Κάποιοι ακολουθούν τα όνειρά τους και κάποιοι τις εμμονές τους.
Πάνω σε αυτόν τον άξονα είναι δομημένο το ντοκιμαντέρ της Kyoko Miyake, «Tokyo Idols».
Το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει τα όνειρα σχεδόν 10.000 έφηβων κοριτσιών στην Ιαπωνία, οι οποίες θεωρούν τους εαυτούς τους «idols» και τραγουδούν τα ποπ τραγούδια τους για να διασκεδάσουν τους οπαδούς τους, κυρίως μεσήλικους άνδρες που πραγματικά τις λατρεύουν.
Το ντοκιμαντέρ επικεντρώνεται στην ζωή και τις καριέρες των idols, καθώς και των οπαδών, παρουσιάζοντας την σχέση τους και τις κοινωνικοπολιτικές και σεξουαλικές αιτίες και προεκτάσεις της.
Πρωταγωνίστρια του ντοκιμαντέρ είναι η Rio, η οποία στα 19 της πλησιάζει το τέλος της καριέρας της ως idol, μιας και από τα 20, οι γυναίκες θεωρούνται μεγάλες για το όλο concept.
Όνειρό της, όπως και όλων των κοριτσιών της κατηγορίας, είναι να γίνει επαγγελματίας μουσικός και να ηχογραφήσει τους προσωπικούς της δίσκους.
Ο μεγαλύτερος οπαδός της (σύμφωνα με τα λεγόμενά του) είναι ο Koji, ο οποίος ξοδεύει χιλιάδες δολάρια για αυτήν.
Ο Koji είναι 43 χρονών και παρευρίσκεται σχεδόν σε όλες τις συναυλίες της Rio, καθώς και στα event που ακολουθούν, όπου οι κοπέλες έχουν χειραψίες με τους παρευρισκομένους, μιλούν για λίγο μαζί τους και βγαίνουν κοινές φωτογραφίες, με το αζημίωτο βέβαια.
Ο Koji το έχει πάει και ένα βήμα παραπέρα, μιας και εμφανίζεται και σε κάποια από τα μουσικά βίντεο της Rio, χορεύοντας δίπλα της στην σκηνή.
Το ντοκιμαντέρ στην συνέχεια επικεντρώνεται στην προσπάθεια της Rio να γίνει επαγγελματίας μουσικός μέσω μιας περιοδείας στην Ιαπωνία καθώς παρουσιάζει και την σχέση που έχει με τον Koji, η οποία είναι μεν πλατωνική αλλά παράλληλα περιλαμβάνει και κάποια σεξουαλικά στοιχεία που υποβόσκουν, αν και εντελώς μονόπλευρα.
Η προσέγγιση της Miyake στο θέμα είναι δημοσιογραφική και δίνει αρκετές πληροφορίες όσο αναφορά τις παρούσες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες στην Ιαπωνία.
Επικεντρώνεται αρκετά στις διαφορές στον τρόπο ζωής μεταξύ ανδρών και γυναικών και στο πως αυτό το φαινόμενο έχει επηρεάσει τις σχέσεις τους, κυρίως λόγω ενός αριθμού μεσήλικων ανδρών, οι οποίοι προτιμούν να περνούν τις ζωές λατρεύοντας έφηβα κορίτσια από το να έχουν σταθερές σχέσεις.
Το ακόμα πιο περίεργο είναι πως αυτή η εμμονή δεν έχει σεξουαλικές προεκτάσεις, τουλάχιστον όσο αναφορά την σεξουαλική πράξη, με την μόνη σωματική επαφή που έχουν αυτοί οι άνδρες με τα idols να είναι οι χειραψίες που προαναφέραμε.
Κάπου εδώ εντοπίζω και το μόνο ουσιαστικό κενό του ντοκιμαντέρ, με την σκηνοθέτη να αποφεύγει να δώσει απαντήσεις (ή να ρωτήσει τους «πρωταγωνιστές») για τις σεξουαλικές προεκτάσεις του φαινομένου καθώς και για το αν τα χρήματα που ξοδεύουν οι οπαδοί συνιστούν κάποιου είδους εκμετάλλευση.
Από την άλλη βέβαια, ίσως απλά να προτίμησε να θέσει ερωτήματα από το να δώσει απαντήσεις.
Αυτό που σίγουρα καταφέρνει πάντως είναι να παρουσιάσει δύο ομάδες ανθρώπων, οι οποίες κυνηγούν δύο διαφορετικά όνειρα (αγάπη από τα idols, δισκογραφική καριέρα, αντίστοιχα) τα οποία όμως, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν πραγματοποιούνται, καθιστώντας το όλο concept μία παραίσθηση.
Σκηνοθετικά, το ντοκιμαντέρ είναι αρκετά καλό, με την Miyake να υφαίνει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία μέσω ενός δύσκολου και αρκετά «επικίνδυνου» θέματος, παρουσιάζοντας όσο περισσότερες λεπτομέρειες είναι δυνατόν, με την συνέντευξη με τους γονείς της Rio να είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Το μοντάζ της Anna Price, μέσω συνεχούς διαδοχής σχετικά σύντομων σκηνών δίνει ταχύτητα στο φιλμ, κάτι που βοηθά στην παρακολούθηση του ενώ η φωτογραφία του Van Royko παρουσιάζει τις διάφορες τοποθεσίες που εκτυλίσσεται η ταινία με ρεαλισμό.
Το “Tokyo Idols” παρουσιάζει με ακρίβεια ένα φαινόμενο που έχει προκύψει λόγω των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών, ενώ παράλληλα θέτει κάποια ερωτήματα περί ανθρώπινης φύσης που σίγουρα αποτελούν τροφή για σκέψη.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
