Το Glory είναι από εκείνες τις ταινίες που θέλουν να σε διδάξουν κάτι.
Και εδώ το μήνυμα είναι ηχηρό: η κοινωνία μας είναι έτσι διαμορφωμένη, που το να είσαι έντιμος και ειλικρινής μπορεί να σε βάλει σε άσχημους μπελάδες.
Στην ταινία παρακολουθούμε ένα εργάτη, τον Tzanko (Stefan Denolyubov, The Lesson) που δουλεύει στις γραμμές του τρένου στη Βουλγαρία.
Ζει μοναχικά, είναι φιλήσυχος, δεν μιλάει πολύ και μοιάζει με άστεγο.
Μια μέρα ανακαλύπτει πεταμένα λεφτά αξίας πολλών χιλιάδων.
Τα παραδίδει στην αστυνομία και γίνεται ο ήρωας της ημέρας.
H Julia (Margita Gosheva, The Lesson) είναι μια τηλεοπτική παραγωγός που αποφασίζει να εκμεταλλευτεί αυτό το γεγονός και να τον βγάλει στη τηλεόραση όπου ο υπουργός της χώρας θα τον βραβεύσει με ένα ρολόι.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να προκληθεί μια σειρά αλυσιδωτών καταστάσεων με θύμα τον έντιμο εργάτη.
Τα media και η πολιτική σκηνή, οι δημοσιογράφοι και τα παιχνίδια που παίζονται στις πλάτες αθώων παρελαύνουν σε όλο τους το μεγαλείο.
Εδώ τα τέρατα φοράνε κοστούμια και αστραφτερά χαμόγελα.
Τα κοινωνικά μηνύματα είναι πολλά και αν η ιστορία της παρουσιάζεται στη σημερινή Βουλγαρία, μη σας γελάει: το θέμα της θα μπορούσε να αναφέρεται σε κάθε σύγχρονη χώρα .
Το Glory μέσα από μια απλή ιστορία και μιας σκηνοθεσίας ‘χαμηλών τόνων’ από τους Kristina Grozeva και Petar Valchanov (The Lesson, 2014), εκθειάζει την υποκρισία, την διαφθορά και την κατάχρηση εξουσίας των ισχυρών.
Σε τέτοιο βαθμό που μοιάζουν από άλλο κόσμο, τουλάχιστον σε σύγκριση με τον ήρεμο ήρωα μας.
Το γεγονός ότι αυτές οι αδικίες που παρουσιάζονται είναι πολύ πιθανόν να έχουν συμβεί μου προκάλεσαν εκνευρισμό.
Μάλιστα οι σκηνοθέτες έδωσαν μια υποπλοκή στην Julia (το ψυχρό επαγγελματικό στέλεχος ) η οποία την κάνει ακόμα πιο μισητή στα μάτια των θεατών.
Η ταινία έχει στοιχεία μαύρης κωμωδίας μα προς το τέλος βαραίνει και καταλήγει σε ένα ‘δύσκολο’ φινάλε που μπορεί να μην συμφωνήσουν πολλοί, αλλά σίγουρα είναι κατανοητό από όλους.
Το Glory έχει γραμμική αφήγηση, δεν μπολιάζει με παραπάνω ιστορίες από όσες πρέπει και οι ερμηνείες είναι πειστικές.
Η μία κατάσταση οδηγεί στην άλλη με ρεαλιστικό τρόπο, και τα άτυπα ‘στρατόπεδα’ των ‘καλών’ και των ‘κακών’ στήνονται από νωρίς.
Κάποιες σκηνές κρατάνε λίγο παραπάνω για το γούστο μου, μα το έντονο στοιχείο της κοινωνικής κατακραυγής δεν θα σας αφήσει αδιάφορους.
Μια ταινία που ξέρει τι αγγίζει και τι θέλει να σου πει χωρίς πολλές φανφάρες.
Στους κινηματογράφους από 2 Μαρτίου.
Μιχάλης Δαγκλής.
1.jpg)
