Γράφει ο Νίκος Δρίβας.
Το The Words αποτελεί μια πολύ μεγάλη και ευχάριστη έκπληξη, αλλά ταυτόχρονα (όπως γίνεται στις περισσότερες Χολιγουντιανές παραγωγές) στο τέλος αδικεί τον εαυτό της στην προσπάθεια της για κάτι ακόμα καλύτερο.
Παρόλα αυτά, ίσως πρόκεται για την μεγαλύτερη έκπληξη του 2012, κατά την προσωπική μου άποψη, με την έννοια ότι από το πουθενά προκύπτει μια πολύ στιβαρή και δυνατή ταινία, που καταφέρνει να κερδίσει τον θεατή.
Όταν ο Rory Jansen (Bradley Cooper, Silver Linings Playbook) κυκλοφορεί το πρώτο του βιβλίο, χαίρει μιας σπάνιας αποδοχής από κοινό και κριτικούς.
Χαρισματικός, ταλαντούχος, έξυπνος, ο νεαρός συγγραφέας μοιάζει να έχει όλα όσα θα μπορούσε να επιθυμήσει ένας άνθρωπος: μια όμορφη ζωή, μια γυναίκα που τον αγαπά, ολόκληρο τον κόσμο στα χέρια του και όλα αυτά χάρη στις λέξεις του...
Είναι όμως αυτές οι λέξεις πραγματικά δικές του;
Και σε ποιον ανήκει όλη αυτή η ιστορία τελικά;
Στο απόγειο της δόξας του Rory, ένας ηλικιωμένος άντρας εμφανίζεται στη ζωή του και διεκδικεί τα πνευματικά δικαιώματα του βιβλίου, προκαλώντας τη φιλοδοξία αλλά και την ηθική του.
Στην πραγματικότητα όμως, τόσο ο Rory όσο και ο ηλικιωμένος είναι δημιουργήματα του συγγραφέα Clay Hammond (Dennis Quaid, Playing for Keeps), που κι αυτός με τη σειρά του έχει αρκετά να κρύψει από το δικό του παρελθόν.
To The Words λοιπόν, είναι μια πολύ καλογυρισμένη ταινία (τα πλάνα που παραπέμπουν σε παλαιότερη εποχή είναι εξαιρετικά).
Έχει προσεχτεί πάρα πολύ ο τεχνικός τομέας και ειδικά τα flashback δείχνουν πολύ φροντισμένα και απεικονισμένα με αρκετή πειστικότητα.
Μάλιστα, λειτουργούν δραστικά στην εξέλιξη της όλης υπόθεσης και δίνουν έναν άλλο τόνο στην ταινία.
Γενικότερα, τα πλάνα είναι στην καρδιά των γεγονότων και βοηθούν την ίδια την ταινία και η πολύ καλή δουλειά του σκηνοθετικού διδύμου Brian Klugman και Lee Sternthal (που υπογράφουν και το σενάριο), οι οποίοι είναι πρωτοεμφανιζόμενοι, κάτι το οποίο κάνει ακόμα πιο σπουδαία την επιτυχία τους.
Μακάρι να τους ξαναδούμε στο μέλλον και μακάρι κυρίως να κρατηθούν στα ίδια επίπεδα και σε τυχόν επόμενες δουλειές τους.
Πολύ σημαντικό είναι και το γεγονός ότι δεν υποκύπτει σε πολλά κλισέ (ελάχιστα για την ακρίβεια) και η ταινία έχει έναν σταθερά καλό ρυθμό σε όλη την διάρκεια της με ένα καλοδουλεμένο σενάριο, αποτελούμενο από διαλόγους που "κρατάνε" τον θεατή.
Ένα άλλο σημείο-κλειδί για την επιτυχία του Words (όπως φυσικά στο σύνολο των επιτυχημένων ταινιών) είναι οι καλές ερμηνείες και η πολύ εύστοχη επιλογή του cast.
Η μεγάλη έκπληξη είναι ο εξαιρετικά φορμαρισμένος και ανεβασμένος τον τελευταίο καιρό Bradley Cooper (υποψήφιος για Oscar για το Silver Linings Playbook) και γενικότερα βελτιώνεται ταινία με ταινία.
Η ερμηνεία του είναι ώριμη, μεστή και χωρίς τις υπερβολές του, που έχουμε δει σε παλαιότερες ταινίες.
Σίγουρα, πρόκειται από τους πιο βελτιωμένους ηθοποιούς των τελευταίων χρόνων και τείνει να γίνει (μαζί με τους Ryan Gosling και Michael Fassbender, αν και αυτοί είναι καλύτεροι του για την ώρα) από τους καλύτερους της γενιάς του.
Η πορεία του και η μετέπειτα σταθερότητα του θα το δείξουν βέβαια.
Για τον Jeremy Irons (Beautiful Creatures) τι να πρωτοπεί κανείς.
Μιλάμε για έναν από τους κορυφαίους εν ζωή ηθοποιούς και με το που εμφανίζεται ανεβάζει ακόμα περισσότερο το επίπεδο της ταινίας ερμηνευτικά.
Δένει άψογα με τον Bradley Cooper και αποδεικνύει για μια ακόμα φορά ότι αυτοί οι ρόλοι είναι βούτυρο στο ψωμί του - είναι μερικές φορές που απλά κάθεσαι και τον χαζεύεις με προσοχή σε αυτά που λέει.
Αξιοπρεπής είναι και ο Dennis Quaid (βέβαια κατώτερος των άλλων δυο), ο οποίος δεν ξέρουμε τι ρόλο βαράει μέχρι το διφορούμενο φινάλε (αφήνει ανάμεικτα συναισθήματα), αν και η προσωπική μου άποψη είναι ότι θα μπορούσε να είναι καλύτερο και ότι αδικεί λίγο το σύνολο της ταινίας.
Οι γυναικείες παρουσίες της ταινίας Olivia Wilde (People Like Us) και Zoe Saldana (Colombiana) δεν καταφέρουν να αφήσουν το στίγμα τους με τις μάλλον διεκπεραιωτικές ερμηνείες τους, όχι τόσο λόγω έλλειψης ταλέντου ή bad acting, αλλά ίσως επειδή οι σκηνοθέτες δεν τους έδωσαν τόσο καίρους ρόλους (ειδικά η Wilde ίσως θα μπορούσε να αξιοποιηθεί καλύτερα από το να κάνει την γλάστρα και μοιραία γυναίκα).
Το The Words είναι από εκείνες τις ταινίες που σε κρατάνε από την αρχή, και αυτό συμβαίνει γιατί πέρα από την κεντρική σεναριακή ιδέα με τον Bradley Cooper και τον Jeremy Irons, σε βάζει να ψάξεις και τι ρόλο βαράει ο Dennis Quaid που αφηγείται την ιστορία του πρωταγωνιστή, τι κίνητρα είχε ο πρωταγωνιστής και αντέγραψε την ιστορία (αυτό θα μπορούσε να αναλυθεί λίγο καλύτερα) και γενικά δημιουργείται μια ιστορία που κινεί το ενδιαφέρον του θεατή και αυτό είναι το σημαντικότερο.
Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα ταινία, η οποία μπορεί να αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της χρονιάς, απλά το φινάλε θα μπορούσε να ήταν κάπως πιο καινοτόμο και στο κλίμα της υπόλοιπης ταινίας.
Επίσης κάτι πρέπει να κάνουν στο Χόλιγουντ με τα συμβατικά ή διεκπεραιωτικά φινάλε των ταινιών, διότι χαλάνε το συνολικό αποτέλεσμα της ταινίας.
Το The Words έκανε πρεμιέρα στο Sundance του 2012, βγήκε στις αμερικάνικες αίθουσες στις 7 Σεπτέμβρη 2012, ενώ στην Ελλάδα η Audio Visual έχει τα δικαιώματά της.
The Words trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
