Γράφει ο Νίκος Δρίβας.
Toν σκηνοθέτη Walter Salles οι φίλοι του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου σίγουρα θα τον θυμάστε από την ταινία Bicycle Diaries το 2004, που αφηγείται τα μετεφηβικά χρόνια του Che Guevara και τις αποφάσεις που άλλαξαν την ζωή του.
Την συγκεκριμμένη ταινία την συνιστώ ανεπιφύλακτα σε κάθε σινεφίλ που αγαπάει τον σκεπτόμενο κινηματογράφο.
Ο Βραζιλιάνος σκηνοθέτης, ένα χρόνο αργότερα (το 2005) μας χάρισε το remake του Dark Water, το οποίο είναι ένα από τα πιο αξιοπρεπή θρίλερ που έχουν γυριστεί τα τελευταία χρόνια.
Ως εκ τούτου, οι απαιτήσεις για το On the Road είναι αρκετά υψηλές...
Και περιμένεις ακόμα περισσότερα, βάση του γεγονότος πως πρόκειται για την πολιτισμική επιρροή της Μπιτ γενιάς, το λογοτεχνικό κίνημα που έδρασε στην Αμερική τις δεκαετίες του 1950 και 1960, έχει εμπνεύσει κι επηρεάσει τη μουσική και τον κινηματογράφο σε πολλά διαφορετικά επίπεδα.
Το ημι-αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Jack Kerouac, «On the Road», κατέχει κεντρικό ρόλο στην εξάπλωση της μπιτ λογοτεχνίας συλλαμβάνοντας πλήρως το πνεύμα της, ωστόσο η μεταφορά της στο κινηματογραφικό πάνι είναι επιλογή ρίσκου, το οποίο καλώς ή κακώς το πήρε πάνω του από την πρώτη στιγμή ο Salles.
H ταινία λοιπόν βρίσκει του ήρωες μας στα τέλη των 1940 στην Νέα Υόρκη.
Ο Sal Paradise (Sam Riley, Franklyn), ένας 24χρονος συγγραφέας, γνωρίζει τον Dan Moriarty (Garrett Hedlund, Tron Legacy), έναν 20χρονο πρώην φυλακισμένο με ευέλικτη ηθική, «τρομακτικά ενθουσιασμένο με τη ζωή» και την όμορφη σύζυγό του, Marylou (Kirsten Stewart, Twilight Saga: Breaking Dawn - Part 2).
Οι τρεις τους περνάνε τις έντονες και γεμάτες αλκοόλ νύχτες τους κάνοντας όνειρα για έναν άλλο κόσμο, ενώ μπροστά τους ανοίγεται ένα συναρπαστικό ταξίδι στους ατέλειωτους αυτοκινητόδρομους των ΗΠΑ.
Δεν θα διαβάσετε στην συγκεκριμμένη κριτική για την πιστότητα της ταινίας σε σχέση με το βιβλίο.
Όπως έχω γράψει και σε προηγούμενες κριτικές, πρώτον δεν γίνεται να συγκρίνεις (πλην τεραστίων εξαιρέσεων) ένα βιβλίο με μια ταινία γιατί και διαφορετικά μέσα υπάρχουν και αλλιώς οραματίζεται ο σκηνοθέτης, αλλιώς ο συγγραφέας, οπότε καλό είναι να συγκρίνονται μεμονωμένα.
Και δεύτερον δεν έχω διαβάσει το βιβλίο (αναλυτικά, διότι γνωρίζω περι τινος πρόκειται), οπότε και να υπάρχουν τυχόν αστοχίες (οι οποίες ίσως να ξεπερνούν την πρώτη παράμετρο) δεν θα μπορέσω να σας τις επισημάνω.
Αυτό για το οποίο μπορώ να μιλήσω είναι για την καλλιτεχνική ανάλυση της ταινίας.
Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά.
Υπάρχει εξαιρετική απεικόνιση της εποχής, αλλά και των τοπίων σε σημείο να σε συνεπαίρνουν και να χάνεσαι στα σημεία που τα δείχνει ο Salles.
Όλα τα σκηνικά και τα ρούχα σε πείθουν απόλυτα ότι βρίσκεσαι εκεί γύρω στα 50's.
Eπίσης, οι ηθοποιοί το παλεύουν και προσφέρουν ως επι το πλείστον ικανοποιητικές ερμηνείες, εκτός της συνήθης ύποπτης, του ξυλάγγουρου Kirsten Stewart, μιας από τις πιο ξύλινες ηθοποιούς στο Χόλιγουντ αυτή τη στιγμή.
Το αντρικό πρωταγωνιστικό δίδυμο είναι εκείνο που κλέβει την παράσταση, επιβεβαιώνοντας ότι πρόκειται για δυο ταλαντούχους και ανερχόμενους αστέρες του Χόλιγουντ.
Βέβαια πρέπει να συνεχίσουν έτσι διότι έχουμε δεί πολλές τέτοιες περιπτώσεις να χαραμίζονται.
O Riley είναι πιο "ψημένος" από τον Hedlund σε τέτοιου στυλ ταινιών λόγω ... πρότερου βίου (Control, Brighton Rock), ωστόσο και οι δυο αποτελούν ένα καλό δίδυμο με χημεία και προσφέρουν ίσως τις καλύτερες στιγμές της ταινίας.
Στο υπόλοιπό cast έχουμε μικρές εμφανίσεις από την Amy Adams (Man of Steel), Kirsten Dunst (Upside Down), ενώ υπάρχουν ενδιαφέρουσες cameo εμφανίσεις από τον Viggo Mortensen (A Dangerous Method) και Steve Buschemi (Rampart), οι οποίες δεν αξιοποιούνται όπως θα άρμοζε και θα μπορούσαν να προσφέρουν κάτι παραπάνω στην ταινία.
Από κει και πέρα, το On The Road έχει αρκετά προβληματάκια.
.jpg)
Η ταινία είναι πολύ μπερδεμένη με το που θέλει να το πάει το πράγμα και προσπαθώντας να βρεί μια κατεύθυνση που θα ακολουθήσει, δεν καταφέρνει κάτι και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα ατελείωτο παραλλήρημα.
Τα γεγονότα έχουν αποθανατιστεί στην ταινία και είναι ορατά κυρίως μέσω του Sal, που είναι ουσιαστικά alter ego του Kerouac.
To πρώτο μέρος είναι πιο καλό σε ρυθμό και πιο κατατοπιστικό απ' ότι το δεύτερο.
Από κει και έπειτα όλα μετατρέπονται σε ένα πομπώδες και ηχηρό πανηγυράκι, μην δίνοντας στον θεατή την υπόσταση που αρμόζει σε μια τέτοια ταινία.
Το φιλμ είναι δομημένο ως μια σειρά από επεισόδια, με αποκορύφωμα ένα γεγονός που υποτίθεται ότι έχει κάποια βαθιά επίδραση στην Sal.
Όμως ο ίδιος φαίνεται αδιάφορος και μοιάζει συχνά σαν μια αφελή τουρίστα ο οποίος κατευθύνεται κάπου μόνο και μόνο επειδή κάποιος άλλος είναι επίσης προς την ίδια κατεύθυνση.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ότι είναι αδύνατον να ταυτιστείς μαζί του και να ενδιαφερθείς για τις ανησυχίες του.
Μεγάλο θέμα της ταινίας είναι η διάρκειά της.
Η αυθεντική version υπολογίστηκε σε 124 λεπτά, αλλά επικρατεί και η εκδοχή που είδαμε εμείς που είναι 143 (!), και είναι ένας ακόμα τομέας που κάνει την ταινία ατελείωτη, καθότι όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω από την μέση και μετά αρχίζει και κουράζει.
Το μόνο ποιοτικό στοιχείο στην ταινία που σε κρατάει μέχρι το τέλος είναι η όμορφη κινηματογράφηση.
Ο Eric Gautier (Ημερολόγια Μοτοσικλέτας, Into The Wild) που χειρίζεται την κάμερα δίνει στην ταινία μια πανέμορφη όψη, αλλά μετά από λίγο ακόμα το όμορφο σκηνικό χάνει τη γοητεία του, στην κενότητα του σεναρίου και την ατελείωτη φλυαρία.
Το On The Road έκανε πρεμιέρα στις Κάννες το Μάη του 2012, προβλήθηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας το Σεπτέμβρη και στις αμερικάνικες αίθουσες στις 21 Δεκεμβρίου 2012.
Στην Ελλάδα η Odeon λέει πως θα το βγάλει στις αίθουσες στις 25 Ιουλίου 2013, αλλά μην το δένετε κόμπο.
On The Road trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
