H ταινία ανοίγει με τον Dom Hemingway (Jude Law, Side Effects) να δίνει μια μπραβούρα εμφάνιση, όπου μας παρουσιάζει μια πλούσια πραγματεία περί των γεννητικών του οργάνων και την αξία τους ως αντικείμενο τέχνης, όπως και την πιθανότητα χρησιμότητας τους σε επιστημονική έρευνα.
Ένας ολιγόλεπτος βέβηλος μονόλογος που θα μπορούσε να είναι το highlight όλου του έργου με τη συνολική βαθύτητά που προβάλει.
Το δημιούργημα του Richard Sheperd είναι ένα αθυρόστομο κωμικό έγκλημα, το οποίο έχει κοπεί αλλά δεν έχει ραφτεί καλά.
Υποφέρει από ελικοειδή αφήγηση και ασυνεπή κωμικά στοιχεία.
Προσπαθεί ανεπιτυχώς να προσθέσει κάτι νέο στην κληρονομιά των γκάνγκστερ κωμωδιών του Guy Ritchie και του Martin McDonagh.
Κάθε σκηνή εμπνευσμένα προσπαθεί να είναι πιο συγκλονιστική και παράξενη από την προηγούμενη αλλά δεν βγάζει καμία ιδιαίτερη αίσθηση στο σύνολό της.
Οι διάλογοι θέλουν να είναι ευφυείς και αξιομνημόνευτοι αλλά στην πραγματικότητα είναι απλά ύβρεις και κατάρες ξεστομισμένες από τους χαρακτήρες.
Το Dom Hemingway δεν καταφέρνει να διατηρήσει την ίντριγκα στη ροή της, επιλέγοντας μια διαδρομή παλινδρόμησης.
Πολύ γνώριμο το μοτίβο που θέλει να κινηθεί, αλλά κινείται με πλήρη αβεβαιότητα στο τι επιλέγει ο Shepherd να μείνει στα μάτια του θεατή.
Μια ιδιότροπη σύνθεση, χυδαίας κωμωδίας, βαριού δράματος και βάναυσης δράσης.
Θα μπορούσε να λειτουργήσει σωστά η κάθε υποενότητα, αλλά καθότι ρίχνονται όλα μαζί λαμβάνουμε μια αδέξια συγχώνευση των ειδών ως αποτέλεσμα.
Το κινηματογραφικό αυτό συνονθύλευμα λειτουργεί κυρίως σαν μια ανάγνωση χαρακτήρα.
Το σπουδαίο αυτού του έργου είναι η άκρως διασκεδαστική εκτροπή του προφίλ του Jude Law, από το ήσυχο The Talented Mr. Ripley σε έναν επιδεικτικά, εκρηκτικά θυμωμένο πρώην κατάδικο.
Ο Dom Hemingway δεν είναι ένας ήρωας, αλλά ούτε και ένας αντί- ήρωας.
Είναι απλά μια γραφικότατη αυτοκαταστροφική ναρκωμεθυσμένη φιγούρα στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας με άκρως αργοπορημένη εμβάθυνση στον χαρακτήρα του.
Εμποτισμένος με άγρια έπαρση ο Law υποδύεται τον διαρρήκτη χρηματοκιβωτίων, ο οποίος έκανε φυλακή για να μην καρφώσει το αφεντικό του.
Δώδεκα χρόνια μετά, ελεύθερος ψάχνει για την ανταμοιβή του και αναζητά εξιλέωση στις προσωπικές του σχέσεις.
Προσπάθειες να συμβιβαστεί με την κόρη του (Emilia Clarke, Game of Thrones) η οποία εξελίχθηκε σε γυναίκα και μεγάλωσε με την απουσία του.
Εμπλεκόμενος σε μια διαδικασία επαναπροσδιορισμού, ο εσφαλμένος άνθρωπος να διχάζεται πάντοτε στο πως πρέπει να κάνει το σωστό.
Μια πλαδαρή επαναλαμβανόμενη κίνηση του εγκλήματος, έχοντας στο πλάι του τον υπέροχο φίλο και απατεώνα Dickie (Richard E. Grant, The Iron Lady), ο έκτακτος Withnail ωριμάζει μέσα από έναν ακόμη δεύτερο ρόλο και δίνει παλμό στη ροη μόνο και μόνο με την ύπαρξή του.
Εκ των πραγμάτων η προβλεψιμότητα αυτού του φιλμ λειτουργεί αρνητικά και κάπως ανεπεξέργαστα, αλλά σίγουρα δεν είναι και εντελώς αδιάφορο.
Σαρκαστικά και μόνο σημειώνω τη σπανιότητα της ταινίας περί επίλυσης και τακτοποίησης των συγκρούσεων του πρωταγωνιστή, η οποία γίνεται τόσο αβίαστα και απλοϊκά σχεδόν βολικά θα έλεγε κανείς.
Στον επίλογο αυτής της εξτραβαγκάνζας η απρέπεια μετατρέπεται σε συναισθηματισμούς αλλά σε αυτό το σημείο δεν πολυνοιάζεται κανένας.
Κρατάμε τα διασκεδαστικά σημεία και τις αξιοπρεπείς ερμηνείες.
Στις αίθουσες από 20 Απρίλη.
Γεωργία Ξανθάκου.
Don Hemingway trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
