Συμμετείχε στην International Critics' Week των περσινών Καννών όπου άρεσε στους κριτικούς - και μόνο, κάτι που του άνοιξε τις πόρτες για διάφορα μεσαίου βεληνεκούς φεστιβάλ του κόσμου, χωρίς να κερδίσει κάτι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο, και με τους κινηματογράφους στην Ελλάδα να βρίσκονται μεταξύ φθοράς και απόλυτης καταστροφής, βρήκε ευκαιρία να χωθεί στο καλεντάρι με την ελπίδα να κερδίσει τον οβολό των στερημένων σινεφίλ.
Αξίζει να το καταφέρει;
Ένας υπό καταδίωξη ληστής θάβει το σάκο με τα λεία του σε έναν λοφίσκο στη μέση της ερήμου και για να κρατήσει μακριά τους ξένους, καμουφλάρει το σημείο ώστε να μοιάζει με τάφο.
Συλλαμβάνεται, φυλακίζεται και όταν μετά από μερικά χρόνια αφήνεται ελεύθερος, επιστρέφει στο λόφο, όπου προς μεγάλη του έκπληξη βλέπει πως στο σημείο έχει χτιστεί ένας ναός-μαυσωλείο προς τιμήν του αγνώστου αγίου, ενώ γύρω του έχει αναπτυχθεί ολόκληρο χωριουδάκι που περιμένει το θαύμα… και τη βροχή!
Ο ληστής κάνει κάποιες προσπάθειες να σκάψει και να βγάλει το σάκο, όμως ο φύλακας με το σκύλο του παραμονεύει, έτσι πρέπει να σκαρφιστεί κάτι διαφορετικό.
Εν τω μεταξύ, οι απόπειρες ληστείας γίνονται γνωστές στο χωριό και εγείρουν υποψίες…
Παρότι η Φινλανδία πέφτει λιγάκι μακριά από το Μαρόκο, ο πρωτοεμφανιζόμενος σεναριογράφος και σκηνοθέτης Alaa Eddine Aljem φαίνεται πως έχει μελετήσει καλά τον βετεράνο πια συνάδελφό του Aki Kaurismaki με το Le Miracle du Saint Inconnu να ακολουθεί αρκετά πιστά τα βήματά του.
Μινιμαλιστικό σκηνικό, αργοί ρυθμοί, ένα απολύτως basic αλλά ταυτόχρονα αιχμηρό και εύστοχο σενάριο και φυσικά το χαρακτηριστικό deadpan (αυτό)σαρκαστικό χιούμορ.
Η ιστορία τρέχει παράλληλα σε τρία ταμπλό, το βασικό της προσπάθειας του ληστή να ξεθάψει τα κλοπιμαία, το οποίο λειτουργεί σωστά ως σκαλοπάτι αλλά όσο περνάει η ώρα τόσο χάνει έδαφος λόγω στασιμότητας.
Τα άλλα δύο είναι πρακτικά άσχετα με το βασικό, με το ένα να μας συστήνει τον νεαρό γοητευτικό γιατρό που εν λόγω χωριού και τα ευτράπελα που έχει να αντιμετωπίσει με τις γυναίκες που συρρέουν για να τον δουν, και το άλλο με έναν καημένο πατέρα και γιο, ντόπιους της περιοχής από πριν πλακώσει όλος αυτός ο συρφετός, που περιμένουν να βρέξει, κατηγορώντας τον «άγιο» για τη ξηρασία.
Από αυτά, το subplot του γιατρού είναι με διαφορά το πιο αστείο και παρότι μοιάζει με “τσόντα” σκετσάκια που απλά διακόπτουν τη βασική ιστορία, λειτουργεί εξαιρετικά και ξεκαρδιστικά.
Όσο για το άλλο, πραγματικά δεν έχει λόγο ύπαρξης, βαρετό, ανούσιο, παράωρα δραματικό, σκέτη καταστροφή.
Ξεκαθαρίζοντας πως δεν είμαι φίλος του είδους, δεν μου ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να αποφασίσω αν το Le Miracle du Saint Inconnu αξίζει θετικό ή αρνητικό πρόσημο.
Με τη βασική πλοκή να μην είναι παρά μονάχα τρία-τέσσερα plot points χωρίς τίποτα για να γεμίσει τον ενδιάμεσο χρόνο, το δεύτερο από τα subplots να προκαλεί νεκρική αδιαφορία και μονάχα οι σκηνές με τον γιατρό και τα θαυματουργά χαπάκια του -ένα κάθε πρωί- να με ξυπνούν από το λήθαργο, σίγουρα δε μπορώ να προτείνω τη ταινία παρά μόνο στους οπαδούς του είδους.
Στους κινηματογράφους από 29 Οκτωβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
