Νομπελίστας συγγραφέας (Oscar Martínez, Ιστορίες για Αγρίους) στο τέλος της καριέρας του και αυτοεξόριστος στην Ευρώπη επιστρέφει στην πόλη της Αργεντινής από όπου κατάγεται για να παραλάβει ένα τιμητικό βραβείο.
Εκεί, αν και αρχικά οι κάτοικοι φαίνεται να τον αντιμετωπίζουν με θαυμασμό και συμπάθεια, γρήγορα αλλάζουν ρότα γιατί τους έχει χρησιμοποιήσει ως χαρακτήρες στα βιβλία του και κυρίως γιατί είναι ένας πλούσιος φιλελεύθερος που δεν έχει καμία σχέση με τους ίδιους.
Η αναπόφευκτη σύγκρουση οδηγεί σε κωμικές καταστάσεις.
Στο φτωχικό Σάλλας της Αργεντινής ο συγγραφέας έρχεται σε επαφή με πολλούς χαρακτήρες: τον παλιό κολλητό (Dady Brieva), το κορίτσι που άφησε πίσω (Andrea Frigerio) και την νεαρή κόρη του κοριτσιού που άφησε πίσω, η οποία του την πέφτει (Belén Chavanne).
Η ταινία των Gastón Duprat και Mariano Cohn (και οι δυο σκηνοθέτησαν το The Man Next Door) είναι χαρακτηριστική ταινία 'like bait' για τους κριτικούς του Ευρωπαϊκού Σινεμά.
Γι’ αυτό άλλωστε και κέρδισε βραβεία στο φεστιβάλ της Βενετίας, στο Haifa International Film Festival, στο Havana Film Festival και στα Goya Awards.
Προσωπικά μου άφησε ανάμικτα συναισθήματα γι’ αυτό και την τοποθέτησα στο μέσο της βαθμολογίας.
Τεχνικά η ταινία πάσχει.
Το camerawork είναι απαράδεκτα κουνημένο (και όχι δεν είναι καλλιτεχνική άποψη).
Επίσης σε πολλά σημεία η ταινία είναι κακοφωτισμένη, σαν να την έστειλαν στις αίθουσες πριν κάνουν σοβαρό postproduction.
Εν έτη 2017 δεν είναι δυνατόν να γίνεται τέτοια προχειροδουλειά σε φεστιβαλικές ταινίες.
Τα μηχανήματα για κινηματογραφιστές είναι πλέον τόσο προηγμένα που δεν το επιτρέπουν.
Όσον αφορά το παίξιμο των ηθοποιών τώρα.
Ήταν πραγματικός άθλος να βλέπεις τον Dady Brieva στην οθόνη.
Το παίξιμο του ήταν υπερβολικό κι έκανε τον χαρακτήρα του καρικατούρα βγαλμένη από κακό ελληνικό σίριαλ του 2000.
Το παίξιμο όλων τον υπολοίπων ήταν ΟΚ, αλλά αυτό έκανε τον Brieva να ξεχωρίζει ως ενόχληση μέσα στο μείγμα των ηθοποιών.
Τέλος, όσον αφορά στην ιστορία όπως εκφράζεται από τον σεναριογράφο Andrés Duprat.
Αυτή μου άρεσε στον πυρήνα, γιατί περιγράφει την εποχή μας.
Η αντίθεση μεταξύ του πλούσιου βαθιά συστημικού τρόπος του λέγειν φιλελευθερισμού της εποχής μας, όπως εκφράζεται απ’ τον νομπελίστα συγγραφέα με την εγκαταλειμμένη απ’ όλους αμόρφωτη εργατική τάξη των πολιτών του Σάλλας είναι αληθινή και σύγχρονη.
Η αποστροφή αυτής της αγνοημένης και εκμεταλλευόμενης εργατικής τάξης σε χώρες ολόκληρου του κόσμου από την τέχνη, την επιστήμη και την λογοτεχνία και η στροφή τους προς απολυταρχικά ηγέτες και καθεστώτα (αν αναρωτιέστε για τι πράγμα μιλάω κοιτάξτε τα τελευταία αποτελέσματα των εκλογών παγκοσμίως) είναι αντικείμενο προβληματισμού και έρευνας για πολιτικούς επιστήμονες παγκοσμίως.
Όλοι αυτοί θα προβληματιστούν βλέποντας την ταινία, ειδικά μέσα από το πρίσμα από το οποίο παρουσιάζεται, εκείνο του επιτυχημένου μεσοαστού που έχει χάσει την πραγματική επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο και με το πόσο αυτός ο κόσμος κατά βάθος τον μισεί, γιατί αν και υπεύθυνος για την επιτυχία του δε χαίρεται κανένα απ΄ τα οφέλη της.
Θα την απολαύσουν οι άνδρες 50+, στην ηλικία δηλαδή του πρωταγωνιστή, των κριτικών στα μεγάλα φεστιβάλ και των κριτικών κινηματογράφου στα μεγάλα έντυπα.
Οι υπόλοιποι θα νιώσουν ότι πρέπει να πουν ότι τους άρεσε.
Στους κινηματογράφους από 30 Μαρτίου.
Μαρίνα Μέλη.
1.jpg)
