Τους τελευταίους δύο περίπου μήνες, η ενασχόλησή μου με το Horrorant Film Festival ήταν κάτι παραπάνω από full time, και βρισκόμενος σε μια κατάσταση horror overload, φρόντιζα να ξεκλέβω λίγο χρόνο για αποσυμπίεση με οτιδήποτε διαφορετικό.
Εκτός από κάποια επεισόδια Brooklyn Nine-Nine και Young Sheldon, πρόλαβα να ολοκληρώσω και μία πολλά υποσχόμενη μίνι-σειρά, το βρετανικό Collateral, για την οποία ήρθε η ώρα να πούμε δυο κουβέντες.
Χωρίς να χρειάζεται να γνωρίζεις τίποτα για αυτό, η λίστα των συντελεστών του, και μόνο στην ανάγνωση, εντυπωσιάζει.
Δημιουργός του είναι ο υποψήφιος για 2 Όσκαρ, David Hare (The Hours, The Reader), σκηνοθέτις η πολύπειρη σε τηλεοπτικές παραγωγές S.J. Clarkson που μόλις ανακοινώθηκε ότι θα αναλάβει τα ηνία του Star Trek 4, ενώ του πλούσιου cast ηγείται η Carey Mulligan με τους Nicola Walker (Spooks), John Simm (The Village), Billie Piper (Penny Dreadful), Jeany Spark (Da Vinci's Demons) και Hayley Squires (I, Daniel Blake) να τη συμπληρώνουν!
Το Collateral είναι, στα χαρτιά τουλάχιστον, ένα αστυνομικό δραματικό θρίλερ, με τη κεντρική ιστορία να καταπιάνεται με την υπόθεση δολοφονίας ενός ντελιβερά, Ιρακινής καταγωγής, την εξιχνίαση της οποίας αναλαμβάνει η ντετέκτιβ Kip Glaspie.
Ίσως θα έπρεπε να το περιμένουμε από έναν δημιουργό όπως ο Hare, όμως η σειρά δεν ακολουθεί σε καμιά περίπτωση τους τύπους του genre.
Αντιθέτως, όπως υπονοεί και ο τίτλος, ασχολείται περισσότερο με τους “τριγύρω” και το τρόπο που αυτοί εμπλέκονται με την κεντρική υπόθεση.
Αυτή η αλλαγή θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα αν οι ιστορίες των τριγύρω είχαν κάποιο ενδιαφέρον.
Αντιθέτως, ο Hare μας δίνει κάτι που μοιάζει περισσότερο με ηθογραφία της σημερινής Βρετανίας, ρίχνοντας στη πλοκή μια ντουζίνα χαρακτήρων, οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν μονάχα περιφερειακή σχέση με την υπόθεση.
Η ομοφυλόφιλη ιερέας που συζεί με μια Βιετναμέζα παράνομη μετανάστη, η υπάλληλος που έχει στήσει κύκλωμα διανομής ναρκωτικών, ο πολιτικός με το εξώγαμο και τα προβλήματα με το κόμμα, η οικογένεια του δολοφονημένου και οι προσπάθειές τους να μην απελαθούν, η αξιωματικός του στρατού με τα μετα-τραυματικά ψυχολογικά προβλήματα και τον ανώμαλο προϊστάμενο, ο διεφθαρμένος πράκτορας, το κύκλωμα διακίνησης μεταναστών, ο δημοσιογράφος που ψάχνει την είδηση…και τελευταία σε αυτή τη μακριά λίστα, η ντετέκτιβ.
Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, οι ιστορίες όλων αυτών περνούν μπροστά από τα μάτια μας σε… τίτλους, αφού είναι και αδύνατο αλλά και αδιάφορο να αναπτυχθούν.
Για να γίνει αντιληπτή η έλλειψη βάθους, το μόνο πράγμα που γνωρίζουμε για την κεντρική ηρωίδα είναι ότι στα νιάτα της ήταν αθλήτρια του άλματος!
Το ακόμα χειρότερο είναι ότι με εξαίρεση τους άμεσα εμπλεκόμενους, όλος ο υπόλοιπος συρφετός δεν επηρεάζεται παρά ελάχιστα από τη κεντρική υπόθεση, έτσι δεν γίνεται σε κανένα σημείο αντιληπτός ο λόγος που έπρεπε να συμπεριληφθούν.
Το κερασάκι στη τούρτα είναι η ίδια η υπόθεση της δολοφονίας, η οποία δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, προχωράει πολύ αργά και πάντα στο παρασκήνιο, και… δεν σας είπα και το χειρότερο, μας αποκαλύπτεται ο δολοφόνος από το δεύτερο επεισόδιο, με το μόνο που μένει αναπάντητο να είναι το γιατί.
Οι διάλογοι είναι αναμφίβολα εξαιρετικά καλογραμμένοι και οι ερμηνείες ανωτάτης κλάσης, με αποκορύφωμα αυτή της Mulligan που ισορροπεί ανάμεσα σε bad-ass και fragile.
Τι να το κάνεις όμως όταν κυριολεκτικά αναρωτιέσαι γιατί παρακολουθείς αυτά που παρακολουθείς.
Το Collateral μοιάζει με μια άνοστη τούρτα πανέμορφα στολισμένη με πλούσιο γλάσο.
Λυπάσαι να τη πετάξεις, αλλά όταν δοκιμάσεις, συνειδητοποιείς ότι είναι σκέτη ζάχαρη με νερό.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
