Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.
Το να ακολουθείς τη φιλμογραφία του Woody Allen είναι σαν ένα ταξίδι σε roller coaster - ξέρετε, από αυτά τα θεόρατα ‘τρενάκια’ του τρόμου στα λούνα παρκ που, by the way, ποτέ δεν τόλμησα να ανέβω.
Το απρόσμενο περσινό ‘blockbuster’ Midnight in Paris ήταν ένα ξαφνικό ανέβασμα ψηλά, το φετινό To Rome With Love μια ανησυχητική πτώση, ενισχύοντας την ακανόνιστη καριέρα του σκηνοθέτη.
Προφανώς όμως, λόγω της ταχύτητας με την οποία ο συμπαθής Woody κάνει ταινίες τα τελευταία χρόνια (αυστηρά μία το χρόνο!), είναι σπουδαίο και μόνο το γεγονός ότι βγάζει ένα θαυμάσιο φιλμ κάθε λίγα χρόνια.
Πριν από το Midnight in Paris το 2011 ήταν το Vicky Christina Barcelona το 2008, το Scoop και το Match Point το 2006 και 2005 αντίστοιχα.
Το To Rome With Love δεν είναι ένα σπουδαίο φιλμ, ωστόσο μέσα στις αστοχίες του έχει πολλά καλά στοιχεία, που τελικά κάνει την πτώση λιγότερο απότομη και αρκούντως διασκεδαστική.
Απολαμβάνοντας τις καλοκαιρινές διακοπές στη Ρώμη, η Αμερικανίδα τουρίστρια Hayley (Alison Pill, Midnight in Paris) ερωτεύεται τον Ιταλό Michelangelo (Flavio Parenti), με τον οποίο βρίσκει την τέλεια χημεία.
Οι γονείς της ερωτοχτυπημένης κοπέλας, ο Jerry (Woody Allen) και η Phyllis (Judy Davis), έρχονται στη πόλη για να γνωρίσουν την οικογένεια του μελλοντικού γαμπρού τους, συμπεριλαμβανομένου του Giancarlo (Fabio Armiliato), έναν νεκροθάφτη που έχει μια εκπληκτική φωνή για όπερα, αλλά μόνο κατά τη διάρκεια του ντους.
Ο John (Alec Baldwin, Rock of Ages), επιστρέφει στη Ρώμη μετά από 30 χρόνια, και φαντάζεται τα λάθη του παρελθόντος με τη μορφή του Jack (Jesse Eisenberg, 30 Minutes or Less), ο οποίος παρασύρεται από πόθο για την κολλητή της φίλης του (Greta Gerwig, Arthur), την Monica (Ellen Page, Super), η οποία επισκέπτεται το ζευγάρι συγκλονίζοντας τον ευαίσθητο νεαρό άνδρα με ψεύτικη διανόηση και σεξουαλική ευθύτητα.
Ο Leopoldo (Roberto Benigni) είναι ένας μέσος εργαζόμενος άνθρωπος που ξαφνικά η ζωή του γίνεται πρώτο θέμα στον Τύπο, με τις πεζές λεπτομέρειες της ζωής του να γίνονται θέμα συζήτησης στη τηλεόραση δελεάζοντας τον αμήχανο άνθρωπο με αφάνταστη δόξα.
Ενώ η Milly παρασύρεται από ένα αστέρι του Ιταλικού κινηματογράφου, ο Antonio πρέπει να ασχοληθεί με την Anna (Penelope Cruz, Pirates of the Caribbean: On Strange Tides), μια πόρνη πολυτελεία που βρίσκεται κατά λάθος στο δωμάτιο του όταν μπαίνουν οι γονείς της Milly.
Μύλος, όπως καταλάβατε.
Συνεχίζοντας την περιοδεία του στην Ευρώπη, ο Woody Allen προσπαθεί να αγκαλιάσει τις δυνατότητες της Ρώμης, με όλο το ρομαντισμό, την ιστορία και τον πειρασμό αυτής της πόλης.
Το To Rome With Love δεν είναι παρά μια ρομαντική κομεντί-σάτιρα με τέσσερις διαφορετικές ιστορίες άσχετες μεταξύ τους, με διαφορετικό ύφος και διαφορετικό σκοπό.
Ο συνδυασμός του παιχνιδιάρικου ύφους και του σχολίου που κάνει ξεκάθαρα ο σκηνοθέτης δεν δένουν εντελώς ιδανικά, αλλά σίγουρα δημιουργεί αστεία εκεί που δεν υπάρχουν.
Πάνω απ’όλα όμως, το To Rome With Love επιτυγχάνει στις εικόνες του, στις τοποθεσίες, στη πόλη.
Αν το Παρίσι ήταν κάτι μαγικό, η Ρώμη είναι η εξωπραγματική ρομαντζόπολη για τους Αμερικανούς, ο όμορφος αψεγάδιαστος παράδεισος τον οποίο ο Αμερικάνικος κινηματογράφος λατρεύει να ιδανικοποιεί.
Πραγματικά, αν δεν ζεις στην Ευρώπη θα πίστευες ότι είναι ένα μέρος ευδαιμονίας, όπου όλοι ζουν απελευθερωμένη από τα άγχη και ζουν τη δική τους ρομαντική εκδοχή του American Dream.
Το κάδρο της ντουζιέρας μέσα στη κατάμεστη όπερα είναι σκηνή ανθολογίας, ακόμα και για έναν Woody Allen.
Ανομοιόμορφες ιστορίες, κάθε μία προσφέρει κάτι διαφορετικό.
Η ευθεία σάτιρα της ελαφρότητας των Μέσων και η ασημαντότητα των τηλεοπτικών ηρώων της καθημερινότητας στην ιστορία του Benigni είναι μεν απολαυστική (είμαι σίγουρος ότι ο Allen άφησε τον Ιταλό να κάνει τα δικά του σε πολλές σκηνές), αλλά είναι επίσης άκακη, ανώδυνη και ενδόμυχα κατευναστική.
That’s life, δε χρειάζεται να χαλιέσαι ούτε να κλείσεις τη τηλεόραση.
Απλώς, να ξέρεις ότι έτσι λειτουργεί.
Το μπλέξιμο στο στόρι της Penelope είναι εν μέρει ξεκαρδιστικό και ίσως το πιο funny από όλα, η ιστορία του Eisenberg δεν είναι παρά ένα κλισέ ρομάντζο με αναμενόμενο φινάλε (αν και το να βάλεις την Page ως αντικείμενο του πόθου, είναι από μόνο του χιουμοριστικό) και η ιστορία του νεκροθάφτη που γίνεται τενόρος είναι η πιο καλλιτεχνικά άρτια, σεναριακά ευφάνταστη και οπτικά αριστουργηματική.
Για την ακρίβεια, η ιστορία του συνταξιούχου μουσικού παραγωγού που προσπαθεί να πείσει τον νεκροθάφτη να γίνει επαγγελματίας τενόρος, έστω και με μια ντουζιέρα στη σκηνή, είναι η μόνη που έχει πραγματικό ενδιαφέρον.
Πέρα από κάποια σεξουαλικά φορτισμένα περιστατικά και τον αμίμητο Benigni, το φιλμ δεν έχει κωμικό ρυθμό, αντίθετα με τον κινηματογραφικό ρυθμό του που είναι ικανοποιητικός.
Δε ταιριάζουν όλοι σε όλα, όπως και να το κάνεις.
Το To Rome With Love είναι άλλη μια ταινία του Woody Allen των τελευταίων χρόνων.
Πραγματικά, αν δεις μία δε χρειάζεται να τις δεις όλες.
Ίσως είμαι εγώ αλλά νομίζω ότι ο Woody τυποποιείται επικίνδυνα τελευταία, και αν ακούσω ότι η επόμενη ταινία θα λέγεται Athens by Night, θα ξέρω ότι κλείνει η Ευρωπαϊκή τριλογία.
Το To Rome With Love είναι μια χαριτωμενιά, από τις καλές ταινίες του Woody Allen αλλά εντελώς άκακη και συναισθηματικά αναίμακτη, που σας υπόσχομαι ότι ελάχιστοι θα θυμάστε του χρόνου.
Στις ελληνικές αίθουσες από 6 Σεπτεμβρίου.
To Rome With Love trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
