Θα ξεκινήσω κάνοντάς σας μια ερώτηση;
Έχετε προσπαθήσει να ξαναδείτε τις σειρές κινουμένων σχεδίων για χάρη των οποίων ξυπνούσατε από τις 7 τα πρωινά του Σαββατοκύριακου όταν ήσασταν παιδιά;
Με εξαίρεση τα κλασσικά καρτούνς, οι περισσότερες απ’ αυτές κυριολεκτικά “δεν βλέπονται”.
Αυτή ακριβώς την αίσθηση μου έβγαλε η θέαση του The Lego Ninjago Movie.
Βρισκόμαστε στην -ανατολίτικης αισθητικής- πόλη του Ninjago.
Εκεί ζει ο Lloyd, ένα έφηβο αγόρι που έχει την ατυχία να είναι γιος του Garmadon, ενός villain που κάθε τρεις και λίγο επιτίθεται και μισοκαταστρέφει τη πόλη, χωρίς όμως να έχει καταφέρει να την κατακτήσει.
Αυτό που τον εμποδίζει είναι έξι ήρωες, έξι νίντζα με τα παντοδύναμα οχήματά τους, μεταξύ των οποίων είναι και ο Lloyd.
Ώσπου φτάνει η στιγμή που ο Garmadon βρίσκει τον τρόπο και κάνει την Ninjago δική του, με τους ήρωές μας και τη βοήθεια του Master Wu να πρέπει αναζητήσουν στα βάθη του δάσους το Απόλυτο-Απόλυτο όπλο για να τον καταστρέψουν μια και καλή.
Επειδή μου αρέσει να ξέρετε ποιανού τη κριτική διαβάζετε, να ξεκαθαρίσω εξ αρχής ότι δεν έχω πιάσει στη ζωή Lego τουβλάκια, άρα από τη θέαση της ταινίας απουσιάζει ο παράγοντας νοσταλγίας, το όνομα Ninjago το έχω ακουστά μονάχα από κάποιες διαφημίσεις παιχνιδιών στη τηλεόραση και η πρώτη The Lego Movie δεν μου έκανε καμία εντύπωση, με αποτέλεσμα να μην έχω δει καν το The Lego Batman Movie.
Τα προβλήματα ξεκινούν από τα πρώτα κιόλας λεπτά, με τη ταινία να μας ρίχνει σε έναν άγνωστο κόσμο χωρίς να μας τον συστήνει ώστε να μπορεί ο άσχετος θεατής να προσανατολιστεί, να καταλάβει τι είναι το Ninjago, τι είναι αυτά τα μηχανοκίνητα τέρατα, αυτοί οι νίντζα..
Προσπερνώντας αυτό ως πταίσμα, οι σκηνοθέτες Charlie Bean, Paul Fisher και Bob Logan, θέλησαν να μας εντυπωσιάσουν με μια μεγάλης κλίμακας σκηνή μάχης αντί εισαγωγής, όμως η απόπειρα τους γυρίζει μπούμερανγκ, μιας και δεν γνωρίζουμε ποιοι είναι αυτοί που μάχονται!
Σα να μην έφτανε αυτό, εδώ εντοπίζουμε και ένα από τα πιο μεγάλα προβλήματα της ταινίας, την οπτική υπερβολή, με τα παραγεμισμένα σκηνικά να δημιουργούν ένα πραγματικό χάος που δεν βοηθάει καθόλου στη παρακολούθηση των όσων συμβαίνουν, κουράζοντας και ζαλίζοντας το θεατή, κάτι που συνεχίζει σε όλη τη διάρκεια.
Όσον αφορά τη πλοκή της, η ταινία, όπως προείπα, θυμίζει τηλεοπτική σειρά του DisneyXD, ικανή δηλαδή να κρατήσει των ενδιαφέρον των πιτσιρικάδων, ακόμα περισσότερο εκείνων που γνωρίζουν τα των Ninjago, όμως οι ενήλικοι συνοδοί τους, μάλλον θα περάσουν τη περισσότερη ώρα καθαρίζοντας τα παλιά μηνύματα από το κινητό τους.
Ο παράγοντας Χ της ταινίας είναι σίγουρα το χιούμορ.
Εδώ η κατάσταση είναι σίγουρα πιο υποκειμενική, με τα gags να πέφτουν βροχή, όμως επιτυχημένα, τουλάχιστον προς τα δικά μου μάτια και αυτιά, μπορούν να θεωρηθούν -με το ζόρι- το 1/3 αυτών.
Σίγουρα αυτό το ποσοστό θα είναι υψηλότερο για τις μικρότερες ηλικίες, αλλά και για τους φίλους του χιούμορ των Phil Lord & Chris McKay, που παρότι εδώ βρίσκονται μονάχα σε θέση παραγωγού, έχουν αφήσει το στίγμα τους.
Δε γνωρίζω κατά πόσο δημοφιλής είναι στην Ελλάδα η σειρά παιχνιδιών Ninjago, αλλά κρίνοντας από τα δικά μου ανίψια, μάλλον λίγο.
Αν λοιπόν τα πιτσιρίκια σας δεν σας ζαλίσουν τα αυτιά να τα πάτε σινεμά, απλά προσπεράστε τη.
Στους κινηματογράφους από 26 Οκτωβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
