Γράφει η Πένυ Πανέ.
Η φιλμογραφία της εποχής μας είναι βουτηγμένη στην καταστροφολογία.
Εξωγήινοι, ιοί, τρομοκρατία.
Μετά από αυτό το τέλος, καμία επόμενη στιγμή δεν θα περιμένει τον άνθρωπο για να τη ζήσει.
Όλα θα είναι παρελθόν. Δεν θα υπάρχει η ζωή.
Η φιλμογραφία της εποχής μας λέει ψέματα.
Στο φιλμ του David Mackenzie, Perfect Sense, δε θα βρεις εξωγήινους κατακτητές.
Καμία σταγόνα μαζικής καταστροφής.
Θα βρεις μία πόλη που εκπέπει SOS.
Οι άνθρωποί της εκπέμπουν SOS.
Μία πανδημία εξαπλώνεται με γρήγορους ρυθμούς.
Οι επιδημιολόγοι ανά τον κόσμο έρχονται αντιμέτωποι με κάτι που δεν έχουν ξανασυναντήσει.
Δεν μπορούν να βρουν το γιατί, άρα δεν μπορούν να βρουν και την λύση.
Οι άνθρωποι χάνουν μία, μία τις αισθήσεις τους.
Πρώτα την όσφρηση και τη γεύση.
Ύστερα την ακοή.
Σύντομα θα χάσουν και τις άλλες.
Μπορείς να το φανταστείς;
Σκέψου πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς τις αισθήσεις.
Ας πάμε λίγο πριν το χάος.
Την στιγμή που οι δύο πρωταγωνιστές, γνωρίζονται τυχαία.
Ο Michael (Ewan McGregor, The Beginners) είναι σεφ ενός καλού εστιατορίου.
Η Susan (Eva Green, Franklyn) είναι επιδημιολόγος.
Ζει σ’ ένα διαμέρισμα λίγα βήματα μακριά από το εστιατόριο του Michael.
Η Susan στέκει στο μεγάλο παράθυρο, ο Michael την κοιτάζει να καπνίζει.
Θέλει ένα τσιγάρο.
Θα του το πετάξει από το παράθυρο και ο έρωτας μόλις άρχισε να μετρά στιγμές.
Και ας μη το γνωρίζουν.
Και η πανδημία αρχίζει να εμφανίζεται σε διάφορα σημεία του παγκόσμιου χάρτη.
Άνθρωποι εμφανίζουν τα πρώτα συμπτώματα. Θλίψη, απόγνωση.
Ύστερα χάνουν την όσφρησή τους και τη γεύση τους.
Η Susan και ο Michael νοσούν κι αυτοί.
Η πόλη βυθίζεται στη θλίψη.
Άνθρωποι κλαίνε στη μέση του δρόμου. Στη δουλειά τους.
Στα σπίτια τους. Παντού.
Η Susan και ο Michael, δύο άνθρωποι που συνήθιζαν να ζουν τον έρωτα επιφανειακά, αρχίζουν να δένονται.
Και η πανδημία εξαπλώνεται.
Εξαπλώνεται συνεχώς...
Ο David Mackenzie έφτιαξε μία ταινία που είχα ανάγκη να δω καιρό.
Μία ταινία που μου είπε κατάματα πως το τέλος του κόσμου δεν είναι αυτό που θα έπρεπε να μας νοιάζει.
Το μέλλον δεν κρύβεται εκεί. Τίποτα δεν υπάρχει εκεί.
Μονάχα ανυπαρξία.
Μονάχα ανυπαρξία.
Ένα άλλο τέλος θα έπρεπε να μας νοιάξει.
Το τέλος που φορτώνουμε στη ζωή.
Το τέλος που υπάρχει μέσα μας. Που το ζούμε κάθε μέρα.
Και την επόμενη μέρα. Και την επόμενη νύχτα.
Ύστερα συνεχίζουμε.
Μέχρι να μας βρει πάλι το ίδιο τίποτα.
Θλίψη, οργή, χαρά, ευτυχία, σκοτάδι.
Κλαίμε για όσους χάσαμε, όσους πληγώσαμε.
Φωνάζουμε. Φτάνουμε στ’ άκρα.
Θέλουμε να παίξουμε ξύλο στο κυριακάτικο τραπέζι με την οικογένειά μας.
Ανυπομονούμε να φτάσουμε σε ένα ραντεβού.
Γελάμε δυνατά, κοιτώντας τον ήλιο.
Φιλιόμαστε ευτυχισμένοι.
Μία βόλτα αρκεί για να χαμογελάσουμε.
Να κοιτάμε τον άνθρωπό μας αρκεί για να νιώσουμε πλήρεις.
Ένα χάδι αρκεί.
Μετά τα φώτα της σκηνής του καθενός σβήνουν.
Το σκοτάδι επιστρέφει. Για να βγει πάλι ο ήλιος.
Η ζωή είναι γεμάτη με μικρούς τερματισμούς.
Ο άνθρωπος ζει στον κόσμο και μετράει μικρές απώλειες.
Όμως η ζωή συνεχίζεται.
Η πιο κλισέ φράση στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Μα και η πιο ουσιαστική.
Και θα σε αφήσω εδώ.
Με αυτή την κλισέ φράση.
Με την αντιφατικότητα της σκοτεινής περιγραφής του έργου και της φωτεινής πλευράς που έβαλα στις σκέψεις μου.
Δε θα σου πω αν ήταν μία καλή ή κακή ταινία.
Δε θα σου πω για την σκηνοθεσία, για τις ερμηνείες των ηθοποιών.
Παίρνω το ρίσκο να σε αφήσω χωρίς αυτές τις πληροφορίες.
Και μη δώσεις μεγάλη σημασία στο βαθμό που έβαλα στην ταινία.
Το μόνο που θα σου πω είναι πως ο David Mackenzie έρχεται και ανοίγει τις κουρτίνες, σε βγάζει από τα σκοτάδια σου και σου λέει να κοιτάξεις στο φως.
Η ταινία έπαιξε σε πολλά κινηματογραφικά φεστιβάλ το 2011, προβλήθηκε στην Αγγλία την ίδια χρονιά και βγήκε σε λίγες αμερικάνικες αίθουσες στις 3 Φεβρουαρίου του 2012.
Την ελληνική διανομή έχει η Seven Films χωρίς ακόμα ημερομηνία προβολής.
Perfect Sense trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
