Γράφει η Λίλα Τζαμούση.
Αυτή η μόδα των μεταμφιέσεων έχει μπει για τα καλά στο σινεμά τον τελευταίο καιρό, κι εγώ συνεχίζω και να μην την καταλαβαίνω και να μην την συμπαθώ και πολύ.
Γυναίκες μεταμορφώνονται σε άντρες, άντρες ντύνονται γυναίκες, οι νέοι γίνονται γέροι, και πάει λέγοντας.
Παρόλα αυτά ήθελα να δω την προσπάθεια του Adam Sandler να υποδυθεί δύο δίδυμα αδέρφια, διαφορετικού φύλου, τον Jack και τη Jill, κυρίως από περιέργεια.
Ο Jack Sadelstein (Adam Sandler, Just Go With It) είναι ένας επιτυχημένος διαφημιστής που ζει με τη γυναίκα του Erin (Katie Holmes, The Son of No One) και τα παιδιά τους στο Λος Άντζελες...
Κάθε χρόνο την ημέρα των Ευχαριστιών τους επισκέπτεται η εκρηκτική (από κάθε άποψη) δίδυμη αδερφή του Jill (Sandler και πάλι), προκαλώντας ένα μικρό χάος καθώς δοκιμάζει και τα νεύρα του Jack.
Φέτος, όμως, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά.
Η Dunkin’ Donuts ζήτησε από την εταιρία του Jack να της φτιάξει μια διαφήμιση με τον Al Pacino (The Son of No One) ο οποίος, φυσικά, δε θέλει ούτε να το ακούσει.
Ίσως όμως και να πειστεί, όταν του το ζητήσει η Jill, την οποία ερωτεύεται, παραδόξως, παράφορα.
Ήταν σίγουρα δύσκολο το έργο που ανέλαβε ο Adam Sandler, όμως δεν πέτυχε και πολύ.
Το άσχημο είναι πως μου έδωσε την εντύπωση ότι δεν προσπάθησε και όσο θα έπρεπε.
Ο τρόπος που απέδωσε τον γυναικείο ρόλο δηλαδή, μου έδειξε ότι δεν το μελέτησε το θέμα όπως άρμοζε.
Εντάξει, ο χαρακτήρας της Jill δεν είναι ακριβώς αυτό που θα λέγαμε θηλυπρεπής, και πάλι όμως, το αντρικό στοιχείο υπερίσχυε κατά πολύ.
Ο Al Pacino, από την άλλη, ήταν εντυπωσιακός παίζοντας απλά τον εαυτό του.
Τσαλακώνεται πολύ στην ταινία, χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος, και χωρίς να τον νοιάζει πώς θα βγει η εικόνα του – ίσως και εκ του ασφαλούς, βέβαια, αν υπολογίσουμε την τεράστια πορεία του στο σινεμά.
Χαρακτηριστική σκηνή (η καλύτερη της ταινίας, κατά τη γνώμη μου) είναι εκείνη όπου προσπαθεί να μάθει στην Jill να παίζει μπέιζμπολ, κι εκείνη του καταστρέφει το όσκαρ, λέγοντας: «Oh my god, I’m so sorry! I’m sure you have others though!».
Εκείνος απαντά με απόλυτη φυσικότητα, αλλά χωρίς ίχνος πικρόχολου σχολιασμού: «You’d think it, but oddly enough I don’t.»
Η Katie Holmes καλή είναι σε ρόλο πυροσβέστη ανάμεσα στους καβγάδες του Jack και της Jill, μέχρι εκεί, όμως.
Τίποτε αξιόλογο.
Απολαυστικός αντίθετα είναι ο Johnny Depp (The Rum Diary) στο μικρό guest που κάνει, και αποδεικνύει ότι μόνο ένα πέρασμά του σε όποια ταινία, είναι αρκετό για να μιλήσουμε γι’ αυτόν.
Η σκηνοθεσία του Dennis Dugan (Just Go With It, Grown Ups) και όλα τα συναφή με άφησαν παγερά αδιάφορη.
Η μεταμφίεση του Adam Sandler που θα μπορούσε ίσως να πάει ένα βήμα παραπέρα τα εφέ, δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο – σε πολλές σκηνές δε με έπειθε καν.
Το Jack & Jill καλώς ή κακώς είναι μια αμερικάνικη κωμωδία της σειράς.
Είχα μεγαλύτερες προσδοκίες από τον Adam Sandler μετά το Click, το 50 First Dates ή το Big Daddy.
Δεν ξέρω γιατί επέλεξε να συμμετάσχει στη συγκεκριμένη ταινία, αλλά αν αναρτιόμαστε για τον Sandler, η κατάσταση σηκώνει παραισθησιογόνα για να εξηγήσουμε την συμμετοχή του Pacino.
Λίγες ώρες μετά τη δημοσιογραφική προβολή βρέθηκα σε μία άλλη αίθουσα κινηματογράφου, ανοιχτή κανονικά για το κοινό, όπου έπαιξε το trailer του Jack & Jill.
Παρατήρησα ότι ο κόσμος γελούσε πολύ με τις γκάφες του Adam Sandler και σκέφτηκα ότι ίσως και να ήμουν υπερβολικά αυστηρή.
Λίγο μετά συνειδητοποίησα ότι το trailer ήταν πολύ έξυπνα – ή μήπως κουτοπόνηρα; – φτιαγμένο σχεδόν αποκλειστικά από τις λίγες αρκετά καλές σκηνές της ταινίας.
Γνωστή παγίδα των μοντέρ, όταν η ίδια η ταινία δεν έχει να δώσει και πολλά πράγματα παραπάνω, και δεν είναι λίγος ο κόσμος που «την πατάει».
Εντάξει, δεν είναι ότι η ταινία δε βλέπεται, απλά θεωρώ ότι ακροβατεί επικίνδυνα ανάμεσα στο να-περάσει-χαλαρά-η-ώρα και στο χάσιμο-χρόνου και επιτρέψτε μου να απαλλαγώ από κάθε ευθύνη.
Το ρίσκο δικό σας.
Το Jack & Jill θα το δούμε στην Ελλάδα στις 9 Φεβρουαρίου από τη Feelgood Entertainment.
Jack and Jill trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
