Η ταινία είναι σκηνοθετημένη από τον Benjamin Naishtat, τον Αργεντινό σκηνοθέτη των ταινιών ‘El Movimiento’ (2015) και ‘History of Fear’ (2014).
Ξεκινά με προσδοκίες αλλά καταλήγει να είναι σχετικά αδιάφορο το αποτέλεσμα.
Και οι σποραδικά καλές σκηνές μπορούν μονάχα να σώσουν μερικώς το σύνολο.
Το σενάριο έγραψε ο ίδιος ο σκηνοθέτης.
Στην Αργεντινή της δεκαετίας του ’70, ένας ευυπόληπτος δικηγόρος προσπαθεί να κρύψει το μυστικό που τον συνδέει με το θάνατο ενός άγνωστου άνδρα.
Ένας ανορθόδοξος ντετέκτιβ διερευνά την υπόθεση και φέρνει στην επιφάνεια μια κοινωνία όπου όλοι σιωπούν αλλά κανείς δεν είναι αθώος.
Ποιες άραγε θα είναι οι εξελίξεις;
Η ταινία του Naishtat δείχνει έναν σκηνοθέτη που δείχνει ενδιαφέρον για το παρελθόν της χώρας του αλλά απέχει από μια ολοκληρωμένη έρευνα και καταγραφή του προβλήματος που υποτίθεται τον ενδιαφέρει.
Η σκηνή της κόκκινης έκλειψης ηλίου φαίνεται εμπνευσμένη και ταιριάζει νοηματικά αλλά δεν συμπληρώνει στο βαθμό που θέλαμε την υπόλοιπη ταινία.
Ίσως οι ρυθμοί εναλλαγής των σκηνών και η αδύναμη ανάπτυξη των χαρακτήρων να οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμά μας.
Αξίζει σίγουρα η επιλογή των τοποθεσιών, οι οποίες δίνουν μια αυθεντικότητα στο έργο.
Το ίδιο μπορούμε να πούμε πως συμβαίνει και με τη διεύθυνση φωτογραφίας του Pedro Sotero.
Οι ερμηνείες βρίσκονται σε φυσιολογικά επίπεδα.
Αυτό που μας έλειψε από τη ταινία είναι η έλλειψη έντασης και κορυφώσεων σε όλη τη διάρκεια της.
Δε γίνεται να υπάρχει ταινία μυστηρίου που να μη διαθέτει σασπένς και αγωνία.
Στη θέση αυτών συναντούμε μια περισσότερο γενική αδιαφορία των συντελεστών.
Και αυτή μεταδίδεται στον θεατή.
Έτσι, η ταινία κάπως ‘εμποδίζεται’ από την έκλειψη ηλίου και δεν λάμπει όσο θα έπρεπε.
Στους κινηματογράφους από 20 Ιουνίου.
Πάνος Μουζάκης
1.jpg)
