται με καθαρά κινηματογραφικά μέσα, που διακρίνονται με έκδηλο τρόπο, με τις έντονες αντιθέσεις του ασπρόμαυρου, τα μελετημένα fade out, τα απότομα cut διαφορετικών φιλμικών χώρων και διαθέσεων, όπως είναι το δικαστήριο και το κελί.
Η κόλαση και προσχεδιασμένο καθαρτήριο.
Ο θήτης μοιάζει θύμα και η κοινωνία αποποιείται των ευθυνών της, κάτω από μια τραγική υπόκρουση χειροκροτημάτων, μπρος στην τελική ετυμηγορία.
Ο Γιαννακάκης και το έργο του, πρέπει να αγκαλιαστεί.
Κι αυτό γιατί δείχνει ότι ο κινηματογράφος έχει μέλλον στην χώρα μας, αρκεί να δουλεύεται στα χέρια σπουδαίων κινηματογραφιστών.
Στις αίθουσες από 10 Απριλίου.
Χρήστος Σκυλλάκος.
1.jpg)
