Μία από τις ταινίες που είχα σταμπάρει από το πρόγραμμα του φετινού Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ήταν και το Γυναίκες Που Περάσατε Από Δω του Σταύρου Τσιώλη.
Όταν δεν κατάφερα να το δω εκεί, δεν περίμενα πως τόσο σύντομα θα έβρισκε το δρόμο της για τις αίθουσες.
Τελικά, όπως αποδείχτηκε, καλά έκανα και την έχασα…
Βρισκόμαστε σε έναν μισοέρημο δρόμο στους πρόποδες κάποιου λόφου της Αθήνας.
Δυο άνδρες μιας κάποιας ηλικίας, έχουν στήσει τις καρέκλες τους και μιλούν περί ανέμων και υδάτων, πουλώντας κουλούρια.
Ο πραγματικός λόγος όμως που βρίσκονται εκεί είναι για να κρατάνε τσίλιες μη τυχόν έρθει κάποιος πολεοδόμος και ανακαλύψει τον γείτονα που χτίζει ένα αυθαίρετο δωμάτιο.
Από μπροστά τους περνάει κόσμος και κοσμάκης, με τους δύο άνδρες να πιάνουν συζητήσεις και να μαθαίνουν τα μυστικά των περαστικών.
Η ταινία αποτελεί το κλείσιμο μιας άτυπης γυναικείας τριλογίας, ακολουθώντας τα Παρακαλώ Γυναίκες Μη Κλαίτε του 1992 και το πολύ πιο γνωστό Ας Περιμένουν οι Γυναίκες του 1998.
Χωρίς να έχω δει τις προαναφερόμενες, ήλπιζα το καλύτερο για αυτή, όμως λεπτό με το λεπτό, οι ελπίδες μου γκρεμιζόταν.
Συγγνώμη που θα γίνει σκληρός με το καλημέρα, αλλά η επίσημη σύνοψη ψεύδεται, με τους δύο άνδρες να είναι μονάχα ο συνδετικός κρίκος της ταινίας και όχι οι πρωταγωνιστές.
Αντίθετα λοιπόν απ’ ότι μας υπόσχεται, οι σκηνές που ο Κωνσταντίνος Τζούμας και ο Ερρίκος Λίτσης στο ρόλο δύο άσπονδων φίλων, κάθονται και σχολιάζουν είναι ελάχιστες και χωρίς σεναριογραφική φαντασία.
Το Γυναίκες Που Περάσατε Από Δω δεν είναι παρά μια συρραφή μικρών σκετς με διάφορους ανθρώπους να περνούν τυχαία από το δρόμο και χωρίς κανένα λόγο τις περισσότερες φορές, να μας διηγούνται την ιστορία τους.
Και δυστυχώς από αυτές, μόνο μία μπορεί να χαρακτηριστεί ως ευχάριστη, με τις άλλες δύο να είναι αδιάφορες και βαρετές.
Η ταινία μπορεί να αυτοχαρακτηρίζεται ως στατικό road movie αλλά δεν είναι παρά ένα θεατρικό έργο γυρισμένο σε φιλμ.
Αφόρητη θεατρικότητα το διέπει από τη κορυφή μέχρι τα νύχια, τις ερμηνείες, τους διαλόγους, τις ιστορίες, τη σκηνοθεσία, το ρυθμό… τα πάντα.
Μα, αν ήθελα να πάω θέατρο, θα πήγαινα!
Ακόμα μία απογοητευτική ελληνική φεστιβαλική ταινία που δίνει πυρομαχικά στους πολέμιους του ελληνικού σινεμά στέλνοντας τους θεατές στα… Αιγαία και στα μπάτσελορ πάρτι…
Στους κινηματογράφους από 13 Δεκεμβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
