Γράφει η Τέτα Αποστολάκη.
Ούτε «η δύναμη φέρνει μεγάλες ευθύνες», ούτε «η εξουσία διαφθείρει».
Αλλά «όταν η δύναμη περνάει στα λάθος χέρια, ο κίνδυνος είναι μεγάλος».
Αυτό λέει στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, Chronicle, ο Josh Trank.
Ο τελευταίος, μαζί με το σεναριογράφο, Max Landis, έκαναν μια ταινία με μεγάλες προσδοκίες και με ειλικρινείς προθέσεις.
Ο τελευταίος, μαζί με το σεναριογράφο, Max Landis, έκαναν μια ταινία με μεγάλες προσδοκίες και με ειλικρινείς προθέσεις.
Δε θέλησαν απλά να κατακτήσουν το box office, αλλά και να αποκτήσουν το κοινό τους.
Στα πλαίσια βέβαια που τους το επέτρεψε ο κολοσσός του Χόλυγουντ, FOX, η οποία ανέλαβε την παραγωγή της ταινίας.
Είναι πάντως προφανές ότι προσπάθησαν να κάνουν ένα βήμα και να φτιάξουν κάτι παραπάνω από μία κλασική εφηβική ταινία ή μια ταινία με υπερήρωες...
Κάνουν τελικά μισό βηματάκι.
Και μας δίνουν ένα εφηβικό δράμα με στοιχεία sci-fi θρίλερ, το οποίο απευθύνεται σε φαν πολλών διαφορετικών ειδών, αλλά μάλλον λίγοι από αυτούς θα ικανοποιηθούν πλήρως.
Ο Andrew (Dane DeHaan, Amigo), τελειόφοιτος Λυκείου στο Σιάτλ, είναι ένας μοναχικός και ιδιαίτερος έφηβος.
Το σπίτι του είναι μια κόλαση, με την αγαπημένη του μητέρα να αργοπεθαίνει και τον αλκοολικό πατέρα του να ξεσπά συνεχώς πάνω του.
Κι εκτός σπιτιού η ζωή του είναι πολύ σκληρή, αφού όλοι, είτε αδιαφορούν για την ύπαρξή του, είτε τον κοροιδεύουν.
Δεν έχει κανένα φίλο, παρά μόνο τον ξάδερφό του, Matt (Alex Russell).
Τα δύο ξαδέρφια πηγαίνουν σε ένα πάρτυ συμμαθητών τους, κι εκεί παίρνει μαζί του ο Andrew και μια κάμερα, που έχει αγοράσει πριν λίγες μέρες, προκειμένου να καταγράφει την καθημερινότητά του.
Εκεί, ο Andrew, ο Matt κι ένας ακόμη συμμαθητής τους, ο Steve (Michael B.Jordan), έρχονται αντιμέτωποι με μία μεγάλη ανακάλυψη.
Βρίσκουν τυχαία ένα μεγάλο κρατήρα, μπαίνουν μέσα και βγαίνοντας συνειδητοποιούν ότι έχουν αποκτήσει υπερφυσικές δυνάμεις.
Μπορούν πια να κινήσουν πράγματα με το μυαλό τους, να τα διαλύσουν, ακόμα και να πετάξουν.
Αρχικά το διασκεδάζουν, κάνοντας φάρσες και παίζοντας ποδόσφαιρο ανάμεσα από τα σύννεφα, ώσπου συνειδητοποιούν πόσο επίκινδυνη μπορεί να γίνει αυτή η δύναμη...
Ο κεντρικός ήρωας, ο Matt αποκτά ξαφνικά δυνάμεις που τον ξεχωρίζουν.
Σε ολόκληρη τη ζωή του δεν είχε τίποτα και δεν ήταν καλός σε τίποτα.
Τώρα είναι επιτέλους χαρισματικός και οι γύρω του του δίνουν σημασία.
Βέβαια υπάρχει μία υπερβολή στις κακοτυχίες της ζωής του: δεν έχει φίλους, τον κοροιδεύουν οι συμμαθητές του, τον αγνοούν τα κορίτσια, τον κακοποιεί ο αλκοολικός πατέρας του, και η μητέρα του πεθαίνει.
Τις μισές από αυτές κακοτυχίες να είχε, θα ήταν και πάλι σαφές ότι δεν είναι ένας αρνητικός ήρωας, αλλά ένας πληγωμένος έφηβος.
Ο Dane DeHaan που υποδύεται το Matt, είναι μία καλή επιλογή, αν και μάλλον αναμενόμενη.
Σαν νέος Michael Pitt (το αγόρι στο Funny Games), διαθέτει ένα απόλυτα αγγελικό πρόσωπο και ταυτόχρονα το πιο ένοχο και πονεμένο βλέμμα.
Είναι σίγουρο πως θα ξαναμιλήσουμε για το DeHaan στο μέλλον.
Καχεκτικός και σκοτεινός, στο Χρονικό ξεχώριζει ανάμεσα στους υπόλοιπους υγιείς και όμορφους εφήβους, τελικά όμως δεν καταφέρνει να δώσει στο χαρακτήρα του το βάθος που του αξίζει.
Όπως και όλοι οι χαρακτήρες της ταινίας, δε φαίνεται να μαθαίνει και να εξελίσσεται.
Το ότι βλέπουμε τα πάντα μέσα από την κάμερα του πρωταγωνιστή φυσικά δεν είναι κάτι πρωτάκουστο.
Το Blair Witch Project βγήκε στους κινηματογράφους το 1999 (!), κι από τότε η τεχνική αυτή έχει αξιοποιηθεί στο έπακρο, σε ταινίες όπως το Paranormal Activity, το Cloverfield, το (ισπανικό) Rec.
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι η κάμερα από τον ώμο του ίδιου του πρωταγωνιστή εντίνει την αγωνία.
Εδώ μάλιστα, η λήψη εξελίσσεται.
Καθώς περνά η ώρα και ο πρωταγωνιστής αποκτά δυνάμεις, η κάμερα τραβά πιο καθαρά.
Στη διάρκεια της ταινίας, βλέπουμε και μέσα από άλλες κάμερες – όχι πάντα δικαιολογημένα - από κάμερες παρακολούθησης της πόλης καθώς και από την κάμερα μιας συμμαθήτριάς τους, που τραβά επίσης διαρκώς την καθημερινότητά της για το μπλογκ που διατηρεί.
Κι έτσι η επιλογή του σκηνοθέτη να βλέπουμε μέσα από την κάμερα, εκτός από αισθητική επιλογή, γίνεται και σχόλιο για τη συνεχή, εκούσια ή ακούσια, παρακολούθηση, στην οποία βρισκόμαστε.
Τα εφέ της ταινίας είναι γενικά επαρκή, κι όταν δεν είναι, συνήθως σώζονται από τις έξυπνες λήψεις του σκηνοθέτη.
Ο σκηνοθέτης είχε την εξυπνάδα να μιλήσει για δύο θέματα πολύ ενδιαφέροντα κι επίκαιρα, αν κι έχουν ήδη αναλυθεί πολύ, τις βίαιες αντιδράσεις προβληματικών εφήβων και την έκθεση της γενιάς του Youtube.
Η αντιμετώπιση των θεμάτων δεν είναι η πιο έξυπνη ή η πιο σε βάθος που έχουμε δει, αλλά είναι ικανοποιητική.
Το Chronicle έχει μια δομή απλή και σωστή, με καθαρή λύση.
Την ανοιχτή και χωρίς λόγο συναισθηματική τελική σκηνή του έργου θα κάνω ότι δεν την είδα...
Η ταινία είναι τελικά ευχάριστη, καλογυρισμένη και διαθέτει μία σκοτεινιά γοητευτική.
Παρά την προκατάληψή μου, δε βαρέθηκα ούτε στιγμή, αλλά, για να είμαι ειλικρινής, αν έβλεπα άλλο ένα κτίριο να ανατινάζεται ή αλλή μισή φορά να κακοποιείται ο Andrew, θα βαριόμουν σίγουρα.
To Chronicle θα το δούμε στις ελληνικές αίθουθσες από 2 Φεβρουαρίου από την Odeon.
Chronicle trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
