Για να προλάβω όσους πιθανόν απορήσουν για το κάπως καθυστερημένο review του Troll Hunter, να σας πω ότι η ταινία δε βγήκε στις αμερικάνικες αίθουσες παρά τον Ιούνιο – άσχετα αν κυκλοφορούσε στα ιντερνέτια από τον Απρίλη – και ως γνωστόν, το FilmBoy ακολουθεί την αμερικάνικη διανομή κατά πόδας.
Η αλήθεια είναι ότι μπήκα στον πειρασμό να προσπεράσω, αλλά η συνέπεια οδηγεί αυτό το blog.
Άλλωστε, δε θα ήθελα να χάσω την ευκαιρία να ξεκαρδιστώ στα γέλια με τα σχόλια που ακούγονταν ότι το The Troll Hunter είναι μια μίξη του Blair Witch Project με το Cloverfield.
Πράγματι είναι, αλλά μόνο στις προθέσεις.
Στην Σκανδιναβική μυθολογία, τα Troll είναι ...
...ξωτικά που μπορούν να πάρουν ανθρώπινη μορφή, τρώνε τα πάντα και πετρώνουν όταν τους δει το φως της ημέρας.
Στο The Troll Hunter του Andre Ovredal, τα Trolls έχουν γιγαντιαίο μέγεθος, είναι χαζά (τρώνε μέχρι και την ουρά τους!) και ζουν περιορισμένα από τη κυβέρνηση στα δάση της Νορβηγίας.
Μια σειρά από επιθέσεις σε χωράφια και αγελάδες σε μια απομακρυσμένη περιοχή της χώρας, φέρνουν μια ομάδα φοιτητών με κάμερα για να καλύψουν το γεγονός.
Παίρνουν συνεντεύξεις από τους ντόπιους αλλά τη προσοχή τους τραβάει ένας εκκεντρικός και οξύθυμος τύπος που ζει σε ένα φορτηγό, ο οποίος τους λέει ότι είναι κυνηγός troll που έχει αναλάβει από τη κυβέρνηση την αποστολή να καθαρίσει τον τόπο από τα πλάσματα που ξεφεύγουν από τη περίμετρο.
Όλα αυτά γίνονται με το ντοκιμαντερίστικο τρόπο της κάμερας στο χέρι, εν μέσω απίστευτων τοπίων της επαρχιακής Νορβηγίας, κάτι που πραγματικά είναι το μόνο που αξίζει.
Στον πυρήνα της, η ταινία είναι μάλλον ένα αιχμηρό κοινωνικό σχόλιο αναμεμειγμένο με κάποιες F/X σκηνές για να κάνουν το ταξίδι στη Νορβηγική γραφειοκρατία πιο διασκεδαστικό.
Είναι αστείο να βλέπεις τον κυνηγό Troll να συμπληρώνει κυβερνητικά έντυπα μετά από κάθε επιτυχημένη αποστολή του, κλικάροντας απαντητικά κουτάκια σε ερωτήσεις όπως 'τί μέγεθος troll σκότωσες σήμερα;'
Κατά τα άλλα όμως, κανένα ενδιαφέρον.
Τα Troll εμφανίζονται πολύ νωρίς και ...μάλλον τα λυπάσαι παρά τα φοβάσαι.
Ψευδοντοκιμαντέρ τρόμου χωρίς να σου γεννηθεί ο παραμικρός φόβος σε ολόκληρη τη ταινία;
Μάλλον για κατόρθωμα μιλάμε.
Οι σκηνές στο δάσος είναι ένα χάος – ναι, κάμερα στο χέρι αλλά να καταλαβαίνεις περίπου τι βλέπεις – συγκίνηση δεν υπάρχει πουθενά παρά το θάνατο του ενός κάπου στη μέση και οι σεναριακές ευκολίες δίνουν και παίρνουν.
Ο Otto Jespersen, μεγάλος κωμικός στη χώρα του, έχει ένα εξαιρετικά εκφραστικό πρόσωπο και μπορείς να διακρίνεις τη κούραση του χαρακτήρα του μέσα από τη πλούσια γενειάδα.
Τέλος, είναι προφανής η προσπάθεια στη λεπτομέρεια, που έγινε για να φαίνονται όλα αυθεντικά και αληθινά.
Γενικά είναι μια καλή προσπάθεια αλλά το αποτέλεσμα δε σε συγκινεί διόλου, δε σε τρομάζει και τελικά δε σε διασκεδάζει.
Προορίζονταν για μια ευχάριστη διασταύρωση τρόμου, περιπέτειας και ψευδοντοκιμαντέρ και την ισορροπία μεταξύ αστείου, τρομακτικού και αληθοφανές, αλλά δεν πέτυχε ούτε τα μισά.
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι το Troll Hunter θα γίνει remake από το Hollywood.
Παρόλα αυτά, νομίζω ότι ο διάδοχος του The Host στα monster movies θα αργήσει ακόμα πολύ να βρεθεί.
The Troll Hunter trailer 3 by FilmBoy-gr
1.jpg)
